THE CONVERSION OF CORNELIUS AND OF APOSTLE PAUL

THE CONVERSION OF CORNELIUS 
AND OF APOSTLE PAUL

“RELATIONSHIP WITH CHRIST, not religion or church, is all a person needs to attain everlasting life.”  This is the common view of salvation and service to God of people today who are heavily influenced by the faith-alone concept of salvation.  After all, they add, it is not the Church but Christ who saves; it was not the Church but Christ who died on the cross to redeem the sinners.  Therefore, it is not the Church that we need but Christ, they conclude.

For the dangers this and other similar beliefs pose, it is necessary to investigate them in the light of the teaching of the Gospel.  Two instances in the New Testament are useful in disabusing the mind from a tendentious attitude against church membership—the case of the conversion of Cornelius and that of Apostle Paul.

THE CASE OF CORNELIUS

Cornelius, the centurion or captain of an Italian regiment mentioned in the Acts of the Apostles, possessed the qualities usually claimed by those who think that they can serve God directly without affiliating with any religious organization and that they can be religious without necessarily joining any religion.

“He was a religious man; he and his whole family worshiped God. He also did much to help the Jewish poor people and was constantly praying to God.” (Acts 10:2, Today’s English Version)

In spite of these qualities, Cornelius was instructed by God through an angel that in order for his prayers to be answered he was to send for Simon Peter, so that he could hear what the apostle of Christ had to say (Acts 10:22).  What was in that Cornelius must hear from Apostle Peter?  In Acts 11:13-14, it is written:

“He told us how he had seen an angel standing in his house, who said to him, 'Send someone to Joppa for a man whose full name is Simon Peter.  He will speak words to you by which you and all your family will be saved.'” (Ibid.)

All those things that Cornelius was doing—worshiping God, doing works of charity, and praying to God, which are undoubtedly religious deeds—were not sufficient for him to attain salvation.  He had yet to hear, together with his family, the words by which they would be saved.  Those words they had to hear from one of God’s messengers, Apostle Peter:

“While Peter was still speaking, the Holy Spirit came down on all those who were listening to his message.” (Acts 10:44, Ibid.)

Then, true to the injunction of the Lord Jesus Christ to “go throughout the whole world and preach the gospel to all mankind” and whoever believes and is baptized will be saved” (Mk. 16:15-16), Apostle Peter “ordered them to be baptized in the name of Jesus Christ” (Acts 10:48).  They were baptized into the one body (I Cor. 12:13), which is the Church of Christ:

“He is the head of his body, the church, ….” (Col. 1:18, Ibid.)

“Take heed therefore to yourselves and to all the flock over which the Holy Spirit has appointed you overseers, to feed the church of Christ which he has purchased with his blood.” (Acts 20:28, Lamsa Translation).

Therefore, Cornelius and his family were brought into the Church of Christ.  This was done in order for them to be saved, because it is the Church that Christ will save:

“For a husband has authority over his wife just as Christ has authority over the church; and Christ is himself the Savior of the church, his body.” (Eph. 5:23, TEV)

The Church is important not because it can save us, but because it is that which Christ will save.  It should not be taken to mean, however, that membership in any church will do, but rather only in the true Church of Christ.

THE CONVERSION OF APOSTLE PAUL

The case of the conversion of Apostle Paul is also highly instructive, particularly to those who try to evade the issue of Church membership by saying that they already belong to a religion, are already conversant with the laws and commandments of God, serving Him in all zealousness, and leading a holy life—by their own standard, of course.

Before his conversion into the Church of Christ, Apostle Paul possessed all these and more.  Says he, in Acts 22:3:

“I am a Jew, born in Tarsus in Cilicia, but brought up here in Jerusalem as a student of Gamaliel. I received strict instruction in the Law of our ancestors and was just as dedicated to God as are all of you who are here today.” (Ibid.)

So, Apostle Paul belonged to a particular religion prior to his conversion.  And he was not just a nominal member.  In Galatians 1:13, he says:

“You have been told how I used to live when I was devoted to the Jewish religion, how I persecuted without mercy the church of God and did my best to destroy it.” (Ibid.)

He further testified that when he was still a member of Judaism, “As far as a person can be righteous by obeying the commands of the Law, I was without fault” (Philip. 3:6, Ibid.).  He was knowledgeable about the laws and statues of his religion.  From the perception of Paul prior to his conversion, he was rendering services to God.  In fact, so dedicated was he in his former religion that he was intolerant of other beliefs.  He persecuted the Church without mercy and did his best to destroy it (Gal. 1:13, Ibid.).

But Paul conversion came eventually, dramatically, and stunningly.  In a fit of a strong religious intolerance, he set out to arrest the members of the Church, which he persecuted with murderous zeal (Acts 9:1-2, Ibid.)  He was on his way to give bent to his prejudice against the Church when his conversion took place:

“As Saul was coming near the city of Damascus, suddenly a light from the sky flashed around him. He fell to the ground and heard a voice saying to him, "Saul, Saul! Why do you persecute me?"

“"Who are you, Lord?" he asked. "I am Jesus, whom you persecute," the voice said.” (Acts 9:3-5, Ibid.)

It could be argued that Paul was persecuting the Church, not Christ who was then already in heaven.  But as far as Christ is concerned whatever harm is done to His Church is also harm done to Him.  To persecute the Church is to persecute Christ because the Church is His body.

The Church is Christ’s bride.  Paul, then already a servant of the Church, says:

“I am jealous for you, just as God is; you are like a pure virgin whom I have promised in marriage to one man only, Christ himself.” (II Cor. 11:2, Ibid.)

How then could anybody say that the Church is not important, that membership in it is not necessary, and that all a person needs is relationship with Christ?  It is the Church which has relationship with Christ by virtue of its being Christ’s body and Christ’s bride.  The providential relationship between the husband and wife was used by Apostle Paul to illustrate the great truth concerning the relationship between Christ and His Church. He says:

“As the scripture says, "For this reason a man will leave his father and mother and unite with his wife, and the two will become one."  There is a deep secret truth revealed in this scripture, which I understand as applying to Christ and the church.” (Eph. 5:31-32, Ibid.)

Therefore, sneering at the Church, and preaching against the necessity of membership in it mean failure to understand the truth revealed in this Scripture.  Fortunately, anyone can still avail of the benefits of church membership if, taking the cue from the Apostle Paul’s conversion, he also comes to realize the importance of membership in the true Church and act accordingly.

How did Apostle Paul view his conversion, and where was he brought to upon believing and accepting Christ as his Lord?  In I Timothy 1:12, Paul says:

“I give thanks to Christ Jesus our Lord, who has given me strength for my work. I thank him for considering me worthy and appointing me to serve him”

And where did God place the apostles who were given the right to serve?  I Corinthians 12:28, states:  “In the church God has put all in place:  in the first place apostles …” (Ibid.)

Prior to Paul’s conversion to the Church of Christ, he was already ardently serving God.  Obviously his services then were not acceptable to God, for why should he be called to the Church if his services in his former religion already were?  Calling him to serve God in the Church would then be superfluous, wouldn’t it?  But Paul was called so that he could serve God in a manner acceptable to Him.

Apostle Paul was able to serve God properly and acceptably by becoming a member of the true Church of Christ because it is that which Christ has purchased by His blood (Acts 20:28, Lamsa Translation).  By so shedding His blood to cleanse the Church, it is Christ’s Church that obtains the right to serve God (Heb. 9:14).

Therefore, joining the true Church of Christ is necessary in order to obtain the right to serve God and to be saved.*

PAMPHLET/PASUGO GOD’S MESSAGE/SEPTEMBER 2001/PAGES 21-22

We cordially invite you to attend our worship services in the house of worship nearest your place.

Bible Study Suggestion: If you have further questions, please feel free to visit the Iglesia ni Cristo congregation nearest you. A minister or an evangelical worker would be happy to answer any biblical question you have in mind.

IGLESIA NI CRISTO SITE

TO FIND MEANING IN A PASSING WORLD

TO FIND MEANING IN A PASSING WORLD

LIFE ON EARTH is not meant to last forever.  Nothing here is permanent, thus, the paradox that says the only thing that remains constant is change.  School ends, work begins.  We make new friends, we lose old ones.  Either we move to different places or the neighborhood itself undergoes changes.  Loss and gain alike touch us with sadness, reminding us that nothing in this world is really permanent.

With incessant change around us, this is what the Holy Scriptures advises us all to realize when we reflect on life:

“Lord, help me to realize how brief my time on earth will be.  Help me to know that I am here for but a moment more.  My life is no longer than my hand!  My whole lifetime is but a moment to you.  Proud man!  Frail as breath!  A Shadow!  And all his busy rushing ends in nothing.  He heaps up riches for someone else to spend.” (Ps. 39:4-6, The Living Bible)

Not even we ourselves will remain.  Children are born, the elderly pass away, and eventually one generation gives way to another.

Amidst a fast-changing world, the desperate pursuit of the basic necessities for survival has the ironic effect of sometimes making us forget the inevitability of death.  But even we forget about death, if only for a little while, this is the kind of life we all experience in this world:

“HOW MANKIND MUST struggle.  A man’s life is long and hard, like that of a slave.” (Job 7:1, Ibid.)

Life in this world is a constant struggle:  making ends meet, supporting a family, supporting oneself, among others.  Other than brief moments of rest and even briefer interludes of happiness, man’s life is filled with labor and toil, day in and day out, year in and year out, until the day he dies.

MEANING AND CONTENMENT

“God has given to some men very great wealth and honor, so that they can have everything they want, but he doesn’t give them the health to enjoy it. And they die and others get it all!  This is absurd, a hollow mockery, and a serious fault.

“Even if a man has a hundred sons and as many daughters and lives to be very old, but leaves so little money at his death that his children can’t even give him a decent burial—I say that he would be better off born dead.  For though his birth would then be futile and end in darkness, without even a name, never seeing the sun or even knowing its existence, yet that is better than to be an old, unhappy man.  Though a man lives a thousand years twice over, but doesn’t find contentment—well, what’s the use?” (Eccl. 6:2-6, Ibid.)

No matter how long or materially prosperous a person’s life in this world may be, all it amounts to, without contentment, is nothing.  Without true peace, that person’s entire existence is considered less valuable than that of a stillborn baby.

If we want this life in such a wretched world to have any meaning at all, the Bible advises us to ponder this question:

“For who knows what is good for a person in life, during the few and meaningless days they pass through like a shadow? Who can tell them what will happen under the sun after they are gone?” (Eccl. 6:12, New International Version)

In order to find meaning and value in our very existence, we must recognize the one who knows what is good for us.  Some people have asked this question and found their answer in certain leaders or political ideologies, devoting their very lives for a particular cause.

Can those who place their hope on man or any human invention find true peace and contentment?  Should we seek what is good for us from man or any man-made ideas?

Ironically, the great things man has accomplished only lay bare him limitations.  The rapid advancements in science and technology have been truly wondrous.  However, one of the greatest wonders in all of these achievements is that man’s condition seems only to worsen.  Wars have become more devastating, crimes committed more abominable, the numbers of poor and hungry increasing, and even the natural environment itself continuously declining in irreparable decay.

And the biggest problem that man can never overcome by himself is death.

How about the man-made philosophies masquerading as religions, claiming to bring people to a higher level of spirituality or even back to God?  The Bible curtly depicts their utter uselessness:

“There is a way that seems right to a man,
But its end is the way of death.” (Prov. 14:12, New King James Version)

If any belief or religion claims to bring people back to God and what the people are doing there seems right or good, but what is taught are only man-made ideas, this would only bring its members to futile end in deep pain and despair.  The final end for those who follow such ways is an eternal torment so horrible that it is called the second death (Rev. 20:14).

We humans are not the ones who know what is good for us and what we must do for our good.  It is God, our merciful Creator, who knows:

“Do not conform yourselves to the standards of this world, but let God transform you inwardly by a complete change of your mind. Then you will be able to know the will of God--what is good and is pleasing to him and is perfect.” (Rom. 12:2, Today’s English Version)

THE WILL OF GOD—HIS SECRET PLAN
The Bible teaches us the will of God we should all recognize, the good work that we must fulfill for our own good:

“God did what he had purposed, and made known to us the secret plan he had already decided to complete by means of Christ.  This plan, which God will complete when the time is right, is to bring all creation together, everything in heaven and on earth, with Christ as head.

“All things are done according to God's plan and decision; and God chose us to be his own people in union with Christ because of his own purpose, based on what he had decided from the very beginning.” (Eph. 1:9-11, Ibid.)

In order to follow God’s will we must be in union with our Lord Jesus Christ, with Christ Himself being our head. Once we have followed this, this is how God will consider us in relation to Christ:

“Having abolished in His flesh the enmity, that is, the law of commandments contained in ordinances, so as to create in Himself one new man from the two, thus making peace” (Eph. 2:15, NKJV)

God considers His Son, Jesus, and all those in union with His Son as one new man.  The Church that is in union with Christ as Christ’s own body—and therefore has Christ as its head—is the Church that all people must join to fulfill God’s will.  This Church is the Church of Christ (Col. 1:18; Acts 20:28, Lamsa Translation)

Whether we deem the present situation in this world to be happy and fulfilled or gloomy and miserable, we must all do this.  Following God’s will—His call to enter the Church of Christ—will give our life meaning and true peace.  The Bible tells us why:

“I ask that your minds may be opened to see his light, so that you will know what is the hope to which he has called you, how rich are the wonderful blessings he promises his people.” (Eph. 1:18, TEV)

Hope gives meaning and value to our life in this impermanent world.  Those who listened to and obeyed God’s call by joining the Church of Christ have found true hope.  They can hope in God’s wonderful blessings that He has promised to all who would become His people.  That hope all Church of Christ members can carry is the certainty of attaining the true life that never ends:

“...in the hope of eternal life, which God, who does not lie, promised before the beginning of time.” (Titus 1:2, NIV)

Despite the sadness and the changes which we are all destined to experience here on earth, God our merciful Father, gives us all the opportunity to join the Church of Christ.  Through His words written in the Holy Scriptures, He reminds us that even though this world is filled with more pains than joy, time is nearing when He, our loving Creator and Great Provider, will always be with us to take away all the pains and make our joy complete.  He will give us true and everlasting life.  God’s promises to His people were seen in a vision by Apostle John.  He recounts:

“Then I saw a new heaven and a new earth.  The first heaven and the first earth had passed away and no longer was there any sea.  I saw the new Jerusalem, the holy city coming down from God, out of heaven, adorned as a bride prepared for her husband.  A loud voice came from the throne, ‘Here is the dwelling of God among men:  He will pitch his tent among them and they will be his people.  God will be with them and wipe every tear from their eyes.  There shall be no more death or mourning, crying out or pain, for the world that was has passed away’.” (Rev. 21:1-4, Christian Community Bible)

Even though we all may feel pain in this world—even though all people, regardless of personal wealth or social position, experience loss—this will all pass away.  We still have the chance to return to God and join Him in the true home intended for us.  By joining the Church of Christ or Iglesia ni Cristo and serving the Lord until the end, we can fulfill the purpose of our existence and find true meaning, joy and peace.*

PAMPHLETS/PASUGO GOD’S MESSAGE/NOVEMBER 2000/VOLUME 52/NUMBER 11/PAGES 21-22

We cordially invite you to attend our worship services in the house of worship nearest your place.

Bible Study Suggestion: If you have further questions, please feel free to visit the Iglesia ni Cristo congregation nearest you. A minister or an evangelical worker would be happy to answer any biblical question you have in mind.

IGLESIA NI CRISTO SITE

SERVING GOD IN TRUTH

SERVING GOD IN TRUTH

THAT “RELIGIONS ARE just like rivers that all end up in the ocean” is a common notion among people nowadays.  This statement is quoted, rephrased, and echoed with the same popular connotation that man can serve God in any way he wants and be saved on the day of Judgment.  Indeed, the assumption that God accepts all services rendered to Him has become astoundingly universal, that to say otherwise would sound rude and unkind.

Such assumption is not at all surprising for even the Bible is replete with stories about people who have had the same fatally wrong notion.

EVEN FROM THE BEGINNING

It began in the time of Cain and Abel.  Both of them made offerings to God, yet only Abel’s found favor in the sight of the Almighty (Gen. 4:3-5).  The result was detrimental not to the soul of Abel who was murdered by his brother out of jealousy, but to Cain.  Not only was Cain’s offering rejected by God, but he was also cursed by Him (Gen. 4:8-12).

Then came Moses’ time.  His two nephews, Nadab and Abihu, the sons of Aaron, made and presented to God an offering using fire that “was not holy, because the LORD had not commanded them to present it” (Lev. 10:1, Today’s English Version).

Nadab and Abihu had also wanted to serve God and had aspired to achieve what was worthily accomplished by Moses and Aaron whose offerings were accepted.  But, instead of following the commandments of the Lord, they presented their offerings not according to His will (Lev. 9:23-24; 10:1)

This very same mentality has been adopted by the many who have the willingness and desire to serve God but insist on their own ways instead of the way the Lord Himself commanded.

NOT MERELY A QUESTION OF MOTIVES

When it comes to religion, it is imperative that the mind looks not only at the motives but also on the right basis in serving God.  This explains the rise of man-made doctrines and rituals and the spread of various religious movements, the followers of which hope that, in the end, these would merit them salvation.  Yet, the Bible is explicit in teaching that “good” motives accompanied by “good” works are not enough for one to attain salvation, even if such works are done with zeal or devotion.  Note that is written in Romans 10:2-3:

“ I can assure you that they are deeply devoted to God; but their devotion is not based on true knowledge.  They have not known the way in which God puts people right with himself, and instead, they have tried to set up their own way; and so they did not submit themselves to God's way of putting people right.” (TEV)

We must realize that salvation is not only a matter of serving God wholeheartedly.  Rather, it is a matter of wholeheartedly service done according to God’s will.  This has been His policy since the very beginning:

“Only fear the Lord, and serve Him in truth with all your heart; for consider what great things He has done for you.” (I Sam. 12:24, New King James Version)

Man must serve the Lord in accordance with the truth or the words of God (Jn. 17:17).  The Scriptures gives us an example of devotion which is not based on God’s will:

“As they came to the threshing place of Nacon, the oxen stumbled, and Uzzah reached out and took hold of the Covenant Box.  At once the LORD God became angry with Uzzah and killed him because of his irreverence. Uzzah died there beside the Covenant Box.” (II Sam. 6:6-7, TEV)

By human standards, Uzzah’s action—his effort of trying to save the sacred covenant box from falling and from being ruined—would even be considered heroic and worthy of a reward or at least an appreciation.  But the Bible tells us otherwise.  There and then, God punished Uzzah for violating the strict prohibition that “they shall not touch any holy thing, lest they die” (Num. 4:15, NKJV).

What happened to Cain, Nadab, Abihu, and Uzzah should serve as a lesson to those who have intentions of serving God.

Those whose minds have been misled by the thought that they can please God in whatever way that suits them devise their own ways of serving Him.

God, however, considers those self-imposed teachings as a grave offense:

“It is no use for them to worship me, because they teach man-made rules as though they were my laws!'” (Mt. 15:9, Ibid.)

To follow the doctrines and commandments of men instead of God’s is to commit the same mistake that Nadab and Abihu did.  We do not question the fact that good motives and works are necessary and should never be ignored.  There are many whose intentions are good, as in those who cast out evil spirits and perform miracles and wonderful works all in the name of Christ.  But are such works enough for them to attain salvation?  On Judgment Day, what will Christ tell those who performed such deeds?  Matthew 7:21-23 provides us the answer:

“Not everyone who calls me 'Lord, Lord' will enter the Kingdom of heaven, but only those who do what my Father in heaven wants them to do.

“When the Judgment Day comes, many will say to me, 'Lord, Lord! In your name we spoke God's message, by your name we drove out many demons and performed many miracles!'

“Then I will say to them, 'I never knew you. Get away from me, you wicked people!'” (Ibid.)

This pronouncement of the Lord Jesus Christ clearly shows the error of adhering to the belief that all services rendered to God are acceptable to Him.

THE WILL OF GOD THAT MUST BE OBEYED

Christ emphatically stated that only those who follow the will of the Father—and not everyone who calls Him “Lord”—shall enter the kingdom of heaven.  Therefore, there is that will of God that man must follow to make his services acceptable to Him and for him to be saved on Judgment Day.  The will of God is written in Ephesians 1:9-10, thus:

“God did what he had purposed, and made known to us the secret plan he had already decided to complete by means of Christ.  This plan, which God will complete when the time is right, is to bring all creation together, everything in heaven and on earth, with Christ as head.” (Ibid.)

God’s will is for all men to be gathered in Christ or for them to be gathered in the Church headed by the Lord Jesus Christ.  In Ephesians 1:22-23, it says:

“God put all things under Christ's feet and gave him to the church as supreme Lord over all things.  The church is Christ's body, the completion of him who himself completes all things everywhere.” (Ibid.)

In keeping with God’s will, one needs to follow the Lord Jesus Christ Himself who said that people should enter in Him by becoming members of His Church.  In John 10:9, He says:

“I am the door; anyone who comes into the fold through me shall be safe.” (New English Bible)

The fold refers to the flock (Jn. 10:16, Ibid.)—the Church of Christ which was redeemed by the blood of Jesus.  In Acts 20:28, this is written:

“Take heed therefore to yourselves and to all the flock over which the Holy Spirit has appointed you overseers, to feed the church of Christ which he has purchased with his blood.” (Lamsa Translation)

Therefore, the members of the Church of Christ who were redeemed through the blood of the Savior have what most people wanted to enjoy ever since:  the right to serve and be accepted by the living God:

“How much more shall the blood of Christ, who through the eternal Spirit offered Himself without spot to God, cleanse your conscience from dead works to serve the living God?” (Heb. 9:14, NKJV)

The right to serve God was given to the Church of Christ alone for it is the one redeemed, cleansed, and purified by the blood of Christ.  Thus, if people earnestly desire to merit God’s attention and recognition, then they must submit themselves to the will of God by joining the Church of Christ.*

PAMPHLETS/PASUGO GOD’S MESSAGE/OCTOBER 2001/PAGES 21-22

Bible Study Suggestion: If you have further questions, please feel free to visit the Iglesia ni Cristo congregation nearest you. A minister or an evangelical worker would be happy to answer any biblical question you have in mind.

IGLESIA NI CRISTO SITE

ANG TANGING MAY KARAPATANG GUMAMIT SA MAHALAGANG PANGALAN NI CRISTO

ANG TANGING MAY KARAPATANG

GUMAMIT SA MAHALAGANG

PANGALAN NI CRISTO

NAKATATAWAG na mabuti ng pansin ng mga mapunahin ang pagdami ng mga relihiyon.  Iba’t iba ang aral ng mga ito at naglalaban-laban.  Ngunit iisa ang kanilang pinatutunayan:  si Cristo.  Ang lahat ay nagsasabing sila’y kay Cristo at gumagamit sila ng pangalan ni Cristo sa kanilang paglilingkod sa Diyos.  Subalit may karapatan kaya ang lahat na gumamit ng pangalan ni Cristo?  May itinuturo kaya ang Biblia na tanging may karapatang gumamit sa mahalagang pangalan ni Cristo?  Ito ang liliwanagin natin sa kabanatang ito.

ANG DAKILANG KAHALAGAHAN NG

PANGALAN NI CRISTO

Ano ang dakilang kahalagahan ng pangalan ng ating Panginoong Jesucristo?  Sa Gawa 4:10, 12, ay ganito ang sinasabi:

     “Talastasin ninyong lahat, at ng buong bayan ng Israel, na sa pangalan ni Jesucristo ng taga Nazaret, na inyong ipinako sa krus, na binuhay ng Dios na maguli sa mga patay, dahil sa kaniya ay nakatindig ang taong ito sa inyong harap na walang sakit.

     “At sa kanino mang iba ay walang kaligtasan: sapagka't walang ibang pangalan sa silong ng langit, na ibinigay sa mga tao, na sukat nating ikaligtas.”

     Ano ang dakilang kahalagahan ng pangalan ni Cristo?  Ito ang pangalang ibinigay ng Diyos sa mga tao sa ikaliligtas.  Sa kanino mang iba’y walang kaligtasan, sapagkat walang ibang pangalan sa silong ng langit na ibinigay sa mga tao na sukat nating ikaligtas, maliban sa pangalan ni Cristo.  Kaya hindi kami sang-ayon sa pangalang Katoliko, sa pangalang Metodista, Presbiteriana, Baptista, Adventista, at iba pa.  Walang kaligtasan sa mga pangalang iyan.  Hindi kami ang may sabi kundi ang Biblia.

     Bakit sa pangalan lamang ni Cristo matatamo ng tao ang kaligtasan?  Sa Juan 3:18, ay ganito ang sinasabi:

     “Ang sumasampalataya sa kaniya ay hindi hinahatulan; ang hindi sumasampalataya ay hinatulan na, sapagka't hindi siya sumampalataya sa pangalan ng bugtong na Anak ng Dios.”

     Ang sabi rito’y hindi na hinahatulan ang sumasampalataya sa pangalan ni Cristo.  Kaya  may kaligtasan.  Ang hindi sumasampalataya sa pangalan ni Cristo ay hinatulan na, kaya hindi maliligtas.  Papaano iyong kasalanan ng mga sumampalataya sa pangalan ni Cristo?  Sa I Juan 2:12, sinasabing ipinatawad na ang kanilang mga kasalanan dahil sa Kanyang pangalan; at sapagkat sila’y pinatawad na, kaya wala na silang hatol—sila’y may kaligtasan.  Tangi sa kapatawaran at kaligtasan, ano pa ang tatamuhin ng tao sa pagsampalataya sa pangalan ni Cristo?  Ang sabi ni Apostol Juan:  “Ang mga bagay na ito ay isinulat ko sa inyo, upang inyong maalaman na kayo'y mayroong buhay na walang hanggan, sa makatuwid ay sa inyong nananampalataya sa pangalan ng Anak ng Dios.” (I Juan 5:13).  Napakahalaga, kung gayon, ng pangalan ni Cristo.  Nasa pangalang ito ang kaligtasan, kapatawaran at buhay na walang hanggan.  At dahil sa kahalagahan ng pangalan ni Cristo, ipinag-utos ng Diyos na sampalatayanan ang pangalang ito (I Juan 3:23).  Datapuwat ang sabi ng iba, ang mahalaga raw ay tanggapin si Cristo kahit hindi ka Iglesia ni Cristo o kaya’y kahit na hindi sampalatayanan ang pangalan ni Cristo.  Totoo kaya ito?  Papaano ba ang mararapat na pagtanggap kay Cristo?  Sa Juan 1:12, ay ganito ang sinasabi:

     “Datapuwa't ang lahat ng sa kaniya'y nagsitanggap, ay pinagkalooban niya sila ng karapatang maging mga anak ng Dios, sa makatuwid baga'y ang mga nagsisisampalataya sa kaniyang pangalan.”

          Papaano ang nararapat na pagtanggap kay Cristo?  Dapat tanggapin si Cristo sa  pagsampalataya sa Kanyang pangalan.  Kung gayo’y mali ang sinasabi ng iba na tinanggap na nila si Cristo kahit na sila hindi sumasampalataya sa pangalan ni Cristo o kahit na sila hindi Iglesia ni Cristo.  Kapag tinanggap mo si Cristo, kailangang sampalatayanan mo ang Kanyang pangalan, samakatuwid baga’y dapat kang tawagin sa  pangalan Niya—dapat kang tawaging Iglesia ni Cristo.  Ito ang marapat na pagtanggap kay Cristo.

LAHAT BA NG GUMAGAMIT NG PANGALAN NI

CRISTO’Y MAGTATAMO NG BIYAYANG ITO?

     Sa unaha’y naliwanagan natin ang dakilang kahalagahan ng pangalan ng ating Panginoong Jesucristo.  Maraming biyaya ang matatamo sa pangalang ito.  Ngunit lahat ba ng gumagamit ng pangalan ni Cristo’y magtatamo ng biyaya?  Sa Mat. 24:5, ay ganito ang sinasabi:

     “Sapagka't marami ang magsisiparito sa aking pangalan, na mangagsasabi, Ako ang Cristo; at ililigaw ang marami.”

     Lahat ba ng gumagamit ng pangalan ni Cristo’y magtatamo ng biyayang kaligtasan, kapatawaran at buhay na walang hanggan?  Hindi lahat.  Bakit hindi lahat?  Sapagkat ayon sa ating Panginoong Jesucristo, marami ang paririto sa Kanyang pangalan at ililigaw ang marami.  Kung gayon, ipandaraya ang pangalan ni Cristo.  Narito ang malaking panganib ngayon.  Kakasangkapanin ang pangalan ni Cristo sa pagdaraya.  Si Cristo rin ang kanilang patutunayan, ngunit ililigaw nila ang marami.  Sino itong ibinabala ni Cristo na paririto na Siya ang patutunayan, ngunit ang layon ay dayain at iligaw ang mga tao?  Sa Mat. 24:11, ay ganito ang sinasabi:

     “At magsisibangon ang maraming bulaang propeta, at kanilang ililigaw ang marami.”

     Bulaang propeta ang hinulaan ni Jesus na paririto at Siya rin ang patutunayan, ngunit ililigaw ang marami.  Samakatuwid ay hindi sugo ng Diyos—hindi ministrong halal ng Diyos—kundi mga bulaang ministro.  Pinatutunayan din ba ng mga Apostol na may mga taong ipangangaral si Cristo na hindi maganda ang layon?  Sa Filip. 1:15, ay ganito ang sinasabi:  “Tunay na ipinangangaral ng iba si Cristo sa kapanaghilian at sa pakikipagtalo; at ng mga iba naman sa mabuting kalooban.”  Samakatuwid, hindi lahat ng gumagamit sa pangalan ni Cristo ay may karapatang gumamit sa mahalagang pangalang ito. Hindi lahat ng nangangaral na ang pinatutunayan ay si Cristo ay dapat paniwalaan.  Kapag ang pangalan ni Cristo ay ginamit ng mga walang karapatan, ito ay hindi sa ikaliligtas kundi sa ikapapahamak.  May bisa kaya ang pangalan ni Cristo kung gamitin ng mga walang karapatan?  Sa Gawa 19:13-16, ay ganito ang sinasabi:

     “Datapuwa't ilan sa mga Judiong pagalagala na nagsisipagpalayas ng masasamang espiritu, ay nagsipangahas na sambitlain ang pangalan ng Panginoong Jesus sa mga may masasamang espiritu, na nagsisipagsabi, Ipinamamanhik ko sa inyo sa pamamagitan ni Jesus na siyang ipinangangaral ni Pablo.

     “At may pitong anak na lalake ang isang Esceva na Judio, isang pangulong saserdote, na nagsisigawa nito.

     “At sumagot ang masamang espiritu at sa kanila'y sinabi, Nakikilala ko si Jesus, at nakikilala ko si Pablo; datapuwa't sino-sino kayo?

     “At ang taong kinaroroonan ng masamang espiritu ay lumukso sa kanila, at sila'y kaniyang natalo, at nadaig sila, ano pa't nagsitakas sila sa bahay na yaon na mga hubo't hubad at mga sugatan.”

     Narito ang pitong anak na lalake ng isang pangulong saserdote na nagpapalayas ng masamang espiritu na ang ginamit ay ang pangalan ni Cristo na ipinangangaral ni Pablo.  Nagkabisa ba ang paggamit nila sa pangalan ni Cristo?  Hindi!  Hindi sila kinilala ng masamang espiritu, kundi nilundag sila at sila’y nadaig at nagsitakas ng walang damit at sugatan.  At sakali mang napalayas nila ang masamang espiritu, kikilalanin naman kaya ni Cristo ang ginawa nilang ito kung sila’y walang karapatang gumamit ng Kanyang pangalan?  Sa Mat. 7:22-23, ay ganito ang sinasabi:

     “Marami ang mangagsasabi sa akin sa araw na yaon, Panginoon, Panginoon, hindi baga nagsipanghula kami sa iyong pangalan, at sa pangalan mo'y nangagpalayas kami ng mga demonio, at sa pangalan mo'y nagsigawa kami ng maraming gawang makapangyarihan?

     “At kung magkagayo'y ipahahayag ko sa kanila, Kailan ma'y hindi ko kayo nangakilala: magsilayo kayo sa akin, kayong manggagawa ng katampalasanan.”

      Ito ang mangyayari sa araw ng paghuhukom.  Marami ang lalapit kay Cristo at ilalahad ang kanilang ginawang paglilingkod na ang ginamit nila’y ang pangalan ni Cristo.  May nanghula, may nagpalayas ng demonio o ng masamang espiritu, at may gumawa ng mga makapangyarihang gawa sa Kanyang pangalan.  Subalit kikilalanin kaya ni Cristo?  Hindi.  Maliwanag ang sinabi ni Jesus na Kanyang ipahahayag sa kanila:  Hindi ko kayo nakikilala, magsilayo kayo sa akin, kayong manggagawa ng katampalasanan.  Kahabag-habag na mga kaluluwa!  Sawimpalad na paglilingkod!  Hindi nagtamo ng biyaya kundi sumpa.  Hindi kinilala ang kanilang paglilingkod kundi itinakwil at ibinilang pang katampalasanan ang kanilang mga ginawa.

SINO ANG KINIKILALA NI JESUS NA SIYANG MAY

KARAPATANG GUMAMIT NG KANYANG PANGALAN?

     Sa Juan 10:14, ay ganito ang sinasabi ni Jesus:

     “Ako ang mabuting pastor; at nakikilala ko ang sariling akin, at ang sariling akin ay nakikilala ako.”

     Sino ang kinikilala ni Cristo na may karapatang gumamit ng Kanyang pangalan?  Ang kinikilala Niya na sariling Kanya.  Si Cristo ay may sariling Kanya at ito ang Kanyang kinikilala.  Sino itong kinikilala ni Cristo na mga sariling Kanya?  Sa Juan 10:3, ay ganito ang mababasa natin:

     “Binubuksan siya ng bantaypinto; at dinirinig ng mga tupa ang kaniyang tinig: at tinatawag ang kaniyang sariling mga tupa sa pangalan, at sila'y inihahatid sa labas.”

     Sinu-sino ang kinikilala ni Cristo?  Ito ang Kanyang sariling mga tupa na tinatawag sa pangalan.  Sino ang mga tupang ito?  Ang sabi ni Jesus:  “…Ako ang pintuan ng mga tupa.”  Sinu-sino itong kinikilala ni Cristo na Kanyang sariling mga tupa na tinatawag sa pangalan?  Ito ang mga tupa na ang pintuan nila ay si Jesus.  Ano ang ginawa ng mga tupang ito, at ito ba’y mga tupang hayop?  Sa Juan 10:9, ay ganito ang sabi ni Jesus:  “Ako ang pintuan; ang sinomang taong pumasok sa akin, ay siya’y maliligtas…”  Ano ang ginawa?  Sila ba’y tupang hayop?  Pumasok sila sa kanilang pintuan na si Jesus, at sila’y hindi tupang hayop kundi mga tao.  Pumasok sila kay Jesus na ano Niya?  Pumasok sila sa Kanya na sangkap ng Kanyang katawan, gaya ng sinasabi sa I Cor. 12:27, na ganito:

     “Kayo nga ang katawan ni Cristo, at bawa't isa'y samasamang mga sangkap niya.”

     Alin itong katawan na dito naging sangkap ang mga tupa ni Jesus na pumasok sa Kanya?  “At siya ang ulo ng katawan, samakatuwid baga’y ng Iglesia…..”  (Col. 1:18).  Maliwanag dito na ang katawan ay ang Iglesia na ang ulo ay si Cristo.  Ang sabi ni Jesus, ang Kanyang sariling mga tupa ay tinatawag sa pangalan.  Sa kaninong pangalan tinatawag itong mga sariling tupa ni Cristo?  Sa Gawa 15:17, ay ganito ang sinasabi:

     “Upang hanapin ng nalabi sa mga tao ang Panginoon, At ng lahat ng mga Gentil, na tinatawag sa aking pangalan.”

     Sa kaninong pangalan tatawagin itong sariling mga tupa ni Jesus?  Tatawagin sila sa pangalan ng Panginoon.  Sino ang Panginoon?  Sa Gawa 2:36, ay ganito ang sinasabi:  “Pakatalastasin nga ng buong angkan ni Israel, na ginawa ng Dios na Panginoon at Cristo itong si Jesus na inyong ipinako sa krus.”  Sino ang Panginoon?  Si Cristo ang Panginoon na ginawa ng Diyos.  Papaano kung itawag ang pangalan ni Cristo sa mga tupa ni Cristo?  Iglesia ni Cristo kung ito’y itawag, ayon sa Roma 16:16.  Kung gayon, ang Iglesia ni Cristo ang kinikilala ni Cristo na sariling Kanya, ito ang mga tupa Niya, at ito ang may karapatang gumamit sa mahalagang pangalan Niya.  Lahat ba naman ng tinatawag na Iglesia ni Cristo ay may karapatang gumamit ng pangalan ni Cristo?  Hindi lahat, kundi iyon lamang kinikilala ni Cristo na mga tupa Niya, at naging sangkap ng katawan Niya o ng Iglesia.

MAY KARAPATAN BA SA PANGALAN NI CRISTO

ANG IGLESIA NI CRISTO NA LUMITAW SA PILIPINAS?

     Sa Juan 10:16, ay ganito ang sabi ni Jesus:

     “At mayroon akong ibang mga tupa, na hindi sa kulungang ito: sila'y kailangan din namang dalhin ko, at kanilang diringgin ang aking tinig; at sila'y magiging isang kawan, at magkakaroon ng isang pastor.”

     Sa talatang ito’y si Cristo ang nagsasalita.  Ayon sa Kanya, mayroon pa Siyang ibang mga tupa na wala pa sa kulungan noong Siya’y narito pa sa lupa.  Ngunit ang mga ito’y kinikilala Niyang mga tupa Niya.  At sila’y gagawin Niyang isang kawan.  Ang kawan ay ang Iglesia ng Panginoon o ni Cristo (Gawa 20:28; 2:36).  Samakatuwid, gagawin Niya o itatayo Niyang Iglesia ni Cristo itong Kanyang ibang mga tupa na noon ay wala pa sa kulungan.  Saan naroon itong ibang mga tupa ni Jesus?  Bakit wala pa sila sa kulungan noong Siya’y narito pa sa lupa, at sinu-sino naman itong mga tupa ni Jesus na nasa kulungan na noong panahong iyon?  Sa Gawa 2:39, ay ganito ang sinasabi:

     “Sapagka't sa inyo ang pangako, at sa inyong mga anak, at sa lahat ng nangasa malayo, maging ilan man ang tawagin ng Panginoon nating Dios sa kaniya.”

     Sa talatang ito’y sinasabi ang tatlong pulutong ng mga taong may pangako na tatanggap ng Espiritu Santo.  Sinu-sino ang  tatlong pulutong na ito?  Sa inyo, sa inyong mga anak, at sa lahat ng nasa malayo na tatawagin ng Diyos.  Ang dalawang nauna ay natawag na, itong huli ay hindi pa tinatawag kundi tatawagin pa lamang.  Sinu-sino itong mga natawag na noon?   Ganito ang pahayag sa Roma 9:24:

     “Maging sa atin na kaniya namang tinawag, hindi lamang mula sa mga Judio, kundi naman mula sa mga Gentil?”

     Sinu-sino ang mga tupa ni Jesus na natawag na noong panahon ni Cristo at ng mga Apostol dito sa lupa?  Ang mga Judio at ang mga Gentil.  Sinu-sino naman itong mga tupa ni Jesus na wala pa sa kulungan noon, sapagkat hindi pa sila natatawag noon kundi tatawagin pa lamang?  Ito ang mga nasa malayo.  Aling malayo itong kinaroroonan ng mga tupa ni Jesus na hindi pa natatawag noon kundi tatawagin pa lamang?  Sa Isa. 43:6, ay ganito ang sinasabi:

     “Aking sasabihin sa hilagaan, Bayaan mo, at sa timugan, Huwag mong pigilin; dalhin mo rito ang aking mga anak na lalake na mula sa malayo, at ang aking mga anak na babae na mula sa wakas ng lupa.”

     Saan sa malayo itong kinaroroonan ng mga tupa ni Jesus na wala pa sa kulungan noon, at kinikilala naman ng Diyos na Kanyang mga anak na lalake at babae?  Sa Isa. 43:5, ay ganito ang sinasabi:

     “ Huwag kang matakot, sapagka't ako'y sumasaiyo: aking dadalhin ang iyong lahi mula sa silanganan, at pipisanin kita mula sa kalunuran.”

     Samakatuwid, taga-malayong silangan itong  mga tupa ni Jesus na wala pa sa kulungan noong Siya’y narito pa sa lupa.  Ang tutol dito ng mga kumakaaway sa Iglesia ni Cristo ay ganito:  Wala raw mababasang Malayong Silangan sa Biblia.  May mababasa raw “Malayo” sa talatang 6 at may mababasang “Silangan” sa talatang 5, subalit iyong salitang magkasama o magkakabit na Malayong Silangan, ay hindi raw mababasa sa Biblia.  Kung may mabasa kami na Malayong Silangan na sa Ingles ay Far East, tatanggapin kaya nila na sila’y mangmang?  Sa Bibliang Ingles na salin ni James Moffat, ay ganito ang sinasabi sa Isa. 43:5:

     “From the far east will I bring your offspring…,”

     Sa Pilipino:

     “Mula sa malayong silangan ay Aking dadalhin ang iyong lahi….”

     Hindi ba maliwanag na nabasa natin ang far east na sa Pilipino ay malayong silangan?  Imamatuwid marahil ng iba:  Bakit wala iyan sa Bibliang Tagalog?  Hindi na kami ang may kasalanan nito kundi ang nagsalin ng Bibliang Tagalog mula sa Ingles—ang mga Protestante at maging ang mga Katoliko.

     Alin ba ang bansa sa Malayong Silangan?  Sa World History nina Boak, Slosson at Anderson, pahina 445, ay ganito ang sinasabi:

     “The Philippines were Spain’s share of the first colonizing movement in the Far East.”

     Sa Pilipino:

     “Ang Pilipinas ay naging bahagi ng Espanya sa unang kilusan sa pananakop sa Malayong Silangan.”

     Maliwanag na pinatutunayan ng kasaysayan na Pilipinas ang Malayong Silangan.  Samakatuwid ay mga Pilipino itong kinikilala ni Jesus na Kanyang ibang mga tupa.  Ano ang pangalang itatawag sa mga tupang ito ni Jesus na lilitaw sa Pilipinas na isang Iglesia?  May karapatan ba sila sa paggamit ng pangalan ni Cristo?  Ganito ang pahayag ng hula ng Diyos:

     “Huwag kang matakot, sapagka't ako'y sumasaiyo: aking dadalhin ang iyong lahi mula sa silanganan, at pipisanin kita mula sa kalunuran;

     “Aking sasabihin sa hilagaan, Bayaan mo, at sa timugan, Huwag mong pigilin; dalhin mo rito ang aking mga anak na lalake na mula sa malayo, at ang aking mga anak na babae na mula sa wakas ng lupa;

     “Bawa't tinatawag sa aking pangalan, at yaong aking nilikha ay sa aking kaluwalhatian, yaong aking inanyuan oo, yaong aking ginawa.”  (Isa. 43:5-7)

     Ano ang pangalang itatawag sa mga tupa ni Jesus na taga-Malayong Silangan o Pilipinas na kinikilala ng Diyos na Kanyang mga anak na lalake at babae?  Ang sabi ng Diyos ay tatawagin sa Kanyang pangalan.  Aling pangalan ng Diyos?  Iyon bang pangalang pansarili ng Diyos?  Hindi!  Aling pangalan?  Iyong pangalang Kanyang nilikha o ginawa sa Kanyang ikaluluwalhati.  Alin ang pangalang ginawa o nilikha ng Diyos sa Kanyang ikaluluwalhati?  Sa Gawa 2:36, ay ganito ang sinasabi:

     “Pakatalastasin nga ng buong angkan ni Israel, na ginawa ng Dios na Panginoon at Cristo itong si Jesus na inyong ipinako sa krus.”

     Cristo ang pangalang ginawa ng Diyos.  Ito bang pangalang ito’y sa ikaluluwalhati nga ng Diyos?  Sa Filip. 2:9-11, ay ganito ang sinasabi:

     “Kaya siya naman ay pinakadakila ng Dios, at siya'y binigyan ng pangalang lalo sa lahat ng pangalan;

     “Upang sa pangalan ni Jesus ay iluhod ang lahat ng tuhod, ng nangasa langit, at ng nangasa ibabaw ng lupa, at ng nangasa ilalim ng lupa,

     “At upang ipahayag ng lahat ng mga dila na si Jesucristo ay Panginoon, sa ikaluluwalhati ng Dios Ama.”

      Papaano kung itawag ang pangalan ni Cristo sa mga tupa ni Cristo?  Iglesia ni Cristo kung ito’y itawag, gaya ng sinasabi sa Roma 16:16.  Samakatuwid, ang Iglesia ni Cristo na lumitaw sa Pilipinas noong 1914 ay hindi lamang may karapatang gumamit ng pangalan ni Cristo kundi hinulaan ng Diyos na tatawagin siya sa pangalang Iglesia ni Cristo.  Sa panahong ito’y ang Iglesia ni Cristo lamang ang may karapatang gumamit ng pangalan ni Cristo.  Ang lahat ng nagsisigamit ngayon ng pangalan ni Cristo (maliban sa Iglesia ni Cristo na lumitaw sa Pilipinas noong 1914)  ay walang karapatang gumamit sa mahalagang pangalang ito.  Sa araw ng paghuhukom, ang lahat ng kanilang ginawang paglilingkod sa pangalan ni Cristo, ay hindi kikilalanin kundi itatakwil sila ni Jesus at sasabihing sila’y mga manggagawa ng katampalasanan.

     Ano naman ang kapalaran ng mga tupa ni Jesus?  Sa Mat. 25:31-34, ay ganito ang nasusulat:

     “ Datapuwa't pagparito ng Anak ng tao na nasa kaniyang kaluwalhatian, na kasama niya ang lahat ng mga anghel, kung magkagayo'y luluklok siya sa luklukan ng kaniyang kaluwalhatian:

     “At titipunin sa harap niya ang lahat ng mga bansa: at sila'y pagbubukdinbukdin niya na gaya ng pagbubukodbukod ng pastor sa mga tupa at sa mga kambing;

     “At ilalagay niya ang mga tupa sa kaniyang kanan, datapuwa't sa kaliwa ang mga kambing.

     “Kung magkagayo'y sasabihin ng Hari sa nangasa kaniyang kanan, Magsiparito kayo, mga pinagpala ng aking Ama, manahin ninyo ang kahariang nakahanda sa inyo buhat nang itatag ang sanglibutan.”

     Napakapalad ng mga tupa ni Jesus!  Ang kinikilala ni Jesus na Kanyang mga tupa sa huling araw na ito’y ang Iglesia ni Cristo.  Isang kapalaran ang maging Iglesia ni Cristo.  Ito ang magmamana ng kaharian.  Ang hindi Iglesia ni Cristo ay itataboy at itatakwil ni Cristo sa araw ng paghuhukom.  Ang mga Iglesia ni Cristo na mga tupa ni Jesus ang pagsasabihan Niya ng:  “Magsiparito kayo, mga pinagpala ng aking Ama, manahin ninyo ang kahariang nakahanda sa inyo buhat ng itatag ang sanlibutan.”

Hango sa aklat na Isang Pagbubunyag Sa Iglesia Ni Cristo/1964/Kabanata XVIII/Pahina 148-156

Bible Study Suggestion: If you have further questions, please feel free to visit the Iglesia ni Cristo congregation nearest you. A minister or an evangelical worker would be happy to answer any biblical question you have in mind.

IGLESIA NI CRISTO SITE

ANG PAGTATATAG NI CRISTO NG IGLESIA NI CRISTO SA PILIPINAS

ANG PAGTATATAG NI CRISTO NG IGLESIA NI CRISTO SA PILIPINAS

Ang pinakamalaking suliranin ngayon ay kung alin ang tunay na Iglesiang kay Cristo.  Sa panahon ni Cristo noong unang siglo ay hindi ito suliranin, sapagkat noon ay walang ibang Iglesia kundi ang Iglesiang itinatag ni Cristo at kinaaaniban ng mga Apostol.  Subalit sa panahon natin ay totoong napakaraming Iglesia at ang bawat isa’y nagsasabing sila ang tunay na kay Cristo.  Dahil dito’y naguguluhan ang mga tao.  Hindi nila matiyak kung alin sa dinami-rami ng mga Iglesia ngayon ang tunay na Iglesia ng ating Panginoong Jesucristo.

Makikilala kaya natin sa panahong ito ang tunay na Iglesiang itinatag ni Cristo?  Opo, makikilala natin.  Papaano?  Si Cristo rin ang magpapakilala sa atin kung alin ang tunay Niyang Iglesia sa pamamagitan ng mga aral na Kanyang itinuro na nakasulat sa Banal na Kasulatan.

ALIN ANG TUNAY NA

IGLESIANG ITINATAG NI CRISTO?

Sa Mat. 16:18, ay ganito ang sinabi ni Cristo:

“At sinasabi ko naman sa iyo, na ikaw ay Pedro, at sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang aking iglesia; at ang mga pintuan ng Hades ay hindi magsisipanaig laban sa kaniya.”

Ang sabi ni Cristo:  “Itatayo ko ang aking Iglesia.”  Ito ang tunay na Iglesia.  Alin?  Ang itinatag ni Cristo!  Kailanma’t hindi si Cristo ang nagtatag, hindi ito tunay na Iglesia kundi huwad na Iglesia.  Ano ang tawag ni Cristo sa Iglesia na Kanyang itinayo?  Ang tawag ni Cristo’y “Aking Iglesia.”  Ano naman ang itinawag ng mga Apostol sa Iglesiang itinayo ni Cristo na tinawag ni Cristong “Aking Iglesia?”  IGLESIA NI CRISTO ayon kay Apostol Pablo (Roma 16:16).  Bakit Iglesia ni Cristo ang itinawag ni Pablo sa Iglesiang itinayo ni Cristo?  Sapagkat sinabi ni Cristo:  “Aking Iglesia”—kaya matuwid ang pagkatawag ni Pablo:  “IGLESIA NI CRISTO.”  Samakatuwid, ang tunay na Iglesiang itinatag ni Cristo ay ang Iglesia ni Cristo.

Pinatutunayan ba ng mga paring Katoliko at ng mga pastor Protestante na Iglesia ni Cristo nga ang itinatag ni Cristo?  Unahin muna  natin ang patotoo ng paring Katoliko.  Sa aklat na sinulat ng paring Katolikong si Francis B. Cassilly, na pinamagatang Religion:  Doctrine and Practice, pahina 442, 443, ay ganito ang sinasabi:

“Did Jesus Christ establish a Church?

“Yes, from all history, both secular and profane, as well as from the Bible considered as a human document, we learn that Jesus Christ established a Church, which from the earliest times has been called after him the Christian Church or the Church of Christ.”

Sa wikang Pilipino:

“Si Jesucrito ba’y nagtatag ng Iglesia?

“Oo, mula sa lahat ng kasaysayan, maging pansalibutan at di-ukol sa kabanalan, laluna sa mula sa Biblia na kinikilalang makataong kasulatan, nalaman natin na si Jesucristo’y nagtatag ng Iglesia, na mula pa sa kaunaunahang panahon ay tinawag ng sunod sa Kanya ang Iglesia Cristiana o ang Iglesia ni Cristo.”

Maliwanag ang patotoong ito ni Pari Cassilly.  Si Cristo ay nagtatag ng Iglesia at ang pangalang itinawag ay Iglesia ni Cristo.  Ano pa ang patotoo ng paring ito tungkol sa Iglesiang itinatag ni Cristo?  Sa pahina 444 ng aklat ding ito ni Pari Cassilly, ay ganito pa ang sinasabi:

“This Church, founded and organized by Christ and preached by the Apostles, is the Church of Christ …  It is the only true Church, and the one which God orders all men to join.”

Sa wikang Pilipino:

“Ang Iglesiang ito, itinayo at binalangkas ni Cristo at ipinangaral ng mga Apostol, ay ang Iglesia ni Cristo …  Ito lamang ang tunay na Iglesia, at siyang ipinag-utos ng Diyos na aniban ng lahat ng tao.”

Pinatutunayan pa rin dito ng paring si Cassilly na ang Iglesiang itinatag ni Cristo at ipinangaral ng mga Apostol ay ang Iglesia ni Cristo.  Ito lamang daw ang tunay na Iglesia at siyang ipinag-utos ng Diyos na aniban ng lahat ng tao.  Narito naman ang patotoo ng mga pastor Protestante.  Sa isang munting aklat na sinulat ni A. G. Hobbs na pinamagatang The Right Church, pahina 5, ay ganito ang nasusulat:

“The Church of Christ is the only Church that Jesus built.”

Sa wikang Pilipino:

“Ang Iglesia ni Cristo ay siya lamang tanging Iglesia na tinayo ni Jesus.”

Sa isa pang munting aklat ng isang pastor Protestante na si Don H. Morris na pinamagatang What Is The Church Of Christ?, pahina 1, ay ganito ang nasusulat:

“The Church of Christ, therefore, is the Church of the New Teatament.”

Sa wikang Pilipino:

“Ang Iglesia ni Cristo, kung gayon, ang Iglesia ng Bagong Tipan.”

Nagkakaisa ang mga katoliko at protestante sa pagsasabing ang tunay na Iglesiang itinatag ni Cristo ay ang Iglesia ni Cristo.  Bakit?  Talaga namang walang mababasa sa Biblia na maiiba pa roon.

PAPAANO ITINATAG NI

CRISTO ANG KANYANG IGLESIA?

Sa Mat. 16:18, ay ganito ang ating mababasa:

“At sinasabi ko naman sa iyo, na ikaw ay Pedro, at sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang aking iglesia; at ang mga pintuan ng Hades ay hindi magsisipanaig laban sa kaniya.”

Papaano?  Itinayo Niya sa ibabaw ng bato.  Sino ang bato na pinagtayuan?  Sa Gawa 4:10, 11, ay ganito ang sinabi ni Apostol Pedro:

“Talastasin ninyong lahat, at ng buong bayan ng Israel, na sa pangalan ni Jesucristo ng taga Nazaret, na inyong ipinako sa krus, na binuhay ng Dios na maguli sa mga patay, dahil sa kaniya ay nakatindig ang taong ito sa inyong harap na walang sakit.

“Siya ang bato na itinakuwil ninyong mga nagtayo ng bahay, na naging pangulo sa panulok.”

Sino ang bato?  Ayon kay Apostol Pedro, si Cristo ang bato.  Samakatuwid, kay Cristo nakatayo ang Iglesia ni Cristo.  Kung gayon, upang maging Iglesia ni Cristo ang tao, kailangang siya’y matayo kay Cristo.  Papaano matatayo ang tao kay Cristo?  Sa Mat. 7:24-25, ay ganito ang sinasabi:

“Kaya't ang bawa't dumirinig ng aking mga salitang ito at ginaganap, ay matutulad sa isang taong matalino, na itinayo ang kaniyang bahay sa ibabaw ng bato:  At lumagpak ang ulan, at bumaha, at humihip ang mga hangin, at hinampas ang bahay na yaon; at hindi nabagsak: sapagka't natatayo sa ibabaw ng bato.”

Paano matatayo ang tao kay Cristo?  Sa pamamagitan ng pakikinig at pagtupad sa mga salita ni Cristo.   Sinabi ni Cristo na ang bawat dumirinig ng Kanyang mga salita at ginaganap, ay matutulad sa isang taong matalino na itinayo ang kanyang bahay sa ibabaw ng bato.  Alam na nating ang bato ay si Cristo.  Alin naman itong bahay?  Iglesia ang bahay, ayon sa I Tim. 3:15.  Kung gayon, upang matayo sa bato o kay Cristo—upang maging Iglesia ni Cristo,—kailangang makinig ng mga salita ni Cristo at ganapin ito.  Kanino makikinig?  Sa lahat ba ng nagsisipangaral?  Sa Roma 10:14-15, ay ganito ang sinasabi:

“Paano nga silang magsisitawag doon sa hindi nila sinampalatayanan? at paano silang magsisisampalataya sa kaniya na hindi nila napakinggan? at paano silang mangakikinig na walang tagapangaral?

“At paano silang magsisipangaral, kung hindi sila mga sinugo. …”

Kanino dapat makinig ng mga salita ni Cristo?  Sa mga tagapangaral na sinugo.  Mga sinugo lamang ng Diyos ang may karapatang mangaral.  Kailanma’t may sugong tagapangaral at may pakikinig at pagtupad ng mga salita ni Cristo, ay may pagtatatag ng Iglesia ni Cristo.  Ngayong nasa langit na si Cristo, papaano ang paraan ng pagtatatag ng Iglesia ni Cristo?  Sa Luc. 10:16, ay sinabi ni Cristo:

“Ang nakikinig sa inyo (sa mga sinugo), ay sa akin nakikinig. …”

Ang paraan ni Jesus sa pagtatatag ng Iglesia ni Cristo kung wala na Siya sa lupa ay makinig sa mga sugo Niya.  Ang nakikinig sa mga sugo ay kay Cristo rin nakikinig.  Talaga bang may sasampalataya sa pakikinig sa mga sinugo?  Ganito ang patotoo ni Jesus:

“Kung paanong ako'y iyong sinugo sa sanglibutan, sila'y gayon ding sinusugo ko sa sanglibutan.

“Hindi lamang sila ang idinadalangin ko, kundi sila rin naman na mga nagsisisampalataya sa akin sa pamamagitan ng kanilang salita.” (Juan 17:18, 20).

Pinatutunayan ni Jesus na may magsisisampalataya sa pamamagitan ng pakikinig sa Kanyang mga sinugo.  Ang mga ito man ay kinikilala ni Cristo na Kanya—Iglesia ni Cristo.  Kahit wala na Siya sa lupa, makinig lamang sa Kanyang mga sinugo’y sa Kanya rin nakikinig.  Itong mga nakinig na ito at tumupad ay natatayo kay Cristo—nagiging Iglesia ni Cristo.  Kung gayon, upang maging tunay na Iglesia ni Cristo, kailangang si Cristo ang nagtayo, sa kanya ang itinayo at nakinig sa Kanya.  Ganito ba ang pagkakatatag ng Iglesia ni Cristo sa Pilipinas?

PAPAANO BA NAGKAROON NG

IGLESIA NI CRISTO SA PILIPINAS?

Sa Juan 10:16, ay ganito ang sabi ni Cristo:

“At mayroon akong ibang mga tupa, na hindi sa kulungang ito: sila'y kailangan din namang dalhin ko, at kanilang diringgin ang aking tinig; at sila'y magiging isang kawan, at magkakaroon ng isang pastor.”

Ang sabi ni Cristo, mayroon pa Siyang ibang mga tupa na wala pa sa kulungan noong Siya’y narito pa sa lupa.  Ang mga ito ay dadalhin Niya at kanilang diringgin ang Kanyang tinig, at sila’y gagawin Niyang isang kawan at magkakaroon ng isang pastor.  Ano itong kawan?  Sa Gawa 20:28, tinitiyak na ang kawan ay ang Iglesia ng Panginoon.  Ang Panginoon ay si Cristo (Gawa 2:36).  Samakatuwid, ang kawan ay ang Iglesia ni Cristo.  Kung gayon, gagawin ni Cristong Iglesia ni Cristo itong Kanyang ibang mga tupa na noong Siya’y narito pa sa lupa ay wala pa sa kulungan.  Sinu-sino naman itong mga tupa ni Cristo na nasa kulungan na noon at sinu-sino naman itong wala pa sa kulungan?  Sa Gawa 2:39, ay ganito ang sinasabi:

“Sapagka't sa inyo ang pangako, at sa inyong mga anak, at sa lahat ng nangasa malayo, maging ilan man ang tawagin ng Panginoon nating Dios sa kaniya.”

Ang tanong natin ay kung sinu-sino ang mga tupa ni Jesus na nasa kulungan na at ang mga wala pa sa kulungan.  Ang isinagot sa atin ng talata ay tatlong pulutong ng mga taong tatanggap ng Espiritu Santo.  Ang una’y “sa inyo;” ikalawa’y “sa inyong mga anak;” at ikatlo’y “sa lahat ng nangasa malayo, maging ilan man ang tawagin ng Diyos.”  Ang dalawang naunang pulutong ay natawag na, kaya ang mga ito’y nasa kulungan na noon;  ngunit itong huli o ang ikatlong pulutong ay hindi pa natatawag noon kundi tatawagin pa lamang sila, kaya wala pa sila sa kulungan noong si Cristo’y narito pa sa lupa.  Sinu-sino ba itong mga natawag na o nasa kulungan na noong si Cristo ay narito pa sa lupa at nang panahon ng mga Apostol?  Sa Roma 9:24, ay ganito ang patotoo ni Apostol Pablo:

“Maging sa atin na kaniya namang tinawag, hindi lamang mula sa mga Judio, kundi naman mula sa mga Gentil?”

Ang mga natawag na nang panahon ni Cristo at ng mga Apostol dito sa lupa ay ang mga Judio at ang mga Gentil.  Ito ang mga tupa ni Cristo na nasa kulungan na noon.  Sino naman itong mga tupa ni Cristo na wala pa sa kulungan noon?  Ito ang mga nasa malayo, na noon ay hindi pa sila tinatawag kundi tatawagin pa lamang, kaya wala pa sila sa kulungan.  Alin itong malayo na kinaroroonan ng mga tupa ni Cristo na wala pa sa kulungan o hindi pa natatawag noong si Cristo ay narito pa sa lupa?  Sa Isa. 43:6, ay ganito ang nasusulat:

“Aking sasabihin sa hilagaan, Bayaan mo, at sa timugan, Huwag mong pigilin; dalhin mo rito ang aking mga anak na lalake na mula sa malayo, at ang aking mga anak na babae na mula sa wakas ng lupa.”

Kinikilala rin ng Diyos na Kanyang mga anak itong mga tupa ni Cristo na nasa malayo, na noong panahon Niya rito sa lupa ay mga wala pa sa kulungan.  Ngunit aling malayo?  Sa Isa. 43:5, ay ganito ang nasusulat:

“Huwag kang matakot, sapagka't ako'y sumasaiyo: aking dadalhin ang iyong lahi mula sa silanganan, at pipisanin kita mula sa kalunuran.”

Aling malayo?  Malayong Silangan!  Ang sabi ng iba, wala raw kaming mababasang Malayong Silangan sa Biblia.  May mababasa raw na salitang malayo na ito’y nasa talatang 6, at may mababasa raw na salitang silangan na ito nama’y nasa talatang 5, ngunit iyong salitang malayong silangan na magkasama o magkakabit ay wala raw mababasa.  Kung may mabasa kaming Malayong Silangan na sa Ingles ay Far East, aaminin kaya ng mga tumutuligsa sa amin na sila’y nagkamali at naninirang-puri lamang?  Ipababasa namin sa inyo sa Biblia ang salitang Malayong Silangan at nang kayo’y maniwala.  Sa Isa. 43:5, ng Bibliang Ingles na salin ni James Moffatt, ay ganito ang nasusulat:

“From the far east will I bring your offspring ….”

Sa wikang Pilipino:

“Mula sa malayong silangan ay Aking dadalhin ang iyong lahi ….”

Hindi ba maliwanag na Malayong Silangan ang nabasa ninyo?  Maliwanag!  Marahil ay maitatanong ninyo:  Bakit sa Bibliang Tagalog ay wala iyong malayong silangan?  Kung wala man ay hindi kami ang dapat sisihin kundi ang mga nagsalin sa Tagalog ng Biblia—ang mga Protestante at maging ang mga Katoliko.

Alin naman ang Malayong Silangan?  Sa World History nina Boak, Slosson at Anderson, pahina 445, ay ganito ang sinasabi:

“The Philippines were Spain’s share of the first colonizing movement in the Far East.”

Sa wikang Pilipino:

“Ang Pilipinas ay naging bahagi ng Espanya sa unang kilusan sa pananakop sa Malayong Silangan.”

Maliwanag na pinatutunayan ng kasaysayan na ang Malayong Silangan ay ang Pilipinas.  Lahing Pilipino, kung gayon, itong mga tupa ni Cristo na wala pa sa kulungan noong Siya ay narito pa sa lupa.  Ngunit ano ang sabi Niya?  Ang mga ito’y dadalhin Niya at diringgin ang Kanyang tinig at sila’y gagawin Niyang isang kawan o Iglesia.  Ang dapat pansinin dito’y si Cristo ang gagawang kawan o Iglesia sa mga tupang ito na wala pa sa kulungan noon.  Siya ang magtatayo nito, ito’y mga tupa Niya at makikinig sa Kanyang tinig—kaya ito’y matatayo sa Kanya o magiging Iglesia ni Cristo.

Iglesia ni Cristo nga kaya itong mga kinikilala ng Diyos na Kanyang mga anak na lalake at babae na lilitaw rito sa Pilipinas?  Ano ba ang pangalang itatawag dito sa mga tupa ni Cristo at kinikilala ng Diyos na Kanyang mga anak na lalake at babae?

PAPAANO PINATUNAYAN NG HULA NG DIYOS

NA IGLESIA NI CRISTO ANG LILITAW SA PILIPINAS?

Sa Isa. 43:5-7, ay ganito ang nasusulat:

“Huwag kang matakot, sapagka't ako'y sumasaiyo: aking dadalhin ang iyong lahi mula sa silanganan, at pipisanin kita mula sa kalunuran;

“Aking sasabihin sa hilagaan, Bayaan mo, at sa timugan, Huwag mong pigilin; dalhin mo rito ang aking mga anak na lalake na mula sa malayo, at ang aking mga anak na babae na mula sa wakas ng lupa;

“Bawa't tinatawag sa aking pangalan, at yaong aking nilikha ay sa aking kaluwalhatian, yaong aking inanyuan oo, yaong aking ginawa.”

Ano ang pangalang itatawag ayon sa hula rito sa mga anak na lalake at babae na mula sa malayong silangan o Pilipinas?  Ang sabi ng Diyos, sila’y tatawagin sa Kanyang pangalan.  Aling pangalan ng Diyos?  Iyon bang pangalang pansarili ng Diyos?  Hindi!  Aling pangalan?  Yaong pangalan na Kanyang nilikha o ginawa para sa Kanyang kaluwalhatian.  Alin ba ang pangalang ginawa ng Diyos sa Kanyang ikaluluwalhati?  Sa Gawa 2:36, ay ganito ang sinasabi:

“Pakatalastasin nga ng buong angkan ni Israel, na ginawa ng Dios na Panginoon at Cristo itong si Jesus na inyong ipinako sa krus.”

Alin ang pangalang ginawa ng Diyos?  Ang pangalang Cristo.  Ito nga ba’y sa ikaluluwalhati ng Diyos?  Opo, gaya ng pinatutunayan sa Filip. 2:9-11.  Papaano ba kung itawag ang pangalang Cristo sa mga kinikilala Niyang mga tupa Niya?  Iglesia ni Cristo kung ito’y itawag, ayon sa Roma 16:16.  Ano ang kahalagahan ng pangalang ito?  Wala bang kabuluhan ang pangalang ito?  Dapat ba itong palitan o baguhin?  Sa Gawa 4:10, 12, ay ganito ang nasusulat:

“Talastasin ninyong lahat, at ng buong bayan ng Israel, na sa pangalan ni Jesucristo ng taga Nazaret, na inyong ipinako sa krus, na binuhay ng Dios na maguli sa mga patay, dahil sa kaniya ay nakatindig ang taong ito sa inyong harap na walang sakit.

“At sa kanino mang iba ay walang kaligtasan: sapagka't walang ibang pangalan sa silong ng langit, na ibinigay sa mga tao, na sukat nating ikaligtas.”

Napakahalaga ng pangalan ni Cristo o ng pangalang Iglesia ni Cristo!  Sa kaninumang iba’y walang kaligtasan, sapagkat walang ibang pangalan sa silong ng langit na ibinigay sa mga tao na sukat ikaligtas, maliban sa pangalan ni Cristo.  Kaya hindi kami sang-ayon sa pangalang Katoliko, Metodista, Presbiteriana, Baptista, Aglipayano.  Walang kaligtasan sa mga pangalang iyan.  Hindi kami ang maysabi kundi ang Banal na Kasulatan!  Sa pangalang Iglesia ni Cristo lamang may kaligtasan.  Kaya ano ang ipinag-utos ni Cristo sa lahat ng ibig maligtas sa hatol ng Diyos?  Sa Juan 10:9, ay sinabi ni Jesus:

“Ako ang pintuan; ang sinomang taong pumasok sa akin, ay siya’y maliligtas ….”

Ano ang dapat gawin upang maligtas?  Dapat pumasok kay Cristo.  Papasok na ano?  Papasok na sangkap ng Kanyang katawan (I Cor. 12:27), na ito ang Iglesia (Col. 1:18)—Iglesia ni Cristo (Roma 16:16).  Samakatuwid, upang maligtas sa hatol ng Diyos, kailangang maging Iglesia ni Cristo.  Ang Iglesia ni Cristo na lumitaw sa Pilipinas noong 1914 ay siyang tunay na Iglesiang kay Cristo sa kasalukuyan.  Si Cristo ang nagtayo nito at kinikilala ni Cristo na Kanyang mga tupa, na noong Siya’y narito pa sa lupa ay wala pa sa kulungan, ngunit sinabi ni Cristong gagawin Niyang isang kawan o Iglesia—Iglesia ni Cristo.

Hango mula sa aklat na ISANG PAGBUBUNYAG SA IGLESIA NI CRISTO/1964/PAHINA 139-147

Bible Study Suggestion: If you have further questions, please feel free to visit the Iglesia ni Cristo congregation nearest you. A minister or an evangelical worker would be happy to answer any biblical question you have in mind.

IGLESIA NI CRISTO SITE