SA JUAN 1:1 AT 14, SINO ANG TUNAY NA DIYOS?

SA JUAN 1:1 AT 14, SINO ANG TUNAY NA DIYOS?

SI CRISTO BA ay Diyos o tao?  Siya ba ay tao at Diyos, o tao at hindi Diyos?  Ipinakikilala ng Biblia ang maraming katangian at karangalan ni Cristo.  Siya ay ginawang Panginoon (Gawa: 36), Tagapagligtas (Gawa 5:31), Pangulo ng Iglesia (Col. 1:18), at ipinag-utos Siyang sambahin (Filip. 2:9-11).

     Sa kabila ng lahat ng Kaniyang katangian, pinatutunayan ng mga propeta ng Panginoong Diyos, ng mga apostol, at ng Panginoong Jesucristo mismo na Siya ay tao sa Kaniyang likas na kalagayan at Siya’y iba sa tunay na Diyos (Isa. 53:3; Mat. 1:18, 20; Gawa 2:22-24, Magandang Balita Biblia; I Tim. 2:5; Juan 8:40).

     Ngunit sa kabila ng katotohanang ito, marami pa rin sa hanay ng mga nagpapakilalang Cristiano ang naniniwalang Diyos ang Panginoong Jesucristo.  Gumagamit sila ng mga talata ng Biblia upang patunayan na aral ng Biblia ang paniniwala nilang ito.

     Ang isa sa mga itinuturing nilang malalakas daw na batayan ng kanilang paniniwalang ito ay ang isinasaad sa Juan 1:1 at 14 na doon ay itinuturo diumano ni Apostol Juan na si Cristo ay Diyos na nagkatawang-tao.  Bago pa raw likhain ang sanlibutan ay naroon na Siya o eksistido na.  Tama ba ang kanilang pagkaunawa sa nilalaman ng mga talatang ito?  Suriin natin ang nilalaman ng Juan 1:1 at 14:

     “Sa pasimula ay ang Salita, at ang Salita ay sumasa Dios, at ang Salita ay Dios.

     “Nagkatawang-tao ang Salita at tumahan sa gitna natin …” (New Pilipino Version)

     Paano inuunawa ng iba ang mga talatang ito?  Si Cristo raw ang Salita na may likas na kalagayan na (o eksistido na) noon pang una.  Yayamang si Cristo raw ang Salita at ang Salita ay Diyos, kaya si Cristo raw ay Diyos na umiiral na sa pasimula pa lamang at pagkatapos ay nagkatawang-tao.  Ito ang aral nila na nakapaloob sa sinasabi nilang inkarnasyon o pagkakatawang-tao ng Diyos.

     Ano ang dapat nating mapansin sa nilalaman ng Juan 1:1 at 14?  Una, walang sinasabi sa mga talatang ito na si Cristo ay eksistido o umiiral na sa pasimula pa lamang.  Ikalawa, wala ring sinasabi rito na si Cristo ang tunay na Diyos.  Ikatlo, wala ring sinasabi sa mga talatang ito na si Cristo ay Diyos na nagkatawang-tao.

     Kaya, suriin natin ang bawat sugnay (clause) ng talatang Juan 1:1 at ang unang sugnay ng talatang 14.  Paano dapat unawain ang mga sugnay ng mga talatang ito na gaya ng sumusunod?

a)       Sa pasimula ay ang Salita

b)      At ang Salita ay sumasa Dios

c)       At ang Salita ay Dios

d)      Nagkatawang-tao ang Salita (talatang 14)

‘SA PASIMULA AY ANG SALITA’

Talakayin natin ang nilalaman ng unang sugnay.  Paano dapat unawain ang sinabi ni Apostol Juan na, “Nang pasimula ay ang Salita”?  Ano ba ang kahulugan ng terminong “Salita”?  Ito ba ay Cristo na may kalagayan na?  Ganito ang sinasabi sa footnote ng Juan 1:1 sa Bagong Tipan na isinalin ng paring Katoliko na si G. Juan Trinidad:

     “Verbo … at ang Anak ay tinawag Niyang isang uri ng banaag ng kaisipan na nagmumula sa Ama …”

     Ang paniniwala ng Iglesia Katolika tungkol kay Cristo ay Siya ay Diyos.  Ano ang pakahulugan ng isang awtoridad ng Iglesia katolika sa terminong “Verbo”?  Hindi likas na kalagayan kundi isang uri ng banaag ng kaisipan na nagmula sa Ama (Diyos).  Iba ang Verbo o Salita sa tunay na Diyos na kinaroroonan ng salita o kaisipan.  Kaya, sa pasimula ay hindi pa eksistido o hindi pa umiiral ang Panginoong Jesucristo kundi nasa isip pa lamang siya ng Diyos.

     Namalagi ba Siyang nasa isip ng Diyos?  Hindi.  Dumating ang panahong si Cristo ay ipinangako ng Diyos, gaya ng nakasulat sa Roma 1:2-3:

     “Na kaniyang ipinangako nang una sa pamamagitan ng kaniyang mga propeta sa mga banal na kasulatan, Tungkol sa kaniyang Anak, na ipinanganak sa binhi ni David ayon sa laman.”

     Samakatuwid, wala pang umiiral na Cristo sa pasimula kundi Siya ay pangako pa lamang ng Diyos.  Sa halamanan pa lamang ng Eden ay sinalita na ng Diyos ang tungkol kay Cristo (Gen. 3:15) at pagkatapos ay Kaniyang ipinangako kay Abraham (Gen. 17:7; Gal. 3:16).  Ang aral bang ito ng Biblia tungkol sa pagkakaroon ng Cristo na sa pasimula’y balak, panukala o plano pa lamang ng Diyos ay sinang-ayunan maging ng mga nagtuturong si Cristo ay Diyos, gaya ng Iglesia Katolika?  Ganito ang sinasabi ng isang aklat-Katoliko na pinamagatang The Teaching of Christ:  A Catholic Catechism for Adults, pahina 74:

     “Si Cristo ay sadyang inilalarawan mula pa sa pasimula ng kasaysayan ng tao.’  ‘… Si Cristo na siyang magtitipon sa lahat ng anak ng Diyos sa pamamagitan ng pagkakaisa sa Kaniyang mistikal na Katawan, na ito, ay ang Iglesia, ay Siyang “panganay sa lahat ng nilalang” (Col. 1:15).’  ‘… Si Cristo ang tiyak na tiyak na una sa banal na plano.’”1

     Tinatanggap maging ng mga awtoridad Katoliko na si Cristo ay una sa banal na plano o panukala ng Diyos upang maging panganay sa lahat ng nilalang tulad ng isinasaad sa Colosas 1:15.  Samakatuwid, wala pang Cristo sa kalagayan sa pasimula kundi plano, balak o nasa isip pa lamang Siya ng Diyos.  Kaya sinasabi sa unang sugnay (clause) ng Juan 1:1 na, “Sa pasimula ay ang Salita” (NPV)

‘AT ANG SALITA AY SUMASA DIOS’

Paano ang wastong pag-unawa sa sinabi ni Apostol Juan sa ikalawang sugnay ng Juan 1:1 na, “at ang Salita ay sumasa Dios”?  Ihambing natin ito sa itinuturo din ng Biblia na sa pasimula pa lamang o bago pa lalangin ang daigdig, ang Panginoong Jesucristo ay nasa isip na ng Diyos.  Ito ang pinatutunayan ni Apostol Pedro sa kaniyang sulat sa I Pedro 1:20:

     “Nasa isip na siya ng Diyos bago pa lalangin ang daigdig ngunit ipinakilala Siya ngayong huling panahon dahil sa inyo.” (Salin ni Trinidad)

     Sa liwanag ng katotohanang ito, na sa Biblia rin nakasulat, dapat nating unawain ang sinabing “ang Salita ay sumasa Dios.”  Sumasa Diyos ang Kaniyang salita.  Siya ang may-ari o pinagmulan ng salita.  Kapag tinanggap na may kalagayan na sa pasimula ang Salita, bilang isang Diyos, at isinaalang-alang ang sinasabi sa ikalawang sugnay ng Juan 1:1 na “ang Salita ay sumasa Dios,” lilitaw na dalawa ang tunay na Diyos:  ang Salita at ang kinaroroonan ng Salita.  Labag ito sa aral ng Biblia na iisa lamang ang tunay na Diyos (Juan 17:1, 3; I Cor. 8:6).

     Kailan nagkaroon ng katuparan ang sa pasimula ay salita, plano o pangako pa lamang ng Diyos ukol sa Cristo?  Nang Siya ay ipagdalang-tao at ipanganak ng Kaniyang ina na si Maria.  Ito ang pinatutunayan sa Galacia 4:4:

     “ Datapuwa't nang dumating ang kapanahunan, ay sinugo ng Dios ang kaniyang Anak, na ipinanganak ng isang babae, na ipinanganak sa ilalim ng kautusan.”

     Nang hindi pa ipinagdadalang-tao at ipinanganganak ni Maria ang Panginoong Jesucristo ay hindi pa Siya umiiral, hindi pa Siya eksistido o wala pa Siyang kalagayan.  Sa pasimula ay salita o plano pa lamang ang tungkol sa pagkakaroon ng Cristo.  Ang nagplano o nagsalita ay ang Diyos.  Kaya sinabi ni Apostol Juan sa ikalawang sugnay na, “ang Salita ay sumasa Dios.”  Kung gayon, sino ang tinutukoy ni Apostol Juan na tunay na Diyos sa ikalawang sugnay ng Juan 1:1 (“ang Salita ay sumasa Dios”) na kinaroroonan ng Verbo o ng salita?  Hindi si Cristo kundi ang Ama.  Ito ang pinatutunayan sa sulat din ni Apostol Juan sa Juan 17:1, 3:

     “Pagkasabi ni Jesus nito, tumingala Siya sa langit at nagsabi, ‘Ama, dumating na ang oras. … At ito ang buhay na walang hanggan—ang makilala Ka nila, Ikaw na kaisa-isang tunay na Dios, at si Jesu-Cristong sinugo Mo.’” (Salita ng Buhay)

     Pansinin natin na ang sumulat ng Juan 1:1, 14 ay si Apostol Juan na siya ring sumulat ng Juan 17:1 at 3.  Hindi niya sasalungatin ang kaniyang sariling sulat at pahayag na natutuhan niya mismo sa ating Panginoong Jesucristo.  Sino ang ipinakilalang tunay na Diyos sa sulat ni Apostol Juan?  Ang Ama at hindi si Cristo.

‘AT ANG SALITA AY DIOS’

Suriin naman natin ang sinabi ni Apostol Juan sa ikatlong sugnay ng Juan 1:1 na “at ang salita ay Dios.”  Ano ang pagkakagamit ng terminong “Dios” sa ikatlong sugnay ng talatang ating pinag-aaralan?  Hindi niya ito ginamit bilang isang pangngalan (noun) kundi bilang isang pang-uri (adjective).  Inuuri lamang niya ang salita ng Diyos.  Ano ang katunayan nito ayon sa Biblia?  Ano ba ang katangian ng salita ng Diyos?  Ang salita ng Diyos ay makapangyarihan, gaya ng mababasa sa Lucas 1:37.  Ganito ang pahayag:

     “Sapagka't walang salitang mula sa Dios na di may kapangyarihan.”

     Ano rin ang katangian o uri ng Panginoong Diyos na nagsalita?  Ganito ang Kaniyang patotoo mismo sa Genesis 35:11:

     “At sinabi sa kaniya ng Dios, ako ang Dios na Makapangyarihan sa lahat; …”

     Samakatuwid, magkauri ang Diyos at ang kaniyang salita sapagkat taglay ng salita ng Diyos ang kapangyarihan ng Diyos na nagsalita.  Kapag sinalita ng Diyos ay tiyak na matutupad (Isa. 46:11).  Ang katotohanang ito’y tinatanggap maging ng ibang mga nagsuri.  Sa aklat na The New Bible Dictionary, ganito ang sinasabi:

     “Ang salita ay may kapangyarihang katulad ng sa Diyos na nagsalita nito.” (p. 703)2

     Kaya, ginamit ang terminong “Diyos” sa ikatlong sugnay ng Juan 1:1 (“ang Salita ay Dios”) hindi bilang isang pangngalan (noun) kundi bilang pang-uri (adjective).  Inuuri lamang ang salita o ang verbo ng Diyos.  Kauri ng Diyos ang Kaniyang salita sa kapangyarihan kaya sinabing “ang Salita ay Dios.”  Ayon din sa iba pang mga nagsuri, kaya sinabing “ang salita ay Dios” ay upang ipakilala o ilarawan ang uri ng Salita, gaya ng isinasaad sa Aid To Bible Understanding:

     “Una, dapat mapansin na sa teksto mismo ay ipinakikita na ang Salita ay ‘kasama ng Diyos,’ dahil dito ay hindi maaaring ‘maging Diyos,’ samakatuwid baga’y, ang Makapangyarihang Diyos. (Pansinin din ang bersikulo 2, na hindi na sana kailangan kung sinasabi sa bersikulo 1 na ang Salita ay ang Diyos.)  Bilang karagdagan, ang salitang katumbas ng ‘Diyos’ (Griyego, the-os) sa ikalawang paglitaw nito sa bersikulo ay walang pantukoy na ‘ang’ (Griyego, ho).  Tungkol sa katotohanang ito, sinabi ni Obispo Westcott, kasamang gumawa ng Westcott and Hort Greek text of the Christian Scriptures, na:  ‘Talagang ito ay hindi dapat magkaroon ng pantukoy (the-os, hindi ho the-os) yayamang ito ay paglalarawan sa uri ng Salita at hindi nagtuturo ng Kaniyang Persona.’  (Sinipi mula sa pahina 116 ng An Idiom Book of New Testament Greek, na sinulat ni Prof. C.F.D. Moule, 1953 ed.)  Kinikilala rin ng iba pang tagapagsalin na ang terminong Griyego ay ginamit bilang isang pang-uri upang maglarawan sa uri ng Salita, kaya isinalin nila ang parirala nang ganito:  ‘ang Salita ay banal.’” (p. 919)3

     Ayon din sa aklat na ito, ang terminong “Diyos” ay hindi ginamit na pangngalan (noun) kundi pang-uri (adjective), sapagkat ginamit ito upang uriin at ilarawan ang Salita.  Ang salita ay Diyos.  Dapat ding mapansin na sa mga manuskritong Griyego ng Bagong Tipan, ang terminong “diyos” sa nabanggit na sugnay ay walang pantukoy na “ang” (ang katumbas nito sa Griyego ay ho) samantalang kapag ang terminong “Diyos” ay ginagamit bilang pangngalan (noun) ito ay ginagamitan ng pantukoy, samakatuwid baga’y “ang Diyos” (sa Griyego, ho Theos).  Ito rin ang pinatutunayan ni R. H. Strachan, D.D. sa kaniyang aklat na The Fourth Gospel:  Its Significance and Environment:

     “Ang mga pangwakas na salita ng tal. 1 ay dapat isaling, ‘Ang Logos ay banal.’   Dito, ang salitang theos ay walang pantukoy, na nangangahulugang ito ay pang-uri.” (pp. 99)4

     Dahil walang pantukoy na “ang” (sa Griyego, ho) ang terminong “diyos” (sa Griyego, theos) sa ikatlong sugnay ng Juan 1:1, ito ay ginamit bilang pang-uri (adjective) at hindi bilang pangngalan (noun).  Hindi sinabi ni Apostol Juan na “ang Salita ay ang Dios” kundi “ang Salita ay Dios.”  Kaya, sa ibang mga salin ng Biblia ay sinasabi sa ikatlong sugnay ng Juan 1:1 na “ang Salita ay banal” (“the Logos was divine”—Moffatt’s Translation; “the word was divine”—Goodspeed’s Translation).

‘NAGKATAWANG-TAO ANG SALITA’

Isa ring karaniwang paniniwala na si Cristo ay Diyos na nagkatawang-tao dahil sinasabi sa Juan 1:14 na, “nagkatawang-tao ang Verbo.”  Para sa mga taong nagtataglay ng ganitong paniniwala, may dalawang likas na kalagayan si Jesucristo:  taong totoo at Diyos na totoo.  Ito ay maling pag-unawa sa nakasulat sa Biblia.  Una, walang nakasulat sa Juan 1:14 na “ang Diyos ay nagkatawang-tao.”  Ikalawa, hindi lamang wala, kundi labag pa, sa Biblia ang paniniwalang ito sapagkat ang Diyos ay hindi tao (Ose. 11:9) at ang tao ay hindi Diyos (Ezek. 28:9).  Ikatlo, kapag tinanggap ang paniniwala na ang Diyos ay nagkatawang-tao, na mula sa kalagayang espiritu na walang laman at mga buto (Juan 4:24; Lu. 24:39 ay naging tao, labag din ito sa aral ng Biblia sapagkat ang Diyos ay hindi nagbabago ni may anino man ng pag-iiba (Mal. 3:6, NPV; Sant. 1:17).  Kung gayon, paano natin dapat unawain ang sinasabi sa talatang 14 na “Nagkatawang-tao ang Salita”?  Natupad ang salita plano ng Diyos tungkol sa pagkakaroon ng Cristo, at tao ang katuparan nito.  Ganito ang mababasa sa Mateo 1:18, 20:

     “Ang pagkapanganak nga kay Jesucristo ay ganito: Nang si Maria na kaniyang ina ay magaasawa kay Jose, bago sila magsama ay nasumpungang siya'y nagdadalang-tao sa pamamagitan ng Espiritu Santo. …Datapuwa't samantalang pinagiisip niya ito, narito, ang isang anghel ng Panginoon ay napakita sa kaniya sa panaginip, na nagsasabi: Jose, anak ni David, huwag kang mangamba sa pagtanggap kay Maria na iyong asawa: sapagka't ang kaniyang dinadalang-tao ay sa Espiritu Santo.”

     Ang Diyos ba na nagsalita o ang kinaroroonan ng Salita ang nagkatawang-tao gaya ng ibinibigay na pakahulugan ng iba? Hindi.  Ang nakasulat sa Juan 1:14 ay maliwanag:  “Nagkatawang-tao ang Salita” (NPV).  Walang sinasabi sa talata na ang Diyos na nagsalita ang nagkatawang-tao.  Kaya sa King James Version ang pagkakasalin ay “And the Word was made flesh” [At ang Salita ay ginawang laman].  Kung may isang taong nagplano na siya’y magtatayo ng bahay, may bahay na ba?  Wala pa dahil plano o salita pa lamang.  Ang salita o planong iyon ay kaisipan at sumasa kaniya sapagkat siya ang nabalak at pinagmulan niyon.  Kalian nagkaroon ng bahay?  Nang matupad ang plano ukol sa kayarian nito.  Nang maitayo na ang bahay, siya ba, na nagsalita, ang naging bahay?  Hindi.  Kaya, hindi rin ang Diyos na nagsalita ang nagkatawang-tao.  Kung gayon, ano ang katumbas ng sinabing “Nagkatawang-tao ang Salita”?  Natupad ang plano, balak o salita ng Diyos tungkol sa pagkakaroon ng Cristo na sa pasimula’y salita pa lamang ng Diyos—ang katuparan ay tao sa likas na kalagayan.

     Bilang pangwakas, napatunayan natin na nagkamali ng pagkaunawa sa Juan 1:1, 14 ang mga gumagamit ng mga talatang ito upang patunayang si Cristo diumano ay Diyos na nagkatawang-tao.  Labag sa aral ng Biblia ang paniniwalang ang Diyos ay nagkatawang-tao.  Labag din sa aral ng Biblia ang paniniwalang si Cristo ay Diyos na totoo at tao pang totoo.  Ang Ama ang kaisa-isang tunay na Diyos, at ang Panginoong Jesucristo ay sugo ng Diyos—ito ang pagkilalang may buhay na walang hanggan (Juan 17:1, 3, SNB.  *

___________________________________________

ENDNOTES:

1         “ ‘Christ was already foreshadowed at the very beginning of human history.’ ‘Christ who was to gather together all the children of men into the unity of His Mystical Body, that is, the Church is the “first-born of  all creation” (Col. 1:15).’  ‘… Christ is absolutely first in the divine plan.’”  (Lawler, Ronald, O.F.M. Cap., et al., ed.  The Teaching of Christ:  A Catholic Catechism for Adults.  Huntington, Indiana:  Our Sunday Visitor, Inc., 1976.)

2         “The word possesses a like power to the God who speaks.” (J.D. Douglas, ed. The New Bible Dictionary. London:  Inter-Varsity Fellowship, 1962.)

3         “ ‘First, it should be noted that the text itself shows that the word was ‘with God,’ hence could not ‘be God,’ that is, be the Almighty God.  (Note also verse 2, which would be unnecessary if verse 1 actually showed the Word to be God.)  Additionally, the word for ‘god’ (Greek, the-os) in its second occurrence in the verse is without the definite article ‘the’ (Greek, ho).  Regarding this fact, Bishop Westcott, coproducer of the noted Westcott and Hort Greek text of the Christian Scriptures, says:  ‘It is necessarily without the article (the-os not ho theos) inasmuch as it describes the nature of the Word and does not identify his person.’ (Quoted from page 116 of An Idiom Book of New Testament Greek, by Professor C.F.D. Moule 1953. Ed.) Other translators, also recognizing that the Greek term is used as an adjective to describe the nature of the Word, therefore render the phrase:  the Word was divine.” (Aid To Bible Understanding.  Pennsylvania:  Watchtower Bible and Tract Society, 1971.)

4         “The closing words of v. 1 should be translated, ‘the Logos was divine.’  Here the word theos has no article, thus giving it the significance of an adjective.” (Strachan, R. H., D.D.  The Fourth Gospel:  Its Significance and Environment, 3^rd ed., London:  SCM Press Ltd., 1941.)

Sinulat ni:

Kapatid na MICHAEL M. SANDOVAL

Kinopya mula sa:

PASUGO GOD’S MESSAGE | NOVEMBER 2004 | VOLUME 56 | NUMBER 11 | PAGES 21-24

Emphasis:

ADMIN.

WHAT TRUE WEALTH BRINGS

WHAT TRUE WEALTH BRINGS

IN ONE WAY or the other, all of us want to be rich.  It tickles us to think of ourselves having lots of money, owning numerous properties and resources that are more than enough to satisfy our wants and desires.

     To achieve this ambition, many of us are willing to do just about anything.  There are those who would use up all their energies to succeed in work, even if it means spending little or no time at all with their family.  Some would even resort to desperate measures such as corrupt practices—all for the sake of gaining material wealth.

THE RICHES OF THIS WORLD

     What most of us fail to see is that after risking everything and achieving prosperity, we have to deal with the fact that the riches we have gained from hard work will not last forever:

     “for riches do not last for ever;
    and does a crown endure to all generations?”  (Prov. 27:24, Revised Standard Version)

     Isn’t this kind of wealth this world offers—riches that is temporal, coterminous with man’s strength and life?  Indeed, when the time comes for this earth to meet its end, so will every single penny, every ounce of gold, and every pound of man’s precious treasures be no more:

     “The possessions of his house will be carried away,
    dragged off in the day of God’s wrath.” (Job 20:28, Ibid.)

     We don’t have to wait for the day of God’s wrath or judgment to prove for ourselves the limitation of what worldly riches can buy.  We have seen prosperous people die lonely, not being able to enjoy the wealth they have amassed for themselves.  At death, the rich will not be able to take the fruits of their labor down to their graves and only others will benefit instead (Ecc. 6:2).  As Apostle Paul puts it:

     “For we brought nothing into the world, and we can take nothing out of it.” (I Tim. 6:7, New international Version)

     It is true that money and earthly possessions can do a lot of things for us, but they are not the end-all of our existence.  What we should strive harder to achieve, therefore, is wealth that transcend the boundaries of material satisfaction.

ENDURING WEALTH

     There are riches that are far greater than all the world’s treasures.  The Book of Proverbs mentions of an “enduring wealth and prosperity” (Prov. 8:18, RSV).  Apostle Paul likewise talks about riches found in the Lord Jesus Christ and preached by God’s messengers (Eph. 3:8).

     The significance of the riches the Bible speaks of is that they are enduring or lasting, very much unlike the riches of this world.  We should work much harder to achieve this wealth, for whatever price we have to pay for it is definitely worth it.

     But which is the riches that endures or lasts?

     “There is one who makes himself rich, yet has nothing;
And one who makes himself poor, yet has great riches.

 The ransom of a man’s life is his riches,
But the poor does not hear rebuke.” (Prov. 13:7-8, New King James Version)

     The ransom or the redemption of one’s life is the greatest wealth a person can ever have.  By being redeemed one is spared from the curse of the law under which each human being, on account of sin is placed (Gal. 3:13; Rom. 6:23).  That curse is the death in the lake of fire on Judgment Day (Rev. 20:14) from which no one—not even the riches man on earth—can escape:

     “Neither their silver nor their gold
    will be able to save them
    on the day of the Lord’s wrath.”

In the fire of his jealousy
    the whole earth will be consumed,
for he will make a sudden end
    of all who live on the earth.” (Zeph. 1:18, NIV)

      What worldly wealth cannot overcome the true riches which is in the redemption of the soul can ultimately outlast.  No matter how much pleasure we can derive from the riches of the world, the fact remains that such wealth can do nothing to save us on the day of God’s wrath (Prov. 11:4)

THROUGH CHRIST’S BLOOD

     The value of redemption is further manifested in the way it was carried out.  No less than the precious blood of Christ was shed to redeem the sins of the fortunate ones:

     “In him we have redemption through his blood, the forgiveness of sins, in accordance with the riches of God’s grace.” (Eph. 1:7, NIV)

     Through the redemption of Christ, man’s sins are forgiven, the curse of the law removed, and eventually, salvation is to be rewarded.  Those redeemed by the blood of Christ are the ones who have received such riches brought about by God’s grace.  So, if you are among those who toil themselves to the bones just to get rich in material possessions, all the more should you seek to avail of Christ’s redemption.  It is the true wealth that lasts.

THE REDEEMED

     Redemption, however, is not achieved by merely professing belief or faith in Christ.  The Bible specifically identifies who the redeemed ones are:

     “Take heed therefore to yourselves and to all the flock over which the Holy Spirit has appointed you overseers, to feed the church of Christ which he has purchased with his blood.”  (Acts 20:28, Lamsa Translation)

     To be among the redeemed, one must join the Church of Christ or the Iglesia ni Cristo, for it is the one purchase by the blood of the Lord Jesus.  Hence, if we refuse to join the Church, we are, in effect turning down the chance to become rich in the biblical sense of the word.

     If we are members of the Church of Christ, we have the right to become heirs of the kingdom promised by God.  So even if many of us are poor by human standards, we can be counted among those considered rich in the sight of God (Js. 2:5).

     On the other hand, we may be prosperous in terms of money and material belongings, but without having received redemption, or being nonmembers of the Church of Christ, we are but poor, helpless souls bound to suffer eternal punishment on the day of Judgment.

A MATTER OF PRIORITY

     This truth compels us to consider which among our priorities should take the highest rank.  Do we put more weight on acquiring mundane riches?  If so, we are resigning ourselves to the sad fate awaiting all sinners at the end of the world.  Do we value the true wealth taught in the Bible above the riches of this world?  Then we should not allow our ambitions of succeeding in this life hinder our quest for the other, which is the eternal life in heaven.

     Moses exemplifies a person of such a strong conviction.  He chose to give up his royal privileges as an adopted son of the pharaoh’s daughter in exchange for being counted among God’s people:

     “It was faith that made Moses, when he had grown up to be called the son of the king’s daughter.  He preferred to suffer with God’s people rather than to enjoy sin for a little while.  He reckoned that to suffer scorn for the Messiah was worth for more than the treasures of Egypt, for He kept his eyes on the future reward.”  (Heb. 11:24-26, Today’s English Version)

     In the olden times, Egypt was a rich and powerful nation.  Moses could have opted to live and enjoy the luxurious life of a prince by just staying there.  But he didn’t.  He moved out to search for the better land God prepared for His people even if it meant stepping down to the level of a slave.  Between the treasures of the Egypt and the future reward promised by God, Moses preferred the latter to the former, the eternal to the mundane.

     Not that God wants us to renounce all material possessions and ambitions, as would a pagan ascetic.  The point here is, during crucial moments when we have to choose between material considerations and God’s riches, we should know which one to prefer over the other.

     The way to God’s wealth is not easy path.  We must avail of Christ’s redemption, enter in His Church, and remain as faithful servants till the end.  Along the road, we will encounter trials and we have to make sacrifices to prove our faith.  The true Church of Christ members are expected by the Lord to give up material wealth and choose the true wealth that is in Christ.  This will not be a difficult task for us.  As Apostle Paul said:

     “But all those things that might count as profit I now reckon as loss for Christ’s sake.  Not only those things; I reckon everything as complete loss for the sake of what is so much more valuable, the knowledge of Christ Jesus my Lord.  For his sake I have thrown everything away; I consider it all as mere garbage, so that I may gain Christ and be completely united with him …” (Philip. 3:7-9, Ibid.)  *

Pamphlets

Published by the Iglesia ni Cristo

Editorial Office:  Iglesia ni Cristo Central Office

No. 1 Central Ave., New Era, Quezon City

ANG PAKIKIPAG-ISA KAY JESUS

ANG PAKIKIPAG-ISA KAY JESUS

Walang kapantay ang biyayang kaloob ng Diyos sa tao sa pamamagitan ni Jesucristo na Kaniyang Anak.  Ang Panginoong Jesucristo ang ating pag-asa upang matubos tayo at mapatawad sa kasalanan at maligtas sa kaparusahang walang hanggan.  Sa pamamagitan Niya ay makapapasok tayo sa kaharian ng Diyos upang doon ay tamasahin natin magpakailanman ang buhay na walang hanggan, ang buhay na laya na sa lahat ng uri ng pagdurusa.  Gaano man kalaking kayamanan sa mundo, at kahit ang buong mundo mismo, ay hindi maitutumbas sa mga dakilang biyayang ito.

     Subalit matatamo lamang natin ito kung tayo ay NAKAUGNAY kay Jesus.  Kaya, kung paanong may mabubuting ugnayang nais nating itatag, panatilihin, at palaguin, katulad ng kaugnayan sa kasambahay, kamag-anak, kaibigan, at maging sa kasosyo sa negosyo, ang lalong dapat nating hangarin at pagsikapan ay ang tayo’y magkaroon ng KAUGNAYAN sa ating Panginoong Jesucristo.

     Paano ba magkakaroon ang tao ng kaugnayan kay Cristo?  Sapat na kaya ang sinasabi ng iba na tinanggap na nila si Cristo bilang Panginoon at pansariling Tagapagligtas?  Sa sulat ni Apostol Pablo sa mga Cristiano sa Corinto ay ipinaalala niya KUNG PAANO SILA NAGKAROON NG KAUGNAYAN sa Panginoong Jesucristo:

     “TAPAT ANG DIYOS  NA TUMAWAG SA INYO UPANG KAYO’Y MAKIPAG-ISA SA KANYANG ANAK NA SI JESU-CRISTONG ATING PANGINOON” (I Cor. 1:9, Magandang Balita Biblia)

     Malibang tawagin at dalhin ng Diyos ang tao ay hindi siya makalalapit kay Jesucristo (Juan 6:44).  Kaya, hindi mapanghahawakan ang sinasabi ng marami ngayon na sila’y kay Cristo na, dahil lamang sa tinanggap na raw nila ang Panginoon sa kanilang puso.  Totoong dapat sumampalataya kay Jesus, subalit malinaw ang pahayag ng Biblia na ang mga nakipag-isa kay Cristo ay ang mga TINAWAG NG DIYOS.  Kaya, dapat tiyakin ng tao na kabilang siya sa mga tinawag ng Diyos.

KUNG PAANO TINATAWAG NG DIYOS

Paano tinawag ng Diyos ang mga unang Cristiano?  Sa II Tesalonica 2:14 ay ganito ang paliwanag ni Apostol Pablo:

     “TINAWAG KAYO NG DIOS SA PAMAMAGITAN NG EBANGHELYONG IPINANGARAL NAMIN SA INYO upang makahati kayo sa kaluwalhatian ng ating Panginoong Jesu-cristo.” (New Pilipino Version)

     Ang pagtawag ng Diyos ay sa pamamagitan ng pangangaral ng Kaniyang salita.  Subalit HINDI DAPAT IPAGKAMALI na lahat ng pangangaral ay pagtawag ng Diyos sa tao.  Ibinabala ng Panginoong Jesucristo na sa mga huling araw ay lilitaw ang maraming bulaang tagapangaral at ililigaw ang marami (Mat. 24:24).

     Ang pangangaral na siyang tunay na pagtawag ng Diyos ay ang PANGANGARAL NG SINUGO NIYA.  Walang karapatang mangaral ng dalisay na ebanghelyo ang hindi sinugo ng Diyos, gaya ng binigyang-diin ni Apostol Pablo:

     “AT PAANO SILANG MAGSISIPANGARAL, KUNG HINDI SILA MGA SINUGO?” (Roma 10:15)

     “BULAANG TAGAPANGARAL” ang tawag ng Panginoong Jesucristo sa nangangahas mangaral ng ebanghelyo na hindi naman sinugo ng Diyos.  Hindi lamang walang karapatang mangaral ang hindi sugo, kundi ang ipinangangaral niya ay hindi tunay na ebanghelyo.  Ayon kay Apostol Pablo:

     “Ako'y namamangha na kay dali ninyong nagsilipat sa ibang evangelio buhat sa tumawag sa inyo sa biyaya ni Cristo; Na ito'y hindi ibang evangelio: kundi mayroong ilan na sa inyo'y nagsisiligalig, at nangagiibig na pasamain ang evangelio ni Cristo. ” (Gal. 1:6-7)

     Ang mga bulaang tagapangaral ay mapagpanggap.  Sinisitas din nila ang mga talata ng Biblia upang mapapaniwala ang mga tao na sila’y kay Cristo.  Ngunit palibhasa’y hindi pinagkaloobang makaunawa ng salita ng Diyos, ang kanilang itinuturo ay lihis sa katotohanan (Mar. 4:11; II Ped. 3:16).  Sinabi ni Apostol Pablo na pinasasama nila ang ebanghelyo—pinipilipit o binibigyan nila ng ibang pakahulugan ang mga nakasulat sa Biblia kaya ang kanilang turo ay labag na sa aral ng Diyos.

     Kung gayon, hindi tayo dapat na basta maniwala na lamang sa kung sinu-sinong mangangaral.  Dapat nating tiyakin na ang ating pinakikinggan ay sinugo ng Diyos .  Ipinaliliwanag ng Biblia kung bakit ito mahalaga:

     “SAPAGKA’T ANG SINUGO NG DIOS AY NAGSASALITA NG MGA SALITA NG DIOS.” (Juan 3:34)

     Ang mga sugo sa pangalan ni Cristo ang pinagkatiwalaan ng Diyos ng Kaniyang salita o ng ebanghelyo (II Cor. 5:18-20).  Sila ang Kaniyang mga kasangkapan sa pagtawag sa tao upang ipakisama sa Kaniyang Anak na si Jesucristo.  Ang pangangaral nila ay katumbas ng pagtawag ng Diyos sa tao.  Kaya, kung nais nating magkaroon ng kaugnayan kay Jesucristo ay dapat nating pakinggan at sampalatayanan ang pangangaral ng sugo ng Diyos na magbubunga ng pakikipag-isa kay Cristo.  Ang kaisa Niya ang nakaugnay sa Kaniya.

KUNG SAAN TINATAWAG

Subalit, hindi rin dapat na ipagkamali na makinig lamang at sumampalataya sa tunay na ebanghelyo ay sapat na upang ang tao ay magkaroon ng kaugnayan kay Cristo.  Saan dapat humantong ang pagsampalataya natin sa pangangaral ng sugo?  Ayon kay Cristo, ang sumasampalataya sa ebanghelyo ay kailangan ding mabautismuhan.  Sa Marcos 16:15-16 ay nakatala ang pahayag Niyang ito:

     “At sinabi niya sa kanila, Magsiyaon kayo sa buong sanglibutan, at inyong ipangaral ang evangelio sa lahat ng kinapal.  Ang sumasampalataya at mabautismuhan ay maliligtas; datapuwa't ang hindi sumasampalataya ay parurusahan.”

     Iniutos ng Panginoong Jesucristo sa Kaniyang mga alagad na ipangaral ang ebanghelyo sapagkat ito ang paraan ng pagtawag ng Diyos sa tao upang ipakipag-isa sa Kaniya.  Ipinangako ni Cristo na ang sumasampalataya sa pangangaral ng sugo at tumanggap ng tunay na bautismo ay maliligtas.

     Ang mga tumanggap ng bautismong iniutos ni Jesus ay nasa isang katawan, ayon sa I Corinto 12:13:

     “Tayong lahat—maging Judio o Griego, alipin o malaya—ay binautismuhan sa iisang Espiritu UPANG MAGING SANGKAP NG ISANG KATAWAN.” (NPV)

     Sa ibang sulat ni Apostol Pablo ay maliwanag na sa isang katawan dinadala ang mga tinawag ng Diyos:

     “At maghari sa inyong puso ang kapayapaan ni Cristo, na diya'y tinawag din naman kayo sa isang katawan; at kayo'y maging mapagpasalamat.” (Col. 3:15)

    Ang tinutukoy na “isang katawan” ay ang Iglesiang pinangunguluhan ni Cristo:

     “At siya ang ulo ng katawan, sa makatuwid baga'y ng iglesia.” (Col. 1:18)

     Ang pangalan ng Iglesiang katawan ni Cristo ay Iglesia ni Cristo:

     “Magbatian kayo ng banal na halik.  Lahat ng iglesya ni Cristo ay bumabati sa inyo.” (Roma 16:16, NPV)

     Kung gayon, ang dapat ibunga ng pagsampalataya sa mga tunay na aral na ipinangangaral ng mga sugo ng Diyos ay ang PAG-ANIB SA IGLESIA NI CRISTO.  Ito ang wastong pagtugon sa pagtawag ng Diyos na tayo’y makipag-isa sa Kaniyang Anak na si Jesucristo.

KUNG PAANO NAGING KAISA

Ang mga umanib sa tunay na Iglesia ni Cristo ang naging kaisa ni Cristo sapagkat, sa harap ng Diyos, si Cristo at ang Kaniyang Iglesia ay isang taong bago:

     “Na inalis ang pagkakaalit sa pamamagitan ng kaniyang laman, kahit kautusan na may mga batas at ang palatuntunan; upang sa dalawa ay lalangin sa kaniyang sarili ang isang taong bago, sa ganito'y ginagawa ang kapayapaan.” (Efe. 2:15)

     Ang isang taong bago ay nilalang sa pamamagitan ng pagkakaugnay ni Cristo na Siyang ulo sa mga tinawag bilang sangkap na bumubuo sa isang katawan o Iglesia (I Cor. 12:27). ANG MGA KAANIB SA IGLESIA NI CRISTO, KUNG GAYON, ANG MAY KAUGNAYAN SA ATING PANGINOONG JESUCRISTO.  Ito ang pinatutunayan mismo ni Apostol Pablo:

     “ISANG DAKILANG KATOTOHANAN ANG INIHAHAYAG NITO—ANG KAUGNAYAN NI CRISTO SA IGLESYA ANG TINUTUKOY KO.” (Efe. 5:32, MB)

     Bilang kaanib sa Iglesia o sangkap ng katawan ni Cristo hindi lamang kay Cristo tayo may kaugnayan kundi maging sa Ama (Juan 17:9-11). Dahil dito, makaaasa tayo sa mga dakilang biyayang ipinangako ng Diyos—ang kaligtasan sa Araw ng Paghuhukom at ang pananahanan sa piling Niya at ng Kaniyang Anak na si Jesucristo sa Bayang Banal magpakailanman  *

Isinulat ni:

Kapatid na ALBERT P. GONZALES

Kinopya mula sa:

PASUGO GOD’S MESSAGE

FEBRUARY 2006

PAGES 25-26

Emphasis:

ADMIN.

ANG TUNAY NA SA DIYOS AT KAY JESUS

ANG TUNAY NA SA DIYOS AT KAY JESUS

MARAMING NAG-AANGKIN at naniniwala na sila ay tunay na mga anak ng Diyos at mga lingkod ng Panginoong Jesucristo.  Ito ay isang mahalagang katangian na dapat nating matiyak sa ating sarili.

     Paano natin matitiyak na tayo nga ay mga anak ng Diyos at mga lingkod ni Jesus?  Ayon sa Biblia, makikilala ang mga tunay na lingkod ng Diyos.  Paano sila makikilala?  Ganito ang sabi ng Banal na Aklat:

     “Kaming iyong lingkod, Lingkod mo kaming parang mga tupa sa iyong pastulan, Magpupuring lagi’t magpapasalamat! (Awit 79:13, Magandang Balita Biblia)

     Ayon kay Haring David, ang mga lingkod ng Diyos ay PARANG MGA TUPA SA PASTULAN NG DIYOS.  Ang Diyos mismo ang nagsabi na ang mga tupa na nasa Kaniyang pastulan ay Kaniyang mga tao—mga tao ng Diyos:

     “At kayong mga tupa ko, na mga tupa sa aking pastulan ay mga tao, at ako'y inyong Dios, sabi ng Panginoong Dios.” (Ezek. 34:31)

     Ang mga lingkod ng Diyos ay TINATAWAG NA TUPA AT KABILANG SA KANIYANG PASTULAN.  Ang Panginoon ang kanilang Diyos.  Sila’y kumikilala sa Diyos at kinikilala rin sila ng Diyos:

     “Ngunit ngayong nakikilala na ninyo ang Diyos—dapat ko pa ngang sabihin, ngayong nakikilala na kayo ng Diyos …” (Gal. 4:9, MB)

     Mahalagang kilalanin ng tao ang Diyos.  Subalit lalong mahalaga na kinikilala siya ng Diyos.  Ang mga taong kinikilala ng Diyos na mga tunay na lingkod Niya ay kinikilala rin ni Jesus at tinatawag din Niyang KANIYANG MGA TUPA:

     “Dinirinig ng aking mga tupa ang aking tinig, at sila'y aking nakikilala, at sila'y nagsisisunod sa akin.” (Juan 10:27)

     Ang mga tupa ni Jesus ay nakikinig at sumusunod sa Kaniyang tinig.  Hindi sila kumikilala lamang sa Kaniya.  Ang sabi ni Jesus:  “… sila’y aking nakikilala.”  Kaya, ang mga kay Cristo  ay kinikilala Niyang Kaniyang tupa.  Sila ang may kahalalan o mga lingkod ng Diyos.

 PUMASOK SA KAWAN O IGLESIA

     Ano ang isa sa mga utos ni Cristo na sinunod ng mga tunay na lingkod ng Diyos kaya sila kinikilala ni Cristo na Kaniyang mga tupa?  Ipinag-utos ng Tagapagligtas ang ganito:

     “Kaya muling nagsalita si Jesus: ‘Katotohanang sinasabi ko sa inyo, Ako ang pintuan ng kulungan ng mga tupa’.

     “Ako ang pintuan; sinumang pumasok sa kawan sa pamamagitan ko ay magiging ligtas.” (Jn. 10:7, 9, Revised English Bible, isinalin mula sa Ingles)

     Nauunawaan nila na si Jesus ang pintuan ng kulungan ng mga tupa at ang mga PUMASOK SA KAWAN sa pamamagitan Niya ay TIYAK NA MALILIGTAS.  Sinunod nila ang utos na PUMASOK SA KAWAN.  Dapat Nating mapansing ang pagiging tupa ni Jesus ay kaugnay ng pangakong kaligtasan.  Ang Tagapagligtas mismo ang gumagarantiya ng kaligtasan sa mga pumasok sa kawan.

     Kaya, ang isa sa mga pagkakakilanlan sa mga tunay na lingkod ng Diyos ay ang pagkakasangkap nila o PAGIGING KABILANG NILA SA KAWAN.  Ang kawan ay ang IGLESIA NI CRISTO:

     “Ingatan ninyo kung gayon ang inyong mga sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo.” (Acts 20:28, Lamsa Translation, isinalin mula sa Ingles)

     Ang mga KAANIB SA IGLESIA NI CRISTO, kung gayon, ang mga lingkod ng Diyos—MGA TUPA NI JESUS.  Angkinin man ng isang tao na siya’y lingkod ng Diyos samantalang hindi naman siya kaanib sa Iglesia ni Cristo ay hindi siya tunay na lingkod ng Diyos.  Gayundin ang kalagayan ng mga nagsasabing hindi na kailangan pa ang Iglesia ni Cristo at sapat nang kumilala at sumampalataya lamang kay Cristo upang maligtas.

MATUWID NA PAMUMUHAY

     Si Apostol Pablo ay isa sa mga tunay na lingkod ng Diyos.  Ito’y pinatunayan niya sa pamamagitan ng malinis na pamumuhay:

     “Ipinakilala kong ako’y lingkod ng Diyos sa pamamagitan ng malinis na pamumuhay, kaalaman, pagpapahinuhod, kabutihang-loob, ganoon din sa pamamagitan ng Espiritu Santo, tapat na pag-ibig, tapat na pananalita at kapangyarihan ng Diyos.” (II Cor.6:6-7, MB)

     ANG MGA TUNAY NA LINGKOD NG DIYOS AY HINDI LAMANG BASTA UMANIB SA IGLESIA NI CRISTO.  Malinis ang kanilang pamumuhay, masunurin, may mabuting kalooban, at may tapat na pag-ibig.  Kaya, kung paanong hindi tunay na lingkod ng Diyos ang hindi kaanib sa Iglesia ni Cristo ay GAYUNDIN ANG SINUMANG KAANIB NA HINDI MALINIS ANG PAMUMUHAY—YAONG NABUBUHAY SA KASALANAN.  Sa kabilang dako, hindi dapat akalain ninuman na dahil sa malinis ang kaniyang buhay—kahit hindi siya kaanib sa Iglesia ni Cristo—ay lingkod na siya ng Diyos.  HINDI MAAARING PAGHIWALAYIN ANG PAG-ANIB SA IGLESIA AT ANG PAGTATAGUYOD NG MALINIS NA PAMUMUHAY.  Tandaan nating nang sabihin ni Apostol Pablo na siya’y lingkod ng Diyos sa pamamagitan ng kaniyang malinis na pamumuhay ay nasa loob na siya ng Iglesia kung saan siya’y inilagay ng Diyos (I Cor. 12:28).  Dito kabilang ang mga tupa ni Jesus.

     Bukod sa kalinisan ng pamumumuhay, ano pa ang pagkakakilanlan sa mga tunay na lingkod ng Diyos?  Ayon kay Apostol Juan:

     “Sinungaling ang sinumang nagsasabi na iniibig niya ang Dios ngunit namumuhi naman sa kanyang kapatid.  Pagkat paano niya maiibig ang Dios na hindi nakikita kung hindi niya maibig ang kapatid niyang nakikita?  At ito ang utos na ibinigay niya sa atin:  Sinumang umiibig sa Dios ay dapat umibig sa kanyang kapatid.” (I Juan 4:20-21, New Pilipino Version)

     ANG TUNAY NA LINGKOD NG DIYOS AY UMIIBIG SA KANIYANG KAPATID SA IGLESIA.  Ang pag-ibig sa kapatid ay napatutunayan hindi lamang sa salita kundi sa gawa.  Ang umiibig ay hindi gumagawa ng masama o ng makapipinsala sa kaniyang kapatid sa pananampalataya sapagkat ang isa sa mga kahayagan ng pag-ibig sa Diyos ay ang pag-ibig sa kapatid.  Isang kasinungalingan ang pagpapahayag ng pag-ibig sa Diyos ng isang taong napopoot o namumuhi naman sa kapatid.  Ipinadarama ng tunay na lingkod ng Diyos ang kaniyang pag-ibig sa pamamagitan ng pagdamay at pagtulong sa mga kapatid na nangangailangan.

NAKAHANDANG MAGTIIS

     Sa pagtitiis ng kahirapan, kapighatian, at mga kagipitan ay makikilala rin ang tunay na mga lingkod ng Diyos:

     “Sa halip, ipinakikilala ko sa lahat ng paraan na ako’y lingkod ng Diyos:  sa pagtitiis ng kahirapan, kapighatian, at mga kagipitan.” (II Cor. 6:4, MB)

     ANG TUNAY NA LINGKOD NG DIYOS AY NAKAHANDANG MAGTIIS, MAHIRAPAN, MAGIPIT, AT MAPIGHATI KUNG KINAKAILANGAN.  Naniniwala siyang kung danasin man niya ang mga ito ay bahagya at panandalian lamang:

     “Ang bahagya at panandaliang kapighatiang dinaranas ko ngayon ay magbubunga ng kaligayahang walang hanggan at walang katulad.” (II Cor. 4:17, Ibid.)

     Ang pagtitiis sa buhay na ito alang-alang sa pagiging kaanib ng Iglesia ni Cristo ay magbubunga ng kaligayahang walang hanggan at walang katulad.  Kaya, ang mga tunay na lingkod ng Diyos ay hindi umuurong ni tumitigil man sa paglilingkod anumang balakid o hadlang ang kanilang masagupa.  Para sa kanila, iyon ay magbubunga naman ng kaligayahang walang hanggan.  Ito ang pangakong kanilang tinatanaw.

     Sa panahon ng kahirapan, kapighatian ay lalong nagiging malapit sa Diyos ang mga tunay Niyang lingkod sa pag-asang diringgin sila at ililigtas (II Cron. 20:9).  Nagtitiwala sila na may kakayahan ang Diyos na tuparin ang Kaniyang ipinangako.  Hindi Niya sila pababayaan sa panahon ng kagipitan.

     Inaasahan naman ng Diyos na ang Kaniyang mga lingkod ay mananatiling tapat sa Kaniya at kailanman ay hindi Siya pagtataksilan (Isa. 63:8, MB).  Ang Diyos ay tapat sa mga lingkod Niyang tapat (Awit 18:25, 21-24, NPV).  Sino ang tapat sa Diyos?  ANG TAPAT SA DIYOS AY YAONG LUMALAKAD O SUMUSUNOD SA KANIYANG KAUTUSAN, HINDI TUMATALIKOD SA KANIYA, MALINIS ANG PAMUMUHAY, AT LUMALAYO SA KASALANAN.  Sa mga ganito nakalaan ang mga gantimpala ng Panginoon.  Ang gantimpalang ito’y ang pag-iingat ng Diyos, ang pagsagot sa kanilang pagtawag, ang pagsaklolo sa panahon ng pangangailangan, ang mahabang buhay, at ang kaligtasan:

     “Ang sabi ng Diyos, ‘Aking ililigtas ang tapat sa akin.  At iingatan ko ang sinumang taong ako’y kikilanlin.  Pag sila’y tumawag, laging handa ako na sila’y pakinggan, Aking sasamahan at kung may hilahil ay sasaklolohan; Aking ililigtas at ang bawat isa ay pararangalan.  Sila’y bibigyan ko’t gagantimpalaan ng mahabang buhay, At nakatitiyak na ang tatamuhin nila’y kaligtasan’” (Awit 91:14-16, MB)

     Mahalaga ang pananatiling tapat sa Panginoong Diyos.  Sa mga gayon ay ipinangako Niya ang Kaniyang pag-iingat, pagsama, gantimpala, at higit sa lahat ang kaligtasan.

     Tunay na malaking biyaya ang nakalaan para sa mga taong tunay na sa Diyos at kay Jesus.  Dahil dito, napakahalang matiyak ng tao na siya ay mapabilang sa mga kinikilalang lingkod ng Diyos—sa pamamagitan ng pag-anib sa Iglesia ni Cristo, pamumuhay ng matuwid, pagtitiis alang-alang sa pagsunod, at pagtatapat sa Diyos.  *

Sinulat ni:

Kapatid na DANIEL D. CATANGAY

Kinopya mula sa:

PASUGO GOD’S MESSAGE

July 2003

Pages 23-25

Emphasis:

Admin.

    

ANG PANAHONG UKOL KUNG KAILAN DAPAT MAGLINGKOD ANG TAO SA DIYOS

ANG PANAHONG UKOL KUNG KAILAN DAPAT MAGLINGKOD ANG TAO SA DIYOS

“NAUUNAWAAN NA IYON ng Diyos.”  Pangangatuwiran ng mga taong maraming pinagkakaabalahan tulad ng trabaho, negosyo, pag-aaral at iba pa—na anupa’t wala na silang panahon sa paglilingkod at pagsamba sa Diyos.  “Saka na lang ako babawi ‘pag medyo nagkapanahon na.  At saka iyan namang ukol sa kaligtasan ng kaluluwa, nariyan lang iyan.  Bata pa naman ako.  Mas mahalaga itong oportunidad na dumating sa akin.  Baka wala na akong makitang ganito,” sabad naman ng isa.

     “Sa hirap ng buhay ngayon, siguro naman mapagpapaumanhinan na ako ng Diyos kung unahin ko naman ang paghahanap ng kakainin naming mag-anak,” pahayag ng isang hirap na hirap na ama.

     “Ako nama’y matanda na at maayos naman ang buhay ko.  Hindi rin naman kami ng aking pamilya sumasala sa oras ng pagkain.  Nakapag-ipon pa nga ako ng medyo malaki-laki rin naman,” sabi ng isang medyo may edad na at nakaririwasa sa buhay.

     “A, ako?  Hindi ko nalilimutan ang maglingkod sa Diyos!  Siya ang pangunahin sa akin,” pagmamalaki ng isang relihiyoso.

NGAYON ANG PANAHONG NAUUKOL

Kailan nga ba dapat maglingkod ang tao sa Diyos?  Dapat ba itong ipagpaliban?  At tama lamang bang ipagpauna ang ukol sa buhay na ito kaysa  kaligtasan ng kaluluwa?  At kung maayos naman ang buhay (tumanda na nga), lalo’t nakapag-ipon pa, kalabisan na bang maglingkod pa sa Diyos?  Lahat ba ng paglilingkod na iniuukol ng tao sa Diyos ay Kaniyang pagiging-dapatin?  Ganito ang sabi ni Apostol Santiago:

     “Kayo ngang hindi nakaaalam ng mangyayari bukas. Ano ang inyong buhay? Kayo nga'y isang singaw na sa sangdaling panahon ay lumilitaw, at pagdaka'y napapawi.” (Sant. 4:14)

     Hindi pala dapat ipagpaliban ang paglilingkod sa Diyos.  Dapat pa nga itong ipagpauna.  Dapat lagging isaalang-alang na maikli lamang ang buhay ng tao sa mundo—gaya ng ‘isang singaw na sa sandaling panahon ay lumilitaw, at pagdaka’y napapawi.”  Dahil dito, hindi dapat payagan ng sinuman na mahuli ang lahat.  Dapat niyang tandaan lagi na lahat ay mamamatay.  Ang totoo’y marami ngang bata pa lamang nang pumanaw.

     At dahil sa hindi alam ng tao kung kalian siya mamamaalam sa ibabaw ng mundo, dapat niyang lagging alalahanin ang sinabi ng Diyos (ito’y sinitas ni Apostol Pablo na isang taong marunong, may dating hanapbuhay o pinagkakakitaan, at isang mamamayang Romano na nagtataglay ng mga pribilihiyo):

     “ … Sa panahong ukol kita'y pinakinggan, At sa araw ng pagliligtas kita'y sinaklolohan: Narito, ngayon ang panahong ukol; narito, ngayon ang araw ng kaligtasan.” (II Cor. 6:2)

     Kung gayon, NGAYON at HINDI BUKAS o SA HINAHARAP, ang panahong ukol—maging ito man ay sa paglilingkod sa Diyos o ang nauukol sa paghanap ng kaligtasan.  Ngayong taglay pa natin ang ating buhay.  Bakit?  Kapag nagpatumpik-tumpik pa ang tao, baka mahuli na ang lahat.  Dapat itong tandaan:  KAPAG ANG TAO’Y PATAY NA, HINDI NA NIYA MAGAGAWA PANG MAGLINGKOD SA DIYOS O HANAPIN MAN ANG UKOL SA KANIYANG IKALILIGTAS.

MAGTIWALA SA DIYOS

Noong ang ating Panginoong Jesucristo ay narito pa sa lupa, nagsaysay siya sa Kaniyang mga alagad ng isang talinghaga, na sinasabi:

     “… Ang lupa ng isang taong mayaman ay namumunga ng sagana:  At iniisip niya sa sarili na sinasabi, Ano ang gagawin ko, sapagka't wala akong mapaglalagyan ng aking mga inaning bunga? At sinabi niya, Ito ang gagawin ko: igigiba ko ang aking mga bangan, at gagawa ako ng lalong malalaki; at doon ko ilalagay ang lahat ng aking butil at aking mga pag-aari.  At sasabihin ko sa aking kaluluwa, Kaluluwa, marami ka nang pag-aaring nakakamalig para sa maraming taon; magpahingalay ka, kumain ka, uminom ka, matuwa ka.  Datapuwa't sinabi sa kaniya ng Dios, Ikaw na haling, hihingin sa iyo sa gabing ito ang iyong kaluluwa; at ang mga bagay na inihanda mo, ay mapapa sa kanino kaya? ”  (Lucas 12:16-20)

     Dapat matawagan dito ng pansin ang mga taong kampanteng-kampante dahil sa maunlad na ang kanilang buhay at narrating na ang kalagayang halos wala na silang ginagawa kundi magpahingalay, mamasyal, maglimayon—wika nga’y magsaya.  Hindi masama ang managana sa buhay, maging mayaman at maraming tinatangkilik.  Ang masama ay kung doon na lamang nabuhos ang isip at puso ng tao at nakalimutan na o hindi na magawang magtiwala sa Diyos gaya ng nasusulat sa Biblia:

     “Narito, ito ang tao na hindi ginawang kaniyang katibayan, ang Dios; kundi tumiwala sa kasaganaan ng kaniyang mga kayamanan, at nagpakalakas sa kaniyang kasamaan.” (Awit 52:7)

     Bale ba, nang yumaman ay nagumon sa kasamaan.  Palibhasa’y nagkaroon na ng panahon para sa iba pang bagay.  Sa ganito, si Propeta Jeremias ay may paalala:

     “ Kung paanong lumilimlim ang pugo sa mga itlog na hindi kaniya, gayon siya nagtatangkilik ng mga kayamanan, at hindi sa pamamagitan ng matuwid; sa kaniyang mga kaarawan ay iiwan niya yaon, at sa kaniyang wakas ay nagiging mangmang siya.” (Jer. 17:11)

     Isang katotohanan na gaano man kayaman ang isang tao, pagdating ng takdang araw, siya ay mamamatay at hindi niya madadala sa libingan o pakikinabangan man ang lahat ng kaniyang naipon sa mahabang panahon, bagkus ito ay kaniya lamang iiwan.

NAGLILINGKOD AT UMIIBIG SA DIYOS

“Kaya nga naglilingkod kami sa Diyos.  Siya ang pangunahin sa amin!  At walang maaaring mag-akusa at humusga sa amin na wala kaming panahon sa Kaniya.  Umiibig kami sa Diyos!”  sabi ng isang wari’y relihiyoso.

     Ito naman ang sabi ni Apostol Juan:

     “ …Ang tunay na umiibig sa Diyos ay yaong tumutupad ng kanyang mga utos.  At hindi naman mahirap sundin ang kanyang mga utos.”  (I Juan 5:3, Magandang Balita Biblia)

     Maaaring sabihin ng iba, “Aba e, sumusunod kami sa Diyos!”  Dahil ba sa sinabi ng isang tao na sumusunod siya sa Diyos ay tunay na ngang sumusunod?  Sa isang pagtuturo ni Apostol Pedro ay sinabi niyang:

     “Tunay na sinabi ni Moises, Ang Panginoong Dios ay magtitindig sa inyo ng isang propetang gaya ko mula sa gitna ng inyong mga kapatid; siya ang inyong pakinggan sa lahat ng mga bagay na sa inyo'y sasalitain niya.” (Gawa 3:22)

     Ang sinugo ng Diyos na binabanggit sa talata na dapat pakinggan ay walang iba kundi ang ating Panginoong Jesucristo (Gawa 3:20).

ANG UTOS NG PANGINOONG JESUCRISTO

“Ako ang pintuan; sinumang pumasok sa loob ng kawan sa pamamagitan ko ay magiging ligtas …” (Juan 10:9, isinalin mula sa Revised English Bible).  Anong utos ni Cristo ang dapat sundin ng tao sa ikaliligtas?  Pumasok sa loob ng kawan.  Alin ang kawang dapat pasukan ng tao?  “Ingatan ninyo kung gayon ang inyong mga sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo.” (Gawa 20:28, isinalin mula sa Lamsa Translation).  Maliwanag sa pagtuturo ng Biblia na kailangan ng taong pumasok sa Iglesia Ni Cristo kung nais niyang maligtas.

     Maging ang mga maglilingkod o magpupuri sa Diyos ay inuutusang pumasok sa pintuang daan (Awit 100:2-4).  Si Cristo ang pintuan (Juan 10:9).  Siya rin ang daan patungo sa Diyos (Juan 14:6).  Ang pag-anib sa Iglesia Ni Cristo ay pagdaan at pagpasok kay Cristo.  Ito’y hindi dapat ipagpaliban!  Halina kayo.  Ngayon na ang panahong ukol.  *

Sinulat ni:

Kapatid na NICANOR P. TIOSEN

Kinopya mula sa

PASUGO GOD’S MESSAGE

APRIL 2015

PAGES 38-39

Emphasis:

ADMIN.

    

HOW SHOULD WE UNDERSTAND THOMAS’ STATEMENT IN JOHN 20:28?

HOW SHOULD WE UNDERSTAND THOMAS’

STATEMENT IN JOHN 20:28?

ONE OF THE WITNESSES summoned by proponents of the Christ-is-God theology to prove their contention regarding the doctrine of the alleged deity of Christ is Thomas the Apostle.  He is the same apostle who has been dubbed “doubting Thomas” in theological and religious circles because he once maintained an adamant position not to readily believe the testimonies of those who had actually seen the risen Lord, unless the account could be visibly proven.  However, was Thomas’ statement in John 20:28 a statement of faith of a believer or a statement of a person who was in a stage of disbelief and amazement when he addressed Jesus as “my Lord and my God?”

THE UNDERLYING EVENTS

 According to the narrative of John, when Jesus rose from the dead on the first day of the week (Jn. 20:1), He was first seen by Mary Magdalene to whom He said, “… Go to My brethren and say to them, ‘I am ascending to My Father and to your Father and to My God and to your God’” (Jn. 20:17, New King James Version).

     Take note that Jesus told Mary Magdalene that His God is also the God of His “brethren.”  And since Christ considers those who hear God’s words and follow them as His brothers or brethren (Lk. 8:21), Thomas, being one of His apostles, was among those to whom this message was intended.  The message is clear:  the God of Jesus is also the God of the disciples whom Jesus considers to be His brethren.  Mary Magdalene did go and tell the disciples what Jesus had spoken to her (John 20:18).

     What was the reaction of the disciples when Mary Magdalene told them about the news of Jesus’ resurrection?  The gospel according to Mark narrates that when the disciples first heard that Jesus was alive and had been seen by her, “they did not believe” (Mk. 16:11, NKJV); the apostles thought that what the women said was nonsense (Lk. 24:9-11).

     After this event, Jesus appeared anew to two of the disciples (Mk. 16:12) who went to a village called  Emmaus (Lk. 24:13).  He walked with them and while they were on the road, they told Him about the news that He was seen by some women who had seen a vision of angels and reported that He was alive (Lk. 24:23).

     What was Christ’s reaction their words?  Christ called them “fools, and slow of heart to believe” (Lk. 24:25, King James Version).  With these statements, Jesus was rebuking them because of the hardness of their heart.  These two disciples returned to Jerusalem and told the eleven apostles that Christ had risen (Lk. 24:33-34).  What was the reaction of the apostles upon hearing them?  Mark recorded that they did not believe the report of these two disciples who were with Jesus on the road to Emmaus (Mk. 16:13).

     When the disciples were assembled, with the doors locked for the fear of the Jews, Jesus came and told them to be at peace.  Then He showed to them His hands and side (Jn. 20:19-20).  What was their reaction at this time?  The disciples were overjoyed when they saw the Lord (Jn. 20:20).

     Who was absent when Christ first came?  John narrated that Thomas was not with them when Jesus came (Jn. 20:24).  The other disciples told him that they had seen the Lord (Jn. 20:25).  Did Thomas believe this report?  Possessing an attitude similar to that previously held by the other disciples, he reacted with disbelief and skepticism.  He told them, “…Except I shall see in his hands the print of the nails, and put my finger into the print of the nails, and thrust my hand into his side, I will not believe” (Jn. 20:25, KJV).  By this statement, Thomas became identified with skepticism and disbelief.

     Mark reported that Jesus later appeared to the Eleven as they were eating (Mk. 16:14).  Luke reported that when the two disciples found the Eleven assembled together, they told them that the Lord risen (Lk. 24:33-34).  John reported that this event happened eight days after Jesus initially and briefly appeared to the disciples (Jn. 20:26).  The disciples were gathered again and Thomas was with them at this time (Jn 20:26).  Jesus summoned Thomas to reach out his finger, to look at His hands, and to reach out his hand to Him (Jn. 20:27).

     What was the reaction of the disciples, including Thomas?  They were terrified and frightened and supposed that they had seen a spirit (Lk. 24:37).  What did Christ do when they mistook Him for a spirit?  He showed them His hands and His feet and told them that a spirit has no flesh and bones (Lk. 24: 38-39).  Notice that before He showed His hands and feet, what did Christ tell them?  “Why are ye troubled? and why do thoughts arise in your hearts?” (Lk. 24:38, KJV.)  By these statements, Christ was clearly upbraiding them.

     Christ statements in Luke 24:39 is also tacitly teaching them that He is not God.  Prior to this event, Christ had earlier instructed the disciples about the nature of God.  He taught that God is a spirit, [Greek, “pneuma”].  The apostles mistook Him for a spirit which is tantamount to falsely thinking of Christ as having the same nature as God or being God Himself.  Is this only an assumption?  The very fact that Thomas stated to Jesus, “My Lord and my God!” serves as palpable evidence that they had indeed believed a mistaken identity of Jesus.  But, Jesus immediately corrected their wrong conclusion concerning His nature.  He emphasized to them that He is not a spirit (Lk. 24:39), which is equivalent to saying that He is not God in His state of being.

     Jesus’ statement in Luke 24:39 serves as His didactical teaching to anyone who would think of Him as God.  The clarification He made to those who thought of Him as a spirit is a reminder to anyone who would mistakenly think of Him as God.  Whenever someone has a question regarding the true nature of Jesus Christ, he should be reminded simply about Jesus’ own statements in Luke 24:39 and His acknowledgment of His nature in John 8:40 wherein He emphatically declared, “I am a man” (New Century Version).

     In the account given by Mark, it was reported that Jesus upbraided or scolded His disciples for their unbelief and hardness of heart because they did not believe those who saw him after He had risen (Mk. 16:14).  Was Thomas one of those whom Jesus rebuked and upbraided?  Yes, because he is one of the Eleven (Lk. 24:33, Mk. 16:14).  At this juncture, Christ told him, “Be not faithless, but believing” (Jn. 20:27, KJV).  What are these words that Christ uttered to Thomas?  These are upbraiding words which He said to Him and to the rest of the apostles as narrated by Luke (24:39).

A STATEMENT OF AMAZEMENT

A statement of amazement and disbelief:
When Thomas answered and said to Him, "My Lord and my God!" was he at this point affirming his faith in the alleged deity of Jesus or was he in state of unbelief?

Think of the situation before Jesus showed Himself to them: the doors were shut when Jesus abruptly stood in their midst and summoned Thomas to come near to Him. What was Thomas' reaction? A reaction of unbelief and amazement. Is this kind of reaction something that is strange or unusual? No. The fact is, Thomas was not the only one caught perplexed but also the rest of his companions. Luke reported that when Jesus appeared abruptly in their midst while the disciples were gathered together, they were terrified and frightened (Lk. 24: 36-37).

"Now as they said these things, Jesus Himself stood in the midst of them, and said to them, “Peace to you.”  But they were terrified and frightened, and supposed they had seen a spirit."  (Luke 24:36-37, NKJV)

Even after Jesus showed His hands and His feet (Lk. 24:40), still they did not believe because of their joy and amazement (Lk 24:41).

"When He had said this, He showed them His hands and His feet.  But while they still did not believe for joy, and marveled, He said to them, "Have you any food here?" (Luke 40-41, NKJV)

It was at this time that Jesus upbraided them (Mk. 16:14).

"Later He appeared to the eleven as they sat at the table; and He rebuked their unbelief and hardness of heart, because they did not believe those who had seen Him after He had risen." (Mark 16:14, NKJV)

It is not surprising, therefore, for Thomas to react in such fashion similar to the other disciples. Being in a state of wonder and disbelief, he uttered statements that were contrary to the message taught to them by Jesus through Mary Magdalene. What did Jesus tell Mary that Thomas and the rest of the disciples should believe concerning the question of who should be their God? Jesus taught Mary and the disciples that their God is His God (Jn. 20:17)

Jesus Appears to Mary Magdalene
"Jesus said to her, “You don’t need to hold on to me! I have not yet gone back up to the Father. But go to my followers and tell them this: ‘I am going back to my Father and your Father. I am going back to my God and your God.’”  Mary Magdalene went to the followers and told them, “I saw the Lord!” And she told them what he had said to her." (John 20:17-18, Easy to Read Version, emphasis ours)

It must be remembered that during the preceding days before His death, Jesus taught His disciples the identity of the only true God whom they should believe. In His intercessory prayer to the Father in heaven, He emphasized the absolute oneness of God by saying, "Father, ... You, the only true God" (Jn. 17:1,3, NKJV).

"Jesus spoke these words, lifted up His eyes to heaven, and said: “Father, the hour has come. Glorify Your Son, that Your Son also may glorify You,  And this is eternal life, that they may know You, the only true God, and Jesus Christ whom You have sent." (John 17:1,3, NKJV, emphasis ours)

Obviously, Thomas failed to remember these words of his Master. What he uttered in John 20:28 should not be regarded as a statement of faith nor should they be considered as a strong biblical foundation to assert Christ's alleged deity.

Thomas' statement in John 20:28 should be rejected as basis in proving the alleged divinity of Christ. Remember that Thomas was not preaching at that moment. His statement was against the statement that was written about Christ, uttered by Peter when he was preaching under the inspiration of the Holy Spirit (Acts 2:1-4, 22)

 “Men of Israel, hear these words: Jesus of Nazareth, a Man attested by God to you by miracles, wonders, and signs which God did through Him in your midst, as you yourselves also know— (Acts 2:22, NKJV, emphasis ours)

If the proponents of the Christ-is-God theology were to summon Thomas as a witness to prove their point, their evidence is weak because the one they consider as their prime witness was at that time in a state of doubt.

A mistake rebuked
Others ask "Why did Jesus not rebuke Thomas if his statement was wrong?" They allege that Jesus accepted Thomas' statement and even blessed him afterwards. Is it true that Thomas was not rebuked and was blessed later? What did Jesus tell him after he proclaimed, "My Lord and my God!" Jesus said to him, "Have you believed because you have seen me? . . . . . (Jn. 20:29, Revised Standard Version)

"Jesus said to him, "Have you believed because you have seen me? Blessed are those who have not seen and yet believe." (John 20:29, RSV)

What do we see at this point? Jesus was rebuking him, not blessing him. On the other hand, who are blessed according to Jesus? 

"... Blessed are those who have not seen and yet believe." (Jn. 20:29, Ibid.)

It is true that many of Christ's disciples had neither seen Him person-after He had risen nor had witnessed His resurrection. They had not seen His resurrected body, yet they believed His body had risen from the grave. Although many have not seen Jesus walked on earth as a man, many have accepted His testimony that He is a man telling the truth which He heard from God (Jn. 8:40). Apostle Peter testified that He is a man proven by God through the miracles, wonders, and signs which God did through Him (Acts 2:22, Today's English Version). Apostle Paul taught the Christians that the man Jesus Christ is their Mediator to God (I Tim. 2:5, KJV). His disciples never proclaimed Jesus as God in their preaching and in their epistles.

Unfortunately, there are still those who insist on submitting the doubting apostle's statement in John 20:28 as their alleged evidence in proving their thwarted belief on Christ's state of being. The reason is simple. In the absence of explicit biblical evidences that could substantiate their claim, they have no other recourse but to give much credit to the testimony of a doubting person. In a way, there are many "doubting Thomases" who, in spite of the overwhelming biblical evidences that it is not Jesus but the Father alone who is the only true God (Jn. 17:1, 3; 1 Cor. 8:6; Eph. 4:6) still contend that Jesus is God, using as basis erroneous statements such as that which was uttered by the Apostle Thomas in John 20:28.

However, those who have done a thorough examination of the biblical narratives cited, after doing an exhaustive study, would agree to the truth that: Thomas' statement in John 20:28 is not a confession of faith but a statement made by a person who was in a state of amazement and disbelief.

God's Message: November 2004| Volume 36| Number 11| ISSN 0116-1636| p. 4