GOD’S DECREE ON MARRIAGE AND DIVORCE

GOD’S DECREE ON

MARRIAGE

AND DIVORCE

“Didn’t God make you one body and spirit

with her?  … So make sure that none of you

breaks his promise to his wife.”

By RICHARD J. RODAS

MARRIAGE IS AMONG the most intimate of all human relationships.  Couples who give their relationship time, effort, and commitment find marriage as one of life’s greatest fulfillments.  On the other hand, those who fail to work toward mutual goals and to bring variety into their marriage, find it as a source of great frustration and misery as such results in a poor, static, and routine relationship.

     Love in marriage demands constant and quality communication.  A married couple who, for business and other mundane reasons, neglects this basic need would realize too late that the emotional euphoria of courtship, engagement, wedding, and subsequent honeymoon could be easily wiped out by the stresses of daily life.

     Sad to say, we live in a time when marital unhappiness is very common, when “irreconcilable differences” become reasons for marriage break-ups, and when divorce is seen as a convenient fire escape when marital conflicts get too hot to handle.  Indeed, marriage is treated more and more as a temporary arrangement of convenience.

GOD HATES DIVORCE

     God corrects the wrong notion of those who consider marriage as a purely civil arrangement and who argue that divorce would unmask the facades of respectability concealing the unhappiness and even violence within some marriages.  Prophet Malachi explains thus:

     “You ask why he no longer accepts them. It is because he knows you have broken your promise to the wife you married when you were young. She was your partner, and you have broken your promise to her, although you promised before God that you would be faithful to her.  Didn't God make you one body and spirit with her? What was his purpose in this? It was that you should have children who are truly God's people. So make sure that none of you breaks his promise to his wife.  “I hate divorce,” says the Lord God of Israel. “I hate it when one of you does such a cruel thing to his wife. Make sure that you do not break your promise to be faithful to your wife.”” (Mal. 2:14-16, Today’s English Version)

     God abhors a philandering husband who is cruel and unfaithful to his wife.  He also hates an unfaithful wife.  More so, He hates divorce.  A couple should remember that they have been made partners by God in an institution that He Himself established—marriage (Gen 2:18, 21-24, Ibid.)

     The inviolability of marriage was clearly emphasized by the Lord Jesus when He answered the question of the Pharisees who tried to trap Him, “Do you permit divorce?”:

     “ Some Pharisees came to interview him and tried to trap him into saying something that would ruin him.

“Do you permit divorce?” they asked.

 “Don’t you read the Scriptures?” he replied. “In them it is written that at the beginning God created man and woman,  and that a man should leave his father and mother, and be forever united to his wife. The two shall become one—no longer two, but one! And no man may divorce what God has joined together.”” (Mt. 19:3-6, Living Bible)

     Marriage is a union between husband and wife.  It allows no pre-conditions as many have done these days.  It is a lifelong commitment—“for better or worse, for richer or poorer, in health or in sickness, until death do us part.”  Indeed, no man may divorce what God has joined together.

A GRAVE SIN

     In the West, marriage is generally perceived as an unstable institution.  Television sitcoms, soap operas, and even Hollywood films often dismiss the idea of marriage as a life-long commitment.  Divorce is openly portrayed as a welcome route to freedom from the difficulties of marriage.  In truth, “recent divorce rates show that the chances of a first marriage in the United States ending in divorce are about one in two.  One expert (Bumpass, 1990) argues that if the current levels persist, 60 percent of recent marriages will end in divorce.  The U.S. divorce rate is the world’s highest—more than triple the Japanese rate and at least double the divorce rates in the other major industrial democracies except England (In Conflict and Order, Understanding Society, pp. 447-448).

     Even within the confines of the Catholic Church, which in theory holds marriage to be indissoluble, statistics bear witness that “Italy, where the Vatican is located, has long recognized divorce.  So have every nation with substantial majority of Catholic populations like Brazil, Spain, Mexico, Portugal, Poland, Ireland, and all of Latin America. … They couldn’t exactly ex-communicate millions of the faithful without abolishing the Holy Mother Church itself.” (Manila Standard, March 15, 1999).

     Why would it be wrong to divorce one’s spouse and remarry someone else?  The answer of the Savior clearly explains:

     “Any man who divorces his wife and marries another woman commits adultery; and the man who marries a divorced woman commits adultery.” (Lk. 16:18, TEV)

     Man should not fool himself into thinking that adultery is a “small” sin.  Apostle Paul condemned adulterers, idol worshipers, drunkards, robbers, and the like by rhetorically declaring:

     “Don’t you know that those doing such things have no share in the Kingdom of God?” (I Cor. 6:9-10, LB)

     The indifference of people to extra marital relationship, to the effect that many with resignation declare that “nobody cares anymore whom you sleep with and why” ignores the biblical fact that the Lord Jesus abhors it.  The culture of infidelity that is emblematic of the West goes against doctrinal command of the Lord.  Apostle Paul stated in his letter to the Christians at Corinth:

     “For married people I have a command which is not my own but the Lord's: a wife must not leave her husband;  but if she does, she must remain single or else be reconciled to her husband; and a husband must not divorce his wife.” (I Cor. 7:10-11, TEV)

     If men and women feel that their marriage can be ended so easily by divorce, they would tend to enter into marriage much too light-heartedly and without the deep consideration necessary before embarking on a union that is supposed to last for the rest of their lives.

DIVORCE LINKED TO POVERTY AND

BEHAVIORAL PROBLEMS

     Nothing can be more traumatic for children than the divorce of their parents.  Studies show that children of divorcees often manifest emotional or behavioral problems and learning difficulties in school:

     “Divorce increases poverty … .

     “In the United States, children of divorced mothers have 100 to 200 percent more probability of suffering from emotional or behavioral problems and about 50 percent more probability of encountering learning difficulties than children of intact families.  In the government hospitals of the U.S., more than 80 percent of adolescents interred for psychiatric treatment come from single-parent families….

     “More than 60 percent of robbers, 72 percent of juvenile murderers, 70 percent of those under long-term sentences in prison have grown up in fatherless families.  About 70 percent of juvenile delinquents in reformatory schools come from families without a father.” (Manila Bulletin, July 13, 1997)

PRESERVATION OF MARRIAGE

     Amidst the prevailing social climate whereby there is a massive and alarming increase in the number of broken families, how can true marriage last?  To go a step further, how can marital conflicts be confined to a minimum if not altogether avoided?  Apostle Paul teaches thus:

     “Marriage is to be honored by all, and husbands and wives must be faithful to each other. God will judge those who are immoral and those who commit adultery.” (Heb. 13:4, TEV)

     For marriage to succeed, the husband and wife should honor their vows to each other and remain faithful to the institution created by God.

     It also greatly helps in the preservation of marriage if a man lives considerately with his wife and is thoughtful of her needs as spoken by Apostle Peter:

     “ In the same way you husbands must live with your wives with the proper understanding that they are more delicate than you. Treat them with respect, because they also will receive, together with you, God's gift of life. Do this so that nothing will interfere with your prayers.” (I Pt. 3:7, TEV)

     Successful couples believe in the importance of commitment and agree in their aims and goals in life.  Both have a strong desire to make their marriage last, hence, they don’t infuse foolishness in their homes (Prov. 14:1, Ibid.) the way others do by “fooling around.”  Neither do they inject evil deeds side by side with righteous ones in their homes (Prov. 14:11, Ibid.)  They possess a positive attitude toward their spouses and treat them as their best friend.

     No marital issue or problem—no matter how unique it may be—can be hard to solve if the couple has reverence for God.  Happily married people are also aware that when they pursue self-centered goals and fail to communicate clearly and effectively with their spouses, the home shall begin to deteriorate as the Lord Himself pronounced:

     “Jesus knew their thoughts and said to them: “Any kingdom divided against itself will be ruined, and a house divided against itself will fall.” (Lk. 11:17, New International Version)

     Marital conflict is often a symptom of some deeper problems such as selfishness, unwillingness to forgive, bitterness, or communication problems.  Hence, a successful couple strives to constantly communicate with each other through verbal and nonverbal means—through gestures, facial expressions, words on paper, gifts, messages in a computer, or during a simple period of silence.

     Every married couple and every prospective husband and wife dream and desire to be genuinely happy.  But they should realize that happy marriages demand a harmonious lifelong relationship.  They should wake up from the illusion that marriage is a perennial garden of paradise where romance is forever. There will always be a time for sorrow and a time for joy, a time for silence and a time to talk.  But for as long as they revere and trust in God by obeying His laws and allowing His tenets to govern their lives, God’s blessings of prosperity and happiness shall be theirs as King David himself testifies:

     “Blessings on all who reverence and trust the Lord—on all who obey him! Their reward shall be prosperity and happiness.  Your wife shall be contented in your home. And look at all those children! There they sit around the dinner table as vigorous and healthy as young olive trees.  That is God’s reward to those who reverence and trust him.” (Ps. 128:1-4, LB) *

Copied from PASUGO GOD’S MESSAGE/AUGUST 2000/VOLUME 52/NUMBER 8/PAGES 6-8

WHO’S DISPARAGING CHRIST?

WHO’S

DISPARAGING

CHRIST?

Dominador C. Santos

WHILE MANY religions persist in teaching that our Lord Jesus Christ is true God — believing that in so doing they elevate Him to a pedestal of magnificence and grandeur — the Iglesia ni Cristo, Church of Christ, remains affirming that He is a man.  And for this, the Church of Christ gets accused of allegedly dishonoring Jesus.  How valid is this accusation?  Does the Church really impute dishonor to our Lord?

ON RECOGNITION OF CHRIST

     How does the Iglesia ni Cristo recognize Jesus Christ based upon the teaching of the Holy Scriptures?  Christ Jesus is acknowledged by this Church as one who is highly exalted by God, one who is given the name which is above every name, and one who should be worshipped in fulfillment of God’s command:

“Therefore God has highly exalted him and bestowed on him the name which is above every name, that at the name Jesus every knee should bow, in heaven and on earth and under the earth, and every tongue confess that Jesus Christ is Lord, to the glory of God the Father.” (Philippians 2:9-11, RSV)

     In recognizing Christ the biblical way, God is glorified according to the Apostle Paul.  The Iglesia ni Cristo members not only worship Jesus Christ but also esteem the name given to Him by God, and by God’s will they are called by that name which is above every name.  Should they be accused of dishonoring Christ when in fact they are the bearers of the honorable name?

     Who really impute dishonor to Christ?  The Apostle James point out:  " Is it not they who blaspheme the honorable name which was invoked over you?"  (James 2:7, Ibid.)  The one guilty of an ignominious act against our Lord are the blasphemers of His name.  Those who reject Christ’s name blaspheme the honorable name of the Lord.  Who then rejects the name of Christ?  Obviously, not the Iglesia ni Cristo, Chucrh of Christ.  Remember, the true servants of God are called by the name of Christ, hence, they are blessed although they are reproached.  "If you are reproached for the name of Christ, you are blessed, because the spirit of glory and of God rests upon you." (I Pt. 4:14, Ibid.)

     Are the Catholics called by the name of Christ?  While they take pride in being called Catholic, they at the same time reject the name of our Lord Jesus Christ.  It is obvious for anyone to see how our Lord is insulted directly or indirectly by an individual or group of individuals who dropped the name of Christ and sported other names which have no bearing for salvation.

"Be it known to you all, and to all the people of Israel, that by the name of Jesus Christ of Nazareth, whom you crucified, whom God raised from the dead, by him this man is standing before you well…. And there is salvation in no one else, for there is no other name under heaven given among men by which we must be saved." Acts 4:10, 12, Ibid.)

     The sheep of Christ — the true people of God — are called by His name and this is one way of recognizing them, considering the truth that this is how our Lord recognizes His own servants.  “ To him the gatekeeper opens; the sheep hear his voice, and he calls his own sheep by name….” (Jn. 10:3, Ibid.)

     The name referred to in this citation is Christ’s name (I Pt. 4:14).  How is the name of Christ called upon His sheep — the servants of God?

“Take heed therefore to yourselves and to all the flock over which the Holy Spirit has appointed you overseers, to feed the church of Christ which he has purchased with his blood.” (Acts 20:28, Lamsa)

     The Iglesia ni Cristo adheres to the truth that there is only one mediator between God and men.  No less than the Apostle Paul pronounces this doctrine in his letter to Timothy.  “ For there is one God, and there is one mediator between God and men, the man Christ Jesus.” (I Tim. 2:5, RSV)

This biblical tenet about Jesus Christ’s mediatorial function must not be taken for granted by men, since it has something to do with the remission of sin they committed before God.  People should know whom to approach, for only then could their sins be forgiven.  God appointed our Lord Jesus Christ alone to serve as a ransom for the sins of His people.

“Whom God hath set forth to be a propitiation through faith in his blood, to declare his righteousness for the remission of sins that are past, through the forbearance of God.” (Rom. 3:25, KJV)

Being the only mediator between God and men is an honor, glory and prestige for Christ.  This is an exclusive right given to Him by God.  Is anybody allowed to augment or change a teaching of God?  This is the declaration of God:  "Everything that I command you you shall be careful to do; you shall not add to it or take from it."(Deut. 12:32, RSV).

     God is very strict about His teachings.  He does not allow anyone to add anything to it or take something from them.  The Gospel according to Matthew delineated the particular rule laid down by God in fulfilling His laws.  Specially, even a period nor a comma should not be added to or diminished from the law:

“For verily I say unto you, Till heaven and earth pass, one jot or one tittle shall in no wise pass from the law, till all be fulfilled.  Whosoever therefore shall break one of these least commandments, and shall teach men so, he shall be called the least in the kingdom of heaven: but whosoever shall do and teach them, the same shall be called great in the kingdom of heaven.” (Mt. 5:18-19, KJV)

     Do you know who broke this law of God pertaining to His words?  Do you know who deprived our Lord Jesus Christ of His sole mediatorial authority, which again is an infamous act against Him?  A Catholic book, Catechism on True Devotion to Mary, unfolds to us the following, on page 17:

“… Mary is our spiritual Mother because she cooperated with Jesus in giving us our spiritual life of grace….But God has done even greater things for our Lady.  Besides using her as His helper in giving us grace, He has deemed that she should intercede for, and dispense to us, every grace that we receive…. He has placed her as the Mediatrix between Himself and us; for us to refuse to go back to Him by means of Mary, would be to ignore his will in the matter.” [Rev. Ralph W. Beiting, Catechism on True Devotion to Mary, 2^nd Ed. (Pasay City, Philippines:  Society of St. Paul, 1958]

     The Catholic Church as proven by the above citation has opposed the strict rule promulgated by God regarding His words.  The priest, Ralph W. Beiting, boldly declares that Virgin Mary is another intercessor, a mediatrix so-to-speak, a doctrine which is contrary to the Scriptures.  The Catholic Church even assumes that it is God who placed Mary to be a Mediatrix between Himself and men.  When did God do it?  Where can we find it in the Gospel?  And as if the Catholic Church is not satisfied yet with Mary being a Mediatrix, she also introduces so many intercessors in behalf of man’s sin:

“… What he does in this:  He has freely willed that we should make use of the intercession of the saints as well as of Mary, with this differences:  Mary’s intercession is always at work, her realm is universal, while the domain of any other saint is limited, and, in a way, occasional.  Therefore we not merely may, but should, pay honor to various saints, our patron saints, the patron of our school, of our parish, and various others according to our own position, wishes and needs. …” [William G. Most, Mary In Our Life (n. p.:  P.J. Kenedy & Sons, 1959, pp. 71-72]

     We can glean the fact that the Catholic Church gained no satisfaction from the pure Gospel taught by Christ and the Apostles that the intercessor or mediator between God and men is only one.  Could you think of the great dishonor that Church brings to Christ?  Who placed Mary, the other saints and the angels as intercessors?  God has never done it.  Who gave them (Catholic Church) the authority to overrule the teaching of God and the strict provisions this teaching carries?

     We can never benefit from the teaching which is different from the teaching of the Apostles.  Such a teaching, so with the teacher, is worthy of rejection.  "But though we, or an angel from heaven, preach any other gospel unto you than that which we have preached unto you, let him be accursed." (Gal. 1:8, KJV)

     As we dig deeper in our study, we can’t help but to recollect the prophetic utterance of the Apostle Peter about false prophets who will reject and deny Christ.

“ But false prophets also arose among the people, just as there will be false teachers among you, who will secretly bring in destructive heresies, even denying the Master who bought them, bringing upon themselves swift destruction.” (II Pt. 2:1, RSV)

     There will be a denunciation of our Lord Jesus Christ at the advent of the false prophets.  This is the forewarning of the Apostle Peter to the early Christians.  How will Christ be denounced or rejected?  The Apostle further states:

“Surely you have tasted that the Lord is good.  So come to Him, our living stone — the stone rejected by men but choice and precious in the sight of God.  Come, and let yourselves be built, as living stones, into a spiritual temple; become a holy priesthood, to offer spiritual sacrifices acceptable to God through Jesus Christ.  For it stands written:  ‘I lay in Zion a choice corner-stone of great worth.  The man who has faith in it will not be put to shame.’” (I Pt. 2:3-6, The New English Bible)

     The Apostle Peter himself knew well that our Lord Jesus Christ would be rejected as the corner-stone or foundation stone whereon the true believers are built.  Our Lord God makes it certain that those who believe that Christ is the foundation stone will not be put to shame.  Who then will be put to shame?  It’s naturally those who have no faith in it.  Those who change Christ for another foundation.  Who did it?  Let us quote the statement of a Catholic Cardinal:

“The word Peter, in the Syro-Chaldaic tongue, which our Savior spoke, means a rock. … Jesus, our Lord, founded but one Church, which He was pleased to build on Peter.  Therefore, any church that does not recognize Peter as its foundation stone is not the Church of Christ, …” [James Cardinal Gibbons, Archbishop of Baltimore, The Faith of Our Fathers, 110^th ed. (New York:  P.J. Kenedy & Sons, n.d.), pp. 81-82]

     James Cardinal Gibbons readily admits that the Catholic Church teaches that Peter is the foundation stone of the true Church.  He (the Cardinal) speaks then contrary to what the Apostle Peter had declared that Christ is the foundation stone of the true Church.  Who do you think should be believed:  the Apostle Peter or Cardinal Gibbons of the Catholic Church?  Our keen mind will definitely give right judgment to the creditable teaching.  Let us not be forgetful about the precautionary measure given by the Apostle Paul, that is, that even them or an angel from heaven who preach any other Gospel which they did not preach be accursed.

     Catholic claim Christ as the primary stone and Peter as the secondary stone to justify their teaching.  Where can we find the teaching that Peter is the secondary stone?  Is it not a monumental lie to say or to presume so high that the Apostle Peter was laid as a secondary foundation stone by God?  That is a great usurpation of God’s authority.  “There can be no other foundation beyond that which is already laid; I mean Jesus Christ himself” (I Cor. 3:11, TNEB).

     Christ as the foundation stone is unalternable.  God proves that the allegation of the Catholic Church that the Apostle Peter is the secondary stone is a mere fraud:

“ And are built upon the foundation of the apostles and prophets, Jesus Christ himself being the chief corner stone;

“ In whom all the building fitly framed together groweth unto an holy temple in the Lord:

“In whom ye also are builded together for an habitation of God through the Spirit.” (Eph. 2:20-22, KJV)

      Peter, being an Apostle, was naturally built upon Christ, the foundation stone, in whom the whole building is fitly framed together as a holy temple in the Lord.  Yes, Peter is considered a stone, just as all the members of the Church built by Christ are, as stated in the Bible:

“He brought Simon to Jesus, who looked at him and said ‘You are Simon son of John.  You shall be called Cephas’ (that is, Peter, the Rock).” (John 1:42, TNEB)

“So come to him, our living Stone—the stone rejected by men but choice and precious in the sight of God.  Come, and let yourselves be built, as living stones, into a spiritual temple; become a holy priesthood, to offer spiritual sacrifices acceptable to God through Jesus Christ.” (I Pt. 2:4-5, Ibid.)

     Never a part or a portion of the building or the Church (I Tim. 3:15), was built upon Peter.  And never in his life did Peter teach that he is the foundation stone of the Church, although he himself is a stone.

     Those who “make” Peter a corner stone of the Church are the ones who commit blasphemy against Jesus Christ, who is the only corner-stone of His Church.

     When the Iglesia ni Cristo teaches that our Lord Jesus is a man and never a God in His state of being, others turn red-hot in anger.  They accused the Iglesia ni Cristo of dishonoring Christ.  While it is true that the Catholic Church accepts that Christ is a man, she also believes that He is God.  Is the man Christ Jesus also the God whom we must believe and worship?  Who is the one true God whom we must know and worship?

“AFTER THESE WORDS Jesus looked up to heaven and said:  ‘Father, the hour has come.  Glorify thy Son, that the Son may glorify thee…. This is eternal life:  to know thee who alone art truly God and Jesus Christ whom thou hast sent.” (Jn. 17:1, 3, TNEB)

     The only true God introduced by our Lord Jesus Christ is His Father.  He even looked up to heaven, the dwelling place of God, when He proclaimed this truth.  What is the significance if man believes that the Father alone is the true God?  Christ declares:  This is eternal life.  Eternal life is for those who believe that the only true God is the Father, not Christ.  Jesus Christ is flesh, a man.  To whom do those who believe that Christ is flesh or man belong?  “Hereby know ye the Spirit of God: Every spirit that confesseth that Jesus Christ is come in the flesh is of God.” (I Jn. 4:2, KJV)

     A man is of God if he confesses or believes that Jesus is flesh or a man.  How about if an individual confesses otherwise, or if does not believe that Christ is flesh or a man?  Is he of God?

“Many deceivers have gone out into the world, who do not acknowledge Jesus Christ as coming in the flesh.  These are the persons described as the Antichrist, the arch-deceiver.  Beware of them, so that you may not lose all that we worked for, but receive your reward in full.” (II Jn. 1:7-8, TNEB)

     It is now high time for us to know who the antichrists really are.  Those who preach that Christ is God are against Christ.  They are the arch-deceiver, so we must beware of them.  To presume that Christ is God is worth disparaging Him — a great blasphemy against Him, considering the truth that He is a man.  We should acknowledge our Lord Jesus Christ not more than what the Bible teaches in order not to fall prey to, nor be one of, the antichrists.  —  *

Copied from PASUGO GOD’S MESSAGE/MARCH-APRIL 1981/VOLUME 33/NUMBER 2/PAGES 14-17

TAHANAN NG DIYOS

TAHANAN NG DIYOS

“Panginoon,

aking iniibig ang tahanan

ng iyong bahay, At ang dako

na tinatahanan ng

iyong kaluwalhatian.”

Ni DOMINGO C. JORGE

MAY MGA TUMUTULIGSA sa Iglesia ni Cristo dahil sa pagpapatayo nito ng mga gusaling sambahan.  Sayang lamang daw ang milyun-milyong salaping ginugugol para sa mga ito dahil hindi naman daw kailangan ang mga bahay-sambahan.  Hindi raw ipinag-utos ng Panginoong Jesucristo ang pagpapatayo ng bahay-sambahan.  Katunayan raw nito’y hindi nagtayo ng bahay-sambahan ang mga apostol.  Ang pagsamba sa Diyos ay maaari naman daw gawin ng tao kahit saang lugar.

Tinutuligsa rin ang Iglesia ni  Cristo dahil sa pagtuturing nito sa mga bahay-sambahan bilang tahanan ng Diyos.  Mali raw ito dahil mababasa sa Biblia na ang Diyos ay hindi tumatahan sa mga bahay na ginawa ng tao.  Pinagbabatayan nila ang nilalaman ng Gawa 7:48 sa pagsasabing hindi raw kailangan ang pagtatayo ng mga gusaling sambahan.  Ganito ang sinasabi ng talata:

“Gayunman, ang Kataas-taasang Diyos ay hindi naninirahan sa mga bahay na ginawa ng tao, ayon sa sinabi ng propeta.” (Magandang Balita Biblia)

Hindi raw naninirahan ang Diyos sa mga bahay na ginawa ng tao.  Gayundin daw ang sinasabi sa Gawa 17:24:

“Ang Diyos na gumawa ng sanlibutan at ng lahat ng naroroon ang siyang Panginoon ng langit at lupa, kaya’t hindi siya tumatahan sa mga templong ginawa ng tao.” (Ibid.)

TAHANAN NG DIYOS

Wasto kaya ang pagkaunawa ng mga manunuligsa sa mga talata ng Biblia na pinagbabatayan ng kanilang paniniwalang hindi iniutos magtayo ng bahay-sambahan?

     Ang pagsasabing ang gusaling sambaha’y tahanan ng Diyos ay hindi sa pakahulugang sa isang gusali lumalagi ang Panginoon.  Kahit sa langit at maging sa langit ng mga langit ay hindi magkasiya ang Diyos, lalong hindi sa isang bahay:

“Nguni't katotohanan bang tatahan ang Dios sa lupa? Narito, sa langit at sa langit ng mga langit ay hindi ka magkasiya; gaano pa sa bahay na ito na aking itinayo!” (I Hari 8:27)

     Totoong ang Diyos ay hindi tumatahan sa bahay na ginawa ng tao gaya ng sinasabi sa Gawa 7:48 at 17:24.  Subalit, ang pagiging tahanan ng Diyos ng bahay-sambahan ay hindi sa paraang dito Siya tumitira o lumalagi, gaya ng isang tao sa kaniyang bahay.  Ganito ang paliwanag ng Biblia:

     “Ito ang salita ni Yahweh:  ‘Ang aking trono ay ang kalangitan, At itong daigdig ang aking tuntungan;  Saan ka gagawa, paano mo gagawin ang aking Templo, Na aking tiraha’t pahingahang dako?’” (Isa. 66:1, MB)

     Ayon mismo sa Panginoong Diyos, hindi ang Kaniyang kasiyangaan ang tatahan sa templo o bahay-sambahan dahil hindi ito ang Kaniyang dakong tirahan.  Ngunit alin ang tatahan sa templo kung kaya’t ipinagtayo ni Haring Solomon ng templo ang Diyos na siyang Kaniyang tahanan?  Ganito ang pagtuturo ng Biblia:

     “Nguni't katotohanan bang tatahan ang Dios sa lupa? Narito, sa langit at sa langit ng mga langit ay hindi ka magkasiya; gaano pa sa bahay na ito na aking itinayo!

     “ Gayon ma'y iyong pakundanganan ang dalangin ng iyong lingkod at ang kaniyang pamanhik, Oh Panginoon kong Dios, na dinggin ang daing at dalangin na idinadalangin ng iyong lingkod sa harap mo sa araw na ito:

     “Na anopa't ang iyong mga mata ay idilat sa dako ng bahay na ito gabi at araw, sa dakong iyong sinabi, Ang aking pangalan ay doroon; upang dinggin ang panalangin na idadalangin ng iyong lingkod sa dakong ito.” (I Hari 8:27-29)

     Ang pangalan ng Diyos ang tumatahan sa Kaniyang templo—hindi ang Diyos mismo.  Sa bahay-sambahan o sa templo itinalaga ng Diyos na manahan ang Kaniyang pangalan dahil ang pangalan Niya ang sinasamba, gaya ng itinuro ng Panginoong Jesucristo (Mat. 6:9).

     Bukod sa pangalan ng Diyos, tatahan din sa bahay-sambahan ang Kaniyang kaluwalhatian:

     “Panginoon, aking iniibig ang tahanan ng iyong bahay, at ang dako na tinatahanan ng iyong kaluwalhatian.” (Awit 26:8)

     Kaya naman sa tuwing ang mga lingkod ng Diyos ay sumasamba, ibinibigay nila sa Panginoon ang kaluwalhatiang marapat sa Kaniyang pangalan (Awit 29:2).  Sa banal na templo isinasagawa ng mga lingkod ng Diyos ang kanilang pagsamba upang maibigay sa Panginoong Diyos ang kaluwalhatiang marapat sa Kaniyang pangalan (Awit 5:7).

     Tangi sa Kaniyang pangalan at kaluwalhatian, alin pa ang doroon sa bahay-sambahan?  Ang Diyos mismo ang nagpahayag:

     “ Ngayo'y ang aking mga mata ay didilat, at ang aking pakinig ay makikinig, sa dalangin na gagawin sa dakong ito.

     “Sapagka't ngayon ay aking pinili at itinalaga ang bahay na ito, upang ang aking pangalan ay dumoon magpakailan man; at ang aking mga mata at ang aking puso ay doroong palagi.” (II Cron. 7:15-16)

     Doroon sa bahay-sambahan ang mata at puso ng Diyos.  Ngunit hindi literal na mata at puso ang doroon. Ang Diyos ay espiritu sa kalagayan (Juan 4:24)—nangangahulugang wala Siyang laman at mga buto, wala Siyang materya (Lu. 24:39).  Kung bakit sinabing doroon ang kaniyang mata at puso ay sapagkat doon Niya diringgin ang mga dalanging isasagawa sa Kaniya:  “… at ang aking pakinig ay makikinig, sa dalangin na gagawin sa dakong ito.”

     Itinalaga ng Diyos na tumahan sa bahay-sambahan ang Kaniyang pakinig sapagkat nangako Siyang diringgin ang lahat ng dalanging gagawin dito.  Ang mga panalangin ng Kaniyang mga lingkod na ginagawa sa loob ng Kaniyang banal na templo o bahay-sambahan ay Kaniyang pakikinggan.  Kaya, napakahalaga ng bahay-sambahan sa pakikipag-ugnayan ng tao sa Diyos.

     Kung gayon, paano sasabihing hindi kailangan ang gusaling sambahan at paano nagiging sayang ang salaping ginugugol para sa pagtatayo nito?  Ang may ganitong isipan ay kalaban ng mga pahayag ng Diyos na nakasulat sa Biblia.

      Bukod pa rito, kung ang kahulugan ng sinasabi sa Gawa 17:24 ay hindi na kailangan ang gusaling sambahan o templo, na gaya ng pagkaunawa ng mga tumutuligsa sa Iglesia ni Cristo,  bakit pa ipinagtayo ni Haring Solomon ang Diyos ng templong Kaniyang bahay?  Bakit ipinaghanda ni Haring David nang buong kaya ang ukol sa pagpapatayo ng bahay ng Diyos (I Cron. 29:1-9)?

DAKONG SAMBAHAN

     Ang sabi ng Diyos ukol sa Kaniyang templo:  “… pangangalagaan ko at pakamamahalin ang pook na ito magpakailanman” (II Cron. 7:16, MB).  Bakit ganito na lamang ang pagmamahal at pagmamalasakit ng Diyos sa bahay-sambahan?  Anu-ano ang mga banal na kaukulan nito?  Itinuturo ng Biblia na iniutos ng Diyos sa bayang Israel na gawin ang pagsamba at paghahandog ng hain sa Kaniyang tahanan:

     “Kundi sa dakong pipiliin ng Panginoon ninyong Dios sa lahat ng inyong mga lipi na paglalagyan ng kaniyang pangalan, sa makatuwid baga'y sa kaniyang tahanan ay inyong hahanapin, at doon kayo paroroon:

     “At doon ninyo dadalhin ang inyong mga handog na susunugin, at ang inyong mga hain, at ang inyong mga ikasangpung bahagi, at ang handog na itataas ng inyong kamay, at ang inyong mga panata, at ang inyong mga kusang handog, at ang mga panganay sa inyong mga bakahan at sa inyong mga kawan.” (Deut. 12:5-6)

     Samakatuwid, nauukol ang gusaling sambahan na maging dako ng pagsamba at ng paghahandog sa Diyos.  Ito ang banal na kaukulan nito.

     Sa panahong Cristiano ay iniutos din sa mga lingkod ng Panginoong Diyos ang magsagawa ng ganitong  mga paghahandog o pag-aabuloy dahil sa gayong mga hain, ang Diyos ay totoong nalulugod (Heb. 13:15-16).  Ang pananagutang ito ay tinutupad ng mga Cristiano sa panahon ng pagsamba na isinasagawa sa bahay-sambahan.

     Ang pananalangin ay isinasagawa rin ng mga mananamba sa loob ng Kaniyang bahay.  Kaya, ang Diyos mismo ang nagsabi na ang Kaniyang bahay ay tatawaging bahay-dalanginan:

     “Sila ay dadalhin ko sa aking banal na bundok, at papagkakatuwain ko sila sa aking bahay na dalanginan: ang kanilang mga handog na susunugin at ang kanilang mga hain ay tatanggapin sa aking dambana; sapagka't ang aking bahay ay tatawaging bahay na panalanginan para sa lahat ng mga bayan.” (Isa. 56:7)

     Tunay na napakabanal at napakahalaga ng bahay-sambahan.

HANGGANG SA PANAHONG CRISTIANO

     Hanggang sa panahong Cristiano ay namamalaging tahanan ng Diyos ang templo o sambahan.  Sa isang tagpo ay ganito ang sinabi ng Panginoong Jesucristo:

     “At nangyari, na nang makaraan ang tatlong araw, ay nangatagpuan nila siya sa templo, na nakaupo sa gitna ng mga guro, na sila'y pinakikinggan, at sila'y tinatanong:

     “ At ang lahat ng sa kaniya'y nangakakarinig ay nagsisipanggilalas sa kaniyang katalinuhan at sa kaniyang mga sagot.

     “ At nang siya'y mangakita nila, ay nangagtaka sila; at sinabi sa kaniya ng kaniyang ina, Anak, bakit ginawa mo sa amin ang ganyan? narito, ang iyong ama at ako na hinahanap kang may hapis.

     “ At sinabi niya sa kanila, Bakit ninyo ako hinahanap? di baga talastas ninyo na dapat akong maglumagak sa bahay ng aking Ama.” (Lu. 2:46-49)

     Tinawag ng Panginoong Jesucristo ang templo na bahay ng Kaniyang Ama.  Si Cristo mismo ang tumawag nang gayon sa bahay ng Diyos.  Kaya, mabuting itanong sa mga tumutuligsa at tumututol sa pagpapatayo ng Iglesia ni Cristo ng mga gusaling sambahan:  Nagkamali ba si Cristo nang tawagin Niyang bahay ng Kaniyang Ama ang bahay-sambahan o templo?

     Napakahalaga para kay Cristo ng templo o bahay-sambahan.  Ito ay Kaniyang pinatunayan gaya ng natala sa Banal na Kasulatan:

     “At malapit na ang paskua ng mga Judio, at umahon si Jesus sa Jerusalem.

     “At nasumpungan niya sa templo yaong nangagbibili ng mga baka at mga tupa at mga kalapati, at ang mga mamamalit ng salapi na nangakaupo:

     “At ginawa niyang isang panghampas ang mga lubid, itinaboy niyang lahat sa templo, ang mga tupa at gayon din ang mga baka; at ibinubo niya ang salapi ng mga mamamalit, at ginulo ang kanilang mga dulang;

     “At sa nangagbibili ng mga kalapati ay sinabi niya, Alisin ninyo rito ang mga bagay na ito; huwag ninyong gawin ang bahay ng aking Ama na bahay-kalakal.” (Juan 2:13-16)

     Nang makita ni Cristo na naroon sa templo o bahay ng Kaniyang Ama ang mga mangangalakal, bagay na hindi nararapat, ay itinaboy Niya ang mga ito.  Ginawa Niyang panghampas ang mga lubid at itinaboy Niya ang mga tupa at baka, at ibinubo ang salapi ng mga mamamalit.  Ginulo rin Niya ang kanilang mga dulang at pagkatapos ay sinabi, “huwag ninyong gawin ang bahay ng aking Ama na bahay-kalakal.”

     Kung hindi mahalaga kay Cristo ang bahay-sambahan o templo, bakit Niya kinagalitan ang mga lumalapastangan dito?  Bakit gayon na lamang ang Kaniyang pagmamalasakit dito?

     Tunay na napakahalaga kay Cristo ang templo.  At gaya ng Panginoong Jesus, ang mga tunay na Cristiano ay nagmamahal, nagmamalasakit, at nagpapahalaga rin sa bahay-sambahan o templo.

     Maging ang mga apostol ay nagpakita ng kanilang malaking pagpapahalaga sa templo.  Sila ay palaging nasa templo na nangagpupuri sa Diyos:

     “ At palaging sila'y nasa templo, na nangagpupuri sa Dios.” (Lu. 24:53)

     Gayundin, ang mga unang Cristiano ay nagpakita ng pagpapahalaga sa templo o bahay-sambahan.  Nang makaranas sila ng matinding pag-uusig ay nagkatipon sila sa templo araw-araw at doon ay nagpuri sa Diyos (Gawa 2:44, 46)  Kung hindi mahalaga ang templo, bakit dito sila nagtipon araw-araw upang isagawa ang pagpupuri sa Diyos?

     Kaya, ang Iglesia ni Cristo ay hindi kailanman nanghihinayang na gumugol ng malaking halaga ng salapi sa pagpapatayo ng mga bahay-sambahan sapagkat ito’y kalooban ng Diyos.  Ang mga kaanib ay nagpapakita rin ng pagmamahal, paggalang, at pagpapahalaga sa bahay-sambahan.  Hindi nila ito pinababayaang maging marumi at may kasiraan o kaya lapastanganin ninuman.

ISANG DAKILANG GAWA

     Ang Iglesia ni Cristo ay patuloy na nagtatayo ng malalaki at dakilang mga gusaling sambahan bilang pagsunod sa utos ng Panginoong Diyos.  Bukod dito,sinabi ng Panginoong Jesus:

     “Katotohanan, katotohanang sinasabi ko sa inyo, Ang sa akin ay sumasampalataya, ay gagawin din naman niya ang mga gawang aking ginagawa; at lalong dakilang mga gawa kay sa rito ang gagawin niya; sapagka't ako'y paroroon sa Ama.” (Juan 14:12)

     Sinabi ng Panginoong Jesucristo na ang mga sumasampalataya sa Kaniya ay gagawa ng lalong dakilang gawa.  Ang isa sa mga dakilang gawang ito ay ang pagtatayo ng bahay-sambahan para sa Diyos:

     “Narito, aking ipinagtatayo ng isang bahay ang pangalan ng Panginoon kong Dios, upang italaga sa kaniya, at upang magsunog sa harap niya ng kamangyan na may mga mainam na espesia, at maiukol sa palaging tinapay na handog, at sa mga handog na susunugin sa umaga at hapon, sa mga sabbath, at sa mga bagong buwan, at sa mga takdang kapistahan sa Panginoon naming Dios. Ito ang utos sa Israel magpakailan man.

