ANG MUNDONG ITO ang nagtutulak sa tao na sundin ang kaniyang
likas na hilig at ibuhos ang kaniyang lakas, kakayahan, at panahon upang
bigyang-kasiyahan ang sarili. Ang
ibinunga nito ay ang laganap na paniniwala na maraming bagay ang makapagbibigay
ng higit na kaligayahan sa tao, at maghahatid sa kaniya sa isang mainam at
matagumpay na buhay.
Ang
pagkakaroon ng maraming ari-arian ay naging isang marubdob na hangarin ng
marami sukdulang sila ay mangutang o gumugol nang higit sa kinikita para lamang
magtamo ng mga ito, na hindi na inalintana ang maaaring ibunga nito sa kanilang
katayuang pinansiyal. Sa isang “swipe”
lamang ng “credit cards” ay kaagad mapapasaiyo ang mga pinakabagong electronic
gadgets, mamahaling alahas, designer clothes, o kaya ay isang exotic holiday
package. Nagbibigay ito ng dagling
kasiyahan sa tao.
Subalit ang
suliranin, kailangan ng tao na gumugol ng maraming oras sa paghahanap-buhay
para matustusan ang lahat ng luho niya sa buhay. Ang pagbili ng sari-saring mga kagamitan
para makita ng sanlibutan ay tila naging isang “necessity” sa paningin ng
marami, bagama’t kalimitan ay nangangahulugan ito ng paggugol nang higit sa
kakayahan ng tao. Kaya naman, dahil na
rin sa paghikayat ng iba’t ibang sangay ng media na ang tao’y mamili nang
mamili, napalitan na ng materyalismo ang relihiyon at ang espirituwalidad sa
puso at isipan ng napakaraming tao.
Ito ay hindi
mabuti ni nakalulugod o katanggap-tanggap sa Diyos na Siyang may ibig na ang
lahat ng tao ay maligtas, gaya ng ipinaliwanag ni Apostol Pablo, na: “Ito ang mabuti
at nakalulugod sa Diyos na ating Tagapagligtas na ang ibig ay maligtas ang
lahat ng tao at makaalam ng katotohanan” (I Tim. 2:3-4, Magandang Balita Biblia). Kaya, kung ang Diyos man ay nagpapahinuhod sa
tao—na binibigyan ng iba ng maling pakahulugan na kabagalan o pagpapabaya ng
Diyos sa pagtupad ng Kaniyang mga pangako—ito ay sa layunin Niyang bigyan ng
pagkakataon ang makasalanan na magsisi at magbalik-loob sa Kaniya (II Ped. 3:9,
Ibid.).
Ang
katotohanang dapat malaman ng tao ay ipinahayag mismo ng Tagapagligtas nang
Kaniyang sabihin, na: Ako ang daan, ang katotohanan, at ang buhay. Walang makapupunta sa Ama kundi sa
pamamagitan ko” (Juan 14:6, Ibid.).
Ipinakilala ni
Jesus ang Kaniyang sarili bilang tanging daan patungo sa Ama; ito ang katotohanang itinuturo ng Biblia,
tanggapin man ito ng tao o hindi. Maaaring ang populasyon ng daigdig ay umaabot
na sa ilang bilyon, subalit mayroon lamang isang paraan upang ang tao ay mapasa
kay Cristo—alalaong baga’y sa pamamagitan ng pagiging sangkap o kaanib ng
Kaniyang katawan (Rom. 12:4-5) bagama’t mayroong magkakaibang gawain sa
nasabing katawan ni Cristo na siya ngang Iglesia (Col. 1:18), na ang pangalan
ay Iglesia ni Cristo (Gawa 20:28, Lamsa Translation).
Ang pagiging
kaanib sa iisang tunay na Iglesia, ang Iglesia
ni Cristo, kung gayon, ay napakahalaga upang ang tao ay maging karapatdapat
muli sa harapan ng Diyos. Sa labas ng
nasabing Iglesia, “ang Diyos ang hahatol sa kanila”
(I Cor. 5:12-13, MB). Isang malaking kamalian at kamangmangan na
ipilit na ang Iglesia ng Panginoon ay hindi na kailangan sa pagtatamo ng
kaligtasan, gaya ng iginigiit ng iba.
Sapagkat bakit pa itatayo ni Jesus ang tinawag Niyang “aking iglesia” (Mat. 16:18) kung wala naman pala
itong kinalaman sa pagtatamo ng kaligtasan?
Bukod dito, bakit pa “idinaragdag ng
Panginoon sa Iglesia araw-araw yaong mga ililigtas” (Gawa 2:47, isinalin
mula sa New King James Version) kung
hindi naman pala ito mahalaga?
Ang isa sa
malalaking hamon sa mga kaanib ng Iglesia Ni Cristo ay ang mabuhay sa kabanalan
at pagsunod sa kalooban ng Diyos sa gitna ng sanlibutang nalululong sa
konsumerismo o mga bagay na materyal.
Maliwanag ang utos sa kanila ng Diyos:
“Dati, nasa kadiliman kayo, ngunit ngayo’y
nasa liwanag sapagkat kayo’y sa Panginoon.
Mamuhay kayo gaya ng nararapat sa mga taong naliwanagan … Kaya’t ingatan
ninyo kung paano kayo namumuhay. Mamuhay
kayong tulad ng matatalino, at di tulad ng mga mangmang. Sapagkat masama ang takbo ng daigdig,
samantalahin ninyo ang bawat pagkakataon na kayo’y makagawa ng mabuti. Huwag kayong mga hangal. Unawain ninyo kung ano ang kalooban ng
Panginoon” (Efe. 5:8, 15-17, MB).
Bilang mga tao
ng Diyos na nasa liwanag, marapat lamang na ito ay mahayag sa kanilang
pag-uugali. Dapat silang mamuhay na
nakatutugon at karapatdapat sa pagkatawag ng Diyos, hindi gaya ng mga mangmang
o hangal, sa pamamagitan ng paggamit sa bawat pagkakataon upang makagawa ng
mabuti. Mabuti sa paningin ng Diyos,
gaya ng itinuro ni Apostol Pablo, ang pagtulong sa pamamahagi ng Mabuting
Balita ng kaligtasan: “Dahil sa inyong tulong sa pagpapalaganap ng Mabuting
Balita tungkol kay Cristo, mula nang ito’y inyong tanggapin hanggang sa
kasalukuyan. Tinitiyak ko sa inyong ang
mabuting gawa na pinasimulan sa inyo ng Diyos ay kanyang lulubusin hanggang sa
araw ng Pagbabalik ni Cristo Jesus” (Filip. 1:5-6, Ibid.).
Ang kasiglahan
sa gawaing pagpapalaganap ay hindi lamang pangminsanang aktibidad. Sa halip, gaya ng maigting na itinuro ng
apostol sa mga Cristiano, kailangan nila itong maitaguyod hanggang sa araw ni
Cristo Jesus o sa mismong araw ng Kaniyang pagbabalik. Ang ganap na pagkaunawa sa hangarin ng Diyos
na ang lahat ng tao ay maligtas sa Araw ng Paghuhukom ay kahayagan ng dakilang
pananagutan ng mga tao ng Diyos sa puspusang ipalaganap ang mensahe ukol sa
kaligtasan, lalo na ngayong ang Araw ay totoong mabilis na dumarating!
Ito ay
magagawa sa iba’t ibang paraan. Ang
pinakamagaan ay ang pag-aanyaya sa mga kaibigan, kamag-anak, katrabaho o mga
kababayan—gaya ng ginawa ng babaeng Samaritana—upang makapakinig sila sa mga
aral ng Panginoong Jesucristo (Juan 4:28-30).
Ganito rin ang ginagawa ng mga kaanib sa Iglesia sa pamamagitan ng
pag-akit sa kanilang mga mahal sa buhay na dumalo sa mga pagsamba, mga gawaing
pagpapalaganap, o maging sa malalaking pamamahayag ng mga salita ng Diyos. Ginagawa rin ito ng mga ministro at ng mga
manggagawa sa pamamagitan ng hindi nila pagpapabaya sa kanilang pananagutan na
ipahayag ang mga katotohanan ng Diyos sa mga hayag na dako at maging sa mga
tahanan (Gawa 20:20). Ang iba naman ay
tinitipon ang kanilang mga kamag-anak at malalapit na kaibigan sa kanilang
tahanan, gaya ng ginawa ni Cornelio sa panahon ng mga apostol (Gawa 10:24-33),
upang mapakinggan nila ang pagtuturo ng mga kautusan ng Diyos.
Ang isa pang
mabisang paraan ng pagmimisyon ay sa pamamagitan ng pagpapadala o pamamahagi ng
Pasugo: God’s Message (ang opisyal na lathalain ng Iglesia ni Cristo) maging
ang iba pang polyeto o babasahin ng Iglesia sa mga kaibigan at kakilala. Ang isang makabagong paraan ay sa pamamagitan
ng pag-anyaya sa kanila na makinig sa mga programang pangrelihiyon ng Iglesia
sa radio, telebisyon, at cable. Maaaring
napakalaking gampanin ito, subalit ang mga tao ng Diyos ay
nabibigyang-inspirasyon ng nakasulat sa Biblia na kapag ito ay kanilang ginawa,
inililigtas nila ang marami sa pamamagitan ng pag-agaw sa kanila mula sa apoy
(Jud. 1:23).
Yayamang totoong nakalulugod at
nakaluluwalhati sa Diyos na maraming kaluluwa ang nagbabalik-loob sa Kaniya sa
pamamagitan ng kanilang pagmamalasakit, ang mga maytungkulin at maging mga
kaanib na nakikiisa sa pagpapalaganap ng pananampalataya ay nakikinabang na rin
sapagkat ang kanilang pangalan ay tiyak na nakatala sa aklat ng buhay (Filip.
4:3). Hindi maliit na bagay na ang mga
tao ng Diyos na maliligtas sa Araw ng Paghuhukom ay yaong ang pangalan ay
masusumpungang nakasulat sa aklat (Dan. 12:1).
Tangi rito,
itinuro rin ni Apostol Santiago ang kahalagahan kapag may isang makasalanan na
naalis sa likong landas: “ang sinumang nagpapanumbalik sa isang makasalanan mula
sa kanyang maling pamumuhay ay nagligtas ng kaluluwa nito sa kamatayan, at sa
gayo’y napawi ang maraming kasalanan” (Sant. 5:20, MB).
Ang matapat na
pagtahak sa daang inilatag ng Diyos para sa Kaniyang mga hinirang sa mga huling
araw na ito, ay walang pag-aalinlangang mahirap sa gitna ng maraming tuksong
umaagaw sa kanilang panahon at pansin.
Tunay ngang ang mga kaugaliang
Cristiano ay nakikipagtunggaling mainam laban sa naglipanang makamundong
pagkahilig at pagnanasa. Subalit
nauunawaan ng mga kaanib sa Iglesia Ni
Cristo na sa pamamagitan ng kanilang matapat na paglilingkod sa Diyos at
pagbibigay ng prayoridad sa Kaniya sa bawat aspeto ng kanilang buhay, nagagawa
nilang matugunan ang pinakalayunin ng pagkakalalang sa kanila.
Ang kanilang
katapatan sa Diyos ay kanilang napatutunayan sa pamamagitan ng pagpapahalaga sa
Kaniyang mga salita at pagsunod sa mga ito, kalakip ang kanilang pagtatalaga na
mabigyan Siya ng kasiyahan at maluwalhati ang Kaniyang pangalan. Lubos silang sumasang-ayon sa pahayag ng
pananalig ni Apostol Pablo, na: “Subalit walang halaga sa akin ang aking buhay, maganap
ko lamang ang aking tungkulin at matapos ang gawaing ibinigay sa akin ng
Panginoong Jesus—ang pagpapahayag ng Mabuting Balita tungkol sa kagandahang-loob
ng Diyos” (Gawa 20:24, Ibid.).
Tunay ngang
ang materyalismo ay naging bahagi na ng buhay ng maraming tao sa lipunan
ngayon, na ang kanilang mga kayamanang panlupa ay nagbibigay sa kanila ng
kaisipang mahalaga sila dahil taglay nila ang gayong kalagayan. Ang pananaw at pagpapahalaga ng lipunan ay
nagbago at nauwi mula sa pagiging maka-Diyos tungo sa pagiging makalupa. Subalit ang mga tao ng Diyos, ang mga kaanib
sa Iglesia Ni Cristo, ay nananatiling
abala sa pagtitipon para sa kanilang sarili ng kayamanang panlangit—ang tanging
nakatitiyak ng puhunan tungo sa ikapagtatamo ng buhay na walang hanggan—sa
pamamagitan ng masiglang pamamahagi ng kanilang pananampalataya sa lahat ng
nais makinig. Ito ay nilalakipan nila ng
pamumuhay bilang Cristiano, gaya na rin ng ipinayo ni Apostol Pablo, na: “Turuan mo silang
gumawa ng mabuti, magpakayaman sa mabubuting gawa, maging bukas ang palad at
matulungin sa kapwa. Sa ganitong paraan
sila makapag-iimpok para sa hinaharap at magkakamit ng tunay na buhay”
(I Tim. 6:18-19, Ibid.). *
Sinulat ni
Kapatid na RICHARD J. RODAS
PASUGO GOD’S MESSAGE
MARCH 2012
VOLUME 64
NUMBER 3
PAGES 31-32, 35
Note: Emphasis, Admin.
Note: Emphasis, Admin.
