‘AT PAPASOK AT
LALABAS, AT MAKASUSUMPONG NG PASTULAN’
Isang
pagtalakay sa nilalaman ng ikalawang bahagi ng Juan 10:9
Sinulat ni MARLEX C. CANTOR
ANG ISA SA MGA TALATA ng Biblia na nagpapatotoo na
mahalaga at kailangan ang pagpasok sa Iglesia upang matamo ng tao ang
pagliligtas ng Panginoong Jesucristo ay ang nasusulat sa Juan 10:9. Sa unang bahagi ng talata—kung saan sinabi ng
Panginoon na, “Ako ang pintuan; ang sinomang taong
pumasok sa akin, ay siya’y maliligtas …”—ay
isinasaad ang pangako ni Cristo na ang maliligtas ay yaong mga nagsipasok sa
Kaniya, samakatuwid baga’y, ang mga napaloob sa kawan, na walang iba kundi ang Iglesia ni Cristo (Juan 10:7; 10:9, Revised English Bible; Gawa 20:28, Lamsa Translation).
Gayunman, hindi malinaw sa iba ang kahulugan ng karugtong
na bahagi ng talatang Juan 10:9—“… at papasok at
lalabas, at makasusumpong ng pastulan.”
Mayroong iba na ang pakahulugan ay may halong pamimilosopo: kaya raw sinabing “papasok at lalabas at
makasusumpong ng pastulan” ay dahil nasa loob ng kulungan ang mga nagsipasok
kay Cristo at kinakailangang ilabas upang mapastulan, kagaya raw ng ginagawa sa
mga literal na kawan ng tupa. Sinasabi
naman ng ibang mga manunuligsa sa Iglesia
ni Cristo: kung ang pagpasok daw na tinutukoy sa
bahaging iyon ng talata ay ang pagpasok sa Iglesia
ni Cristo, kung gayon, ang
paglabas daw na tinutukoy ay ang paglabas din ng Iglesia ni Cristo para makasumpong ng pastulan. Ang konklusyon nila: ang mga pumasok sa Iglesia ni Cristo ay dapat daw lumabas para maligtas.
Ano ang kamalian ng ganitong pakahulugan? Lilitaw na sinasalungat ng Panginoong
Jesucristo ang mismong ipinahayag Niya.
Sa isang banda’y sinasabi Niyang ang pumasok sa Kaniya’y maliligtas; at
sa kabilang dako naman, ay pinalilitaw na sinasabi Niyang ang kailangan ay
pumasok at pagkatapos ay lumabas?
Imposible! Si Cristo ay hindi
kailanman magsasalita ng daya o ng kasinungalingan (I Ped. 2:21). Wala rin Siyang itinuro na dapat lumabas sa
Iglesia upang maligtas. Bagkus sinabi pa
nga Niya na ang mahiwalay sa Kaniya ay gaya ng sanga na nahiwalay sa
puno—matutuyo, titipunin at ihahagis sa apoy o sa kaparusahang walang hanggan
(Juan 15:5-6; Apoc. 21:8).
Ano, kung gayon, ang kahulugan ng
sinabing iyon ng Panginoong Jesucristo sa Juan 10:9? Ayon sa Panginoong Jesucristo, ang mga taong
nagsipasok sa Kaniya na pinangakuan Niyang maliligtas ay mayroong papasukan at
paglabas nila roon ay makasusumpong sila ng pastulan.
Saan ba nakatakdang pumasok hindi
lamang ang mga umanib sa Iglesia ni Cristo kundi maging ang lahat ng tao? Sa Isaias 38:10 ay ganito ang sinasabi:
“Aking sinabi: Sa kasibulan ng aking mga kaarawan ay papasok ako sa pintuan ng libingan: Ako’y nabawahan sa nalalabi ng aking mga
taon.” (Ang Biblia, 1909 edition)
Lahat ng tao ay nakatakdang pumasok sa libingan o mamatay
bilang kabayaran ng kasalanan (Roma 5:12; 6:23). At kung paanong itinakda ng Diyos sa mga tao
ang kamatayan, “pagkatapos nito ay ang paghuhukom” (Heb. 9:27). Gayunman, ang kahigitan ng mga nagsipasok kay
Cristo o umanib sa Kaniyang Iglesia ay tiyak na lalabas sila sa libingan at
makasusumpong ng pastulan sapagkat tiniyak ni Cristo na ang Kaniyang Iglesia ay
hindi pananaigan ng kapangyarihan ng kamatayan.
Sa Mateo 16:18 ay sinasabi Niya:
“At sinasabi ko naman sa iyo,
ikaw ay Pedro, at sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang aking iglesya, at hindi makapananaig sa kanya kahit ang
kapangyarihan ng kamatayan.” (Magandang
Balita Biblia)
Ito ang kahulugan ng sinabi ng Panginoong Jesucristo sa
Juan 10:9: Sapagkat ang mga nagsipasok
sa Kaniya o ang mga kaanib sa Iglesia ni
Cristo ang pinangakuan Niya ng kaligtasan, “papasok” man sila sa libingan
ay “lalabas” din sila roon o muling mabubuhay.
Magaganap ito sa Kaniyang ikalawang pagparito:
“Sapagka’t ang Panginoon din
ang bababang mula sa langit, na may isang sigaw, may tinig ng arkanghel, at may
pakakak ng Dios: at ang nangamatay kay Cristo ay unang mangabubuhay na maguli.”
(I Tes. 4:16)
Bakit naman sinabi na ang mga
nasa kawan o Iglesia ni Cristo na
papasok at lalabas sa libingan ay “makasusumpong ng pastulan”?
Dalawa ang uri ng pagkabuhay na muli—ang una’y sa buhay
na walang hanggan at ang isa pa ay sa paghatol o walang hanggang
kaparusan: “…
sapagka’t dumarating ang oras na ang lahat ng nangasa libingan ay makaririnig
ng kaniyang tinig, At magsisilabas; ang mga nagsigawa ng mabuti, ay sa
pagkabuhay na maguli sa buhay; at ang mga nagsigawa ng masama, ay sa pagkabuhay
na maguli sa paghatol” (Juan 5:28-29).
Ang mga kay Cristo ay kasama sa unang pagkabuhay na muli at sila ang
dadalhin Niya upang manirahan sa Bayang Banal, sa bagong langit at lupa (I Tes.
4:16-17; Apoc. 21:1-4). Kaya, sa muling
pagkabuhay ay hindi na sila magugutom o mauuhaw o mamamatay man sapagkat si Cristo,
na magiging pastor nila, ay papatnugutan o papastulan sila sa mga bukal ng
tubig ng buhay (Apoc. 7:16-17). Ito ang
pastulang masusumpungan nila sa Bayang Banal na ipinangako ng Diyos sa Kaniyang
mga hinirang.
Samakatuwid, malinaw na sa Juan 10:9 ay nakasaad ang
pangakong kaligtasan ni Cristo sa mga nagsipasok sa Kaniya o umanib sa Kaniyang
Iglesia at kung ano ang nakatakda nilang pagdaraanan upang makamit ito.
Papasok sila at lalabas sa libingan—mamamatay ngunit muling mabubuhay—at
maninirahan sa Bayang Banal na pinapatnugutan ng tubig ng buhay—ang “sariwang
pastulan” (Awit 23:2) na kanilang pinakaaasam. *
Kinopya mula sa PASUGO GOD’S MESSAGE/JANUARY 2009/PAGES
24-25/VOLUME 61/NUMBER 1/ISSN 0116-1636