     “At ang bahay na aking itinatayo ay dakila: sapagka't dakila ang aming Dios kay sa lahat ng mga Dios.” (II Cron. 2:4-5)

     Ang pagtatayo ng bahay-sambahan o templong dakila at angkop sa kadakilaan ng Panginoong Diyos ay isang dakilang gawa.  Ang dakilang gawang ito ay itinataguyod at patuloy na itinataguyod ng mga tunay na Cristiano.  *

Kinopya mula sa PASUGO GOD’S MESSAGE/AUGUST 1999/VOLUME 51/NUMBER 8/PAGES 17-19

SINO ANG TUNAY NA MALAYA?

SINO ANG TUNAY NA MALAYA?

“Kaya kapag pinalaya kayo ng Anak,

kayo’y tunay ngang magiging Malaya.”

—Juan 8:36, New Pilipino Version

Sinulat ni ARVIN T. GALANG

ANG PAGIGING MALAYA ay pangarap at hangad ng maraming tao—hindi lamang mula sa mga kamay ng mapagsamantala at mapanikil, kundi, maging sa iba’t ibang suliranin ng buhay na tila gumagapos sa kanila.  Subalit, maaaring sa pananaw at sa pakiramdam ng tao ay malayang-malaya siya sapagkat walang anumang puwersa siyang nakikita na sumisikil sa kaniya o pumipigil sa kaniyang mga ginagawa.  Ngunit, pansinin ang sinabi ng ating Panginoong Jesucristo na mayroong “tunay” na magiging malaya.

Paano ba magiging tunay na malaya ang tao?  Dito pumapasok ang kahalagahan ng pagkakaroon ng tao ng pagkaunawa sa katotohanang magpapalaya sa kaniya (Juan 8:32, New Pilipino Version), na ito ay ang mga salita ng Diyos na pawang katotohanan, ayon din mismo sa ating Panginoong Jesucristo (Juan 17:17).

Ipinakilala ni Cristo kung sino ang binabanggit Niyang nangangailangan ng kalayaan sapagkat sila ay nasa kalagayang alipin:  “Sumagot si Jesus, ‘Sinasabi ko sa inyo ang katotohanan, bawat nagkakasala ay alipin ng kasalanan” (Juan 8:34, NPV).

Ang mga taong nagkakasala ay alipin ng kasalanan at dito dapat makalaya ang tao.  At sapagkat ang lahat ng tao ay nagkasala (Roma 5:12) at nakatakdang magbayad ng kamatayan sa dagat-dagatang apoy (Roma 6:23; Apoc. 20:14), kaya ang lahat ng tao, saan man sila naroroon at anoman ang kanilang kalagayan sa buhay, ay alipin ng kasalanan.

ANG TUNAY NA KALAYAAN

Kapag kalayaan ang pinag-uusapan, karaniwang ipinalalagay na ang kahulugan nito ay ang kalayaang gawin ang balang maibigan kahit na ito ay ayon na sa pita ng laman o kasalanan (Gal. 5:16-17).  Ayaw nila na sila’y nalilimitahan o nasasagkaan sa ibig nilang gawin.

Tunay nga bang malaya ang taong ganito ang isipan o pakahulugan sa kalayaan?  Hindi, sapagkat ayon sa itinuro ng mga apostol:  “Hindi ba ninyo alam na pag ibinigay ninyo ang inyong sarili kaninuman upang sumunod ay alipin kayo ng inyong sinusunod, maging sa kasalanang umaakay sa kamatayan o sa pagtalimang hahanga sa pagiging matuwid?” (Roma 6:16, NPV).

Isang alipin na maituturing ang taong napaakay sa kasalanan na maghahatid sa kaniya sa parusang kamatayan.  Ito ang tiniyak ng mga apostol na sasapitin ng mga alipin ng kasalanan:  “Sapagka't nang kayo ay mga alipin ng kasalanan, kayo'y laya tungkol sa katuwiran.  Ano nga ang ibinunga ninyo sa panahong yaon sa mga bagay na ngayo'y ikinahihiya ninyo? sapagka't ang wakas ng mga bagay na yaon ay kamatayan.” (Roma 6:20-21).  Ang kamatayang tinutukoy ay ang ikalawang kamatayan sa dagat-dagatang apoy na nakaambang parusa sa lahat ng alipin ng kasalanan (Apoc. 21:8).

Tunay na walang kalayaan ang taong alipin ng kasalanan o pagpapakabuyo sa kalayawan.  Kaawa-awa ang kalagayan ng ganitong tao, sapagkat kung ilarawan ng mga apostol ay “bagama’t buhay ay patay” (I Tim. 5:6).  Sentensiyado na siya sa kaparusahan sa dagat-dagatang apoy.  Ganito kung ilarawan ng Biblia ang kalagayan ng mga tao na ginagawa ang lahat ng maibigan kahit na ito ay labag sa kalooban ng Diyos.

Ang mga nagtataglay ng kaisipan ng laman o patuloy sa paggawa ng kasalanan ay nakikipag-alit laban sa Diyos at hindi napasasaklaw sa kautusan at hindi maaaring maging sa Diyos (Roma 8:7) palibhasa’y tumatangging sumunod sa kautusan, na ang ginagamit na pamantayan sa buhay ay ang sariling kalooban o karunungan.  Mataas ang pagkakilala sa sarili, bunga marahil ng taglay nilang karunungan, kung kaya’t ipinipilit na sila naman daw ay may layang makapamili ng kung ano ang susundin sa kanilang buhay.  At may nang-aakit pa ng ibang mga tao na sumama sa kanila na malayang nakapag-iisip at nakapagsasagawa ng ibang mga bagay-bagay sa buhay nila sa mundo.  Mapanganib at nanganganib ang taong may ganitong isipan.  Sinabi ni Apostol Pablo:  “Kung ang sinoma'y nagtuturo ng ibang aral, at hindi sumasangayon sa mga salitang nakagagaling, sa makatuwid ay sa mga salita ng ating Panginoong Jesucristo, at sa aral na ayon sa kabanalan; Ang gayon ay palalo, walang nalalamang anoman, kundi may-sakit sa mga usapan at mga pagtatalo, sa mga salitang pinagbubuhatan ng kapanaghilian, mga pagkakaalit, mga pagalipusta, mga masasamang akala” (I Tim. 6:3-4).  Kaya, nagpayo ang mga apostol na huwag maging palalo ang tao at sa halip ay magtaglay ng mababang isipan at ipalagay na lalong mabuti ang iba kaysa kanila (Filip. 2:3).  Sa ganito ay magagawa ng tao na sumunod sa kautusan o katuwiran ng Diyos.

ANG DAKILANG KALAYAAN

Mawawalan ng kabuluhan ang kalayaang maaaring makamit ng tao sa mundo na kaniya pa man ding pinamumuhunan at ipinakikipaglaban kung hindi siya magiging malaya sa pagkaalipin sa kasalanan.  Hindi makaiiwas dito ang sinuman sapagkat may itinakda ang Diyos na araw na kaniyang huhukuman ang lahat ng tao batay sa kautusan ng kalayaan:  “Gayon ang inyong salitain, at gayon ang inyong gawin, na gaya ng mga taong huhukuman sa pamamagitan ng kautusan ng kalayaan” (Sant. 2:12).  Sa kautusan ng kalayaan na binabanggit ng mga apostol nakasalalay ang ikapagtatamo ng tunay na kalayaan.  Mahalagang ito’y matupad upang hindi lang maging malaya kundi magtamo rin ang tao ng pagpapala (Sant. 1:25).  Sinasabi rin ng Biblia na kapag ang kautusan o tuntunin ng Diyos ang sinunod ng tao, tiyak na lalakad siya sa kalayaan:  “At lalakad ako sa kalayaan; sapagka't aking hinanap ang iyong mga tuntunin” (Awit 119:45).

Kaugnay nito, dapat na maging maingat ang tao sa paghahanap ng tunay at dakilang kalayaan—hindi kung sino na lamang ang kaniyang susundin at pakikinggan.  Dapat niyang sangguniin ang katotohanan na siyang makapagtuturo kung paano magkaroon ng tunay na kalayaan.  Napakalinaw ng pahayag ng Biblia na ang mga pinalaya ng ating Panginoong Jesucristo ang siyang tunay na malaya (Juan 8:36, Magandang Balita Biblia).  At ito ay pinatotohanan ng mga apostol na mababasa sa Gawa 13:39 na ganito ang isinasaad:  “Sa pamamagitan niya pinatatawad at nagiging malaya sa lahat ng ito ang sinumang sumampalataya sa kanya” (Biblia ng Sambayanang Pilipino)

Ngunit hindi sapat na ang gawin lamang ng tao ay sumampalataya.  Ang kapatawaran ng kasalanan na magpapalaya sa tao sa parusang walang hanggan ay makakamtan sa pamamagitan ng pagkabuhos ng dugo at maliban dito’y walang kapatawaran:  “At ayon sa kautusan, ay halos masasabi kong lahat ng mga bagay ay nililinis ng dugo, at maliban na sa pagkabuhos ng dugo ay walang kapatawaran” (Heb. 9:22).  Ang tinubos ng mahalagang dugo ng ating Panginoong Jesucristo ay walang iba kundi ang Iglesia Ni Cristo:  “Ingatan ninyo kung gayon ang inyong mga sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo.” (Gawa 20:28, isinalin mula sa Lamsa Translation).

Kung gayon, walang tunay na malaya sa sangkatauhan maliban sa mga taong tinubos ng dugo ng ating Panginoong Jesucristo o sa mga kaanib sa Iglesia Ni Cristo.  Tanging sa Iglesia lamang makakamtan ang tunay at dakilang kalayaan.

ANG IKAPANANATILING MALAYA

Ang  magpaalipin sa katuwiran o kalooban ng Diyos ay hindi isang kaapihan o kalugihan.  Sa halip, ito ang ikababanal ng tao at ikapagkakaroon niya ng buhay na walang hanggan (Roma 6:22, 19, NPV).  At upang maingatan ang dakilang kalayaan na ipinangako, ganito ang bilin ng mga apostol:  “Para sa kalayaan ay pinalaya tayo ni Cristo; kaya’t magpakatatag kayo at huwag pasakop na muli sa pamatok ng pagkaalipin” (Gal. 5:1, Ang Bagong Ang Biblia).  Ang tinutukoy na “pamatok ng pagkaalipin” ay ang gawa ng laman o kasalanan (Gal. 5:19-21).

Ang pinaghaharian ng kaisipan ng laman ay patungo sa kamatayan at sila’y hindi kalulugdan ng Diyos samantalang ang nasa kapayapaan naman ay nagtataglay ng kaisipan ng Espiritu at siyang tinatahanan ng Espiritu ng Diyos at  ni Cristo:  "Sapagka't ang mga ayon sa laman ay nangagsisitalima sa mga bagay ng laman; datapuwa't ang mga ayon sa Espiritu ay sa mga bagay ng Espiritu.  Sapagka't ang kaisipan ng laman ay kamatayan; datapuwa't ang kaisipan ng Espiritu ay buhay at kapayapaan. Sapagka't ang kaisipan ng laman ay pakikipagalit laban sa Dios; sapagka't hindi napasasaklaw sa kautusan ng Dios, ni hindi nga maaari:  At ang nangasa laman ay hindi makalulugod sa Dios.  Datapuwa't kayo'y wala sa laman kundi nasa sa Espiritu, kung gayo'y tumitira sa inyo ang Espiritu ng Dios. Datapuwa't kung ang sinoma'y walang Espiritu ni Cristo, siya'y hindi sa kaniya." (Roma 8:5-9).  Tiniyak din ni Apostol Pablo na kung saan naroroon ang Espiritu ng Panginoon, doon ay may kalayaan (II Cor. 3:17).

Kaya kung hangad ng tao ang mapayapa, masagana, at malayang pamumuhay na walang anumang bagabag o kapighatian, napakahalagang masumpungan siya sa pagsunod.  Ganito ang patotoo ng isang lingkod ng Diyos:  “Ako nama’y mamumuhay nang payapa at malaya, Yamang ako sa utos mo’y sumusunod namang kusa” (Awit 119:45, MB)

Isang dakilang kalayaan ang tatamuhin ng tao kung susunod lamang siya sa lahat ng kalooban ng Diyos sa paraang pumaloob siya sa tunay na Iglesia, ang Iglesia Ni Cristo.  Sa ganito, anuman ang mangyari sa mundo ay magkakaroon siya ng tunay na kalayaan mula sa pagkaalipin sa kasalanan at malaya ding maisasagawa niya ang paglilingkod na taglay ang pag-asa sa pagmamana ng mga pangako ng Diyos. *

Kinopya mula sa PASUGO GOD’S MESSAGE/AUGUST 2012/VOLUME 64/NUMBER 8/ISSN 0116-1636/PAGES 36-38

Bible Study Suggestion: If you have further questions, please feel free to visit the Iglesia ni Cristo congregation nearest you. A minister or an evangelical worker would be happy to answer any biblical question you have in mind.

IGLESIA NI CRISTO SITE

HUWAG TUMANGGI SA TAWAG

HUWAG TUMANGGI SA TAWAG

Ni REMUEL V. CASIPIT

ANG KUMIKILALA AT sumasampalataya sa Panginoong Diyos ay hindi tatanggi sa Kaniyang pagtawag.  Gayunman, maaaring magawa ng isang tao ang pagtanggi nang hindi niya namamalayan.  Paano malalaman ng isang tao na siya’y tinatawag ng Diyos?  Paano niya nagagawang tumanggi sa banal na tawag ng Diyos?  Ano ba ang babala ng Diyos sa sinumang tumanggi sa Kaniyang pagtawag?

“AKO’Y TUMAWAG AT KAYO’Y TUMANGGI”

Pinatutunayan ng Diyos na mayroon Siyang tinatawag ngunit nagsisitanggi:

“Sapagka't ako'y tumawag, at kayo'y tumanggi: aking iniunat ang aking kamay, at walang makinig; Kundi inyong iniuwi sa wala ang buo kong payo, at hindi ninyo inibig ang aking saway.” (Kaw. 1:24-25)

Kung may mga taong ayaw makinig o tumatanggi sa tawag ng Diyos, mayroon din namang pinatutunayan ang Biblia na mga taong tumutugon sa banal na tawag ng Diyos.  Sa panahong Cristiano, ang mga tinawag at tumugon ay naging bahagi ng isang katawan:

“At paghariin ninyo sa inyong puso ang kapayapaang kaloob ni Cristo, sapagkat ito ang dahilan kaya kayo tinawag upang maging bahagi ng isang katawan.  Magpasalamat kayong lagi.” (Col. 3:15, Magandang Balita Biblia)

Ang katawan na tinutukoy ay ang Iglesia (Col. 1:18, Ibid.)  Pansinin na hindi sila naging bahagi ng iba’t ibang sekta o sa iba’t ibang iglesia kundi bahagi sila ng iisang katawan.  Alin ang iglesia na dito isinasangkap o nagiging bahagi ang mga taong tinawag ng Panginoon?  Ganito ang pagtuturo ni Apostol Pablo:

“Take heed therefore to yourselves and to all the flock over which the Holy Spirit has appointed you overseers, to feed the church of Christ which he has purchased with his blood.” [Ingatan ninyo kung gayon ang inyong mga sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo.] (Acts 20:28, Lamsa Translation)

Sa Iglesia ni Cristo isinasangkap ang mga tinawag ng Diyos upang sila ay makasama sa mga binili o tinubos ng mahalagang dugo ng Panginoong Jesucristo (I Ped. 1:15, 18-19).  Mahalaga na ang tao ay malinis o matubos ng dugo ni Cristo sapagkat ang nalinis ay ang may karapatang magsagawa ng paglilingkod sa Diyos (Heb. 9:14).  Kaya, nakatitiyak ang tao na siya ay tinawag ng Diyos at tumugon upang maglingkod sa Kaniya kung siya, akay ng tama at mabuting layunin, ay naging kaanib sa Iglesia ni Cristo.  Ang pagtangging umanib sa Iglesia ni Cristo ay katumbas ng pagtanggi sa tawag ng Diyos.

ANG PARAAN NG PAGTAWAG

Paano ang paraan ng pagtawag ng Diyos ng mga taong maglilingkod sa Kaniya upang dalhin sa loob ng tunay na Iglesia?  Ganito ang pagtuturo ni Apostol Pablo:

“Tinawag kayo ng Dios sa pamamagitan ng ebanghelyong ipinangangaral namin sa inyo upang makahati kayo sa kaluwalhatian ng ating Panginoong Jesu-Cristo.” (II Tes. 2:14, New Pilipino Version)

Ang pangangaral ng ebanghelyo ng mga tunay na tagapangaral ang paraan ng pagtawag ng Diyos sa mga taong maglilingkod sa Kaniya.  Subalit hindi natatapos sa pakikinig ng ebanghelyo ang pagtugon sa tawag ng Diyos. Ang pinangaralan ay dapat sumampalataya sa ebanghelyo at tumanggap ng tunay na bautismo:

“At sinabi niya sa kanila, Magsiyaon kayo sa buong sanglibutan, at inyong ipangaral ang evangelio sa lahat ng kinapal.

“Ang sumasampalataya at mabautismuhan ay maliligtas; datapuwa't ang hindi sumasampalataya ay parurusahan.” (Mar. 16:15-16)

ANG KASANGKAPAN SA PAGTAWAG

Dahil tagapangaral ang kinakasangkapan ng Diyos sa pagtawag ng mga maglilingkod sa Kaniya, mahalagang maunawaan na hindi lahat ng nangangaral na gumagamit ng Biblia ay kinakasangkapan ng Diyos.  Ang mga tunay na tagapangaral ay tinawag din ng Diyos upang mangaral.  Sila ang pinagpahayagan ng Diyos ng Mabuting Balita upang ito ay maipangaral, gaya ng pagpapakilala ni Apostol Pablo sa kaniyang karapatan:

“Ngunit dahil sa kagandahang-loob ng Diyos, hinirang niya ako bago pa ipanganak, at tinawag upang maging lingkod niya.  At nang ihayag niya sa akin ang kanyang Anak, upang ang Mabuting Balita tungkol sa kanya ay maipangaral ko sa mga Hentil, hindi ako sumangguni kaninuman.”  (Gal. 1:15-16, MB)

Si Apostol Pablo ay naging masugid na tagapagtaguyod ng relihiyong Judaismo bago siya tawagin upang maging apostol (Gal. 1:13-16, Ibid.), subalit ayon sa Biblia ay hinirang at tinawag na siya bago pa ipanganak.

Si Kapatid na Felix Y. Manalo, tulad ni Apostol Pablo, ay naging kaanib muna ng ibang pananampalataya bago tinawag o isinugo ng Diyos upang ang mga tao sa ating panahon ay dalhin sa tunay na Iglesia.  Bakit kailangan munang tawagin ng Diyos ang Kaniyang sugo para ang tao ay madala sa Iglesia?  Sino ba ang tunay na tagapangaral na kinakasangkapan ng Diyos sa Kaniyang pagtawag?  Ganito ang pahayag ni Apostol Pablo:

“At paano silang magsisipangaral, kung hindi sila mga sinugo?” (Roma 10:15)

Ang sugo ang tunay na tagapangaral na dapat pakinggan ng tao at siyang kasangkapan ng Diyos sa pagtawag ng mga taong dadalhin sa tunay ng Iglesia.  Gaya ng tinalakay na, ang dakong pinaglagyan sa mga tinawag ng Diyos upang maglingkod sa Kaniya ay ang Iglesia ni Cristo.  Kaya, upang matiyak na sugo ng Diyos ang isang tagapangaral, ang isa sa mga dapat alamin ay kung Iglesia ni Cristo ang iglesiang kaniyang ipinangangaral.

ANG BABALA

Noon pa man ay mayroon nang mga pinangaralan ng ebanghelyo na tumanggi sa tawag ng Diyos.  Ang halimbawa nito ay ang mga Judio na nanlait pa sa mga sugo ng Diyos, hindi dahil sa maling aral kundi dahil sa inggit.  Ganito ang patotoo ng mga apostol:

“Nang makita ng mga Judio ang maraming tao, pinagharian sila ng inggit kaya sinalungat nila at nilait si Pablo.  Buong tapang silang sinagot nina Pablo at Bernabe: ‘Kailangang kayo muna ang aming balitaan tungkol sa salita ng Dios.  Yamang tinanggihan ninyo ito, at ayaw ninyong maging karapat-dapat sa buhay na walang hanggan, mga Hentil ang pupuntahan namin’.” (Gawa 13:45-46, NPV)

Hindi nila naunawa na ang tinanggihan nila ay buhay na walang hanggan na iniaalok ng Panginoong Diyos.  Kaya ano ang babala ng Diyos sa tumanggi sa Kaniyang pagtawag?  Darating sa kanila ang mga kasakunaan at bagabag at kapag sila naman ang tumawag ay hindi sasagot ang Diyos at hindi nila Siya masusumpungan:

“Ako naman ay tatawa sa kaarawan ng inyong kasakunaan: ako'y manunuya pagka ang inyong takot ay dumarating; Pagka ang iyong takot ay dumarating na parang bagyo. At ang inyong kasakunaan ay dumarating na parang ipoipo; pagka ang hirap at hapis ay dumating sa inyo.  Kung magkagayo'y tatawag sila sa akin, nguni't hindi ako sasagot; hahanapin nila akong masikap, nguni't hindi nila ako masusumpungan.” (Kaw. 1:26-28)

Lalong kalagim-lagim na kasakunaan ang sasapit sa kanila sa araw ng paghuhukom.  Sa Zefanias 1:14-15, 18, inilarawan ang kakilakilabot na araw na yaon:

“Ang dakilang kaarawan ng Panginoon ay malapit na, malapit na at nagmamadaling mainam, sa makatuwid baga'y ang tinig ng kaarawan ng Panginoon; ang makapangyarihang tao ay sumisigaw roon ng kalagimlagim.  Ang araw na yaon ay kaarawan ng kapootan, kaarawan ng kabagabagan at kahapisan, kaarawan ng kawakasan at kasiraan, kaarawan ng kadiliman at kalumbayan, kaarawan ng mga alapaap at pagsasalimuot ng kadiliman.  Kahit ang kanilang pilak o ang kanilang ginto man ay hindi makapagliligtas sa kanila sa kaarawan ng kapootan ng Panginoon; kundi ang buong lupain ay masusupok sa pamamagitan ng apoy ng kaniyang paninibugho: sapagka't wawakasan niya, oo, isang kakilakilabot na wakas, nilang lahat na nagsisitahan sa lupain.”

Kaya hindi dapat sayangin ang pagkakataong ibinibigay ng Diyos.  Tugunin natin ang tawag Niya sa paraang umanib tayo sa Iglesia ni Cristo. *

Kinopya mula sa PASUGO GOD’S MESSAGE/OCTOBER 2002/VOLUME 54/NUMBER 10/PAGES 30-31

Bible Study Suggestion: If you have further questions, please feel free to visit the Iglesia ni Cristo congregation nearest you. A minister or an evangelical worker would be happy to answer any biblical question you have in mind.

IGLESIA NI CRISTO SITE