Ang Paglilingkod Ng Mga Tao Sa Diyos Na Labag Sa Kanyang Utos

Ang Paglilingkod Ng Mga Tao 
Sa Diyos 
Na Labag Sa Kanyang Utos

Ano ang ipinagbabawal ng Diyos na sambahin ng mga tao?

    Sa Exo. 20:3, ay itinuturo ang ganito:

     “Huwag kang magkakaroon ng ibang mga dios sa harap ko.”

Ano ang ipinagbabawal na sambahin?  Ang ibang mga diyos.  Ipinagbabawal ng Diyos na magkaroon pa ng ibang diyos sa harap Niya.  Alin itong ibang mga diyos na ipinagbabawal ng Diyos na sambahin?  Sa talatang 4, ay sinasabi.

     “Huwag kang gagawa para sa iyo ng larawang inanyuan o ng kawangis man ng anomang anyong nasa itaas sa langit, o ng nasa ibaba sa lupa, o ng nasa tubig sa ilalim ng lupa.”

     Ang mga larawang ginagawa ng mga tao na kawangis ng mga anyong nasa langit, nasa lupa, at nasa tubig sa ilalim ng lupa ang tinatawag na ibang mga diyos na hindi dapat sambahin.  Alin ba ang mga larawang ito na ginagawa ng mga tao na hindi dapat sambahin?  Lahat ban g larawan?  Hindi. E, alin ang larawang iyon?  Sa Exo. 20:5, ay tinitiyak ang ganito:

     “Huwag mong yuyukuran sila, o paglingkuran man sila; sapagka't akong Panginoon mong Dios, ay Dios na mapanibughuin, na aking dinadalaw ang katampalasanan ng mga magulang sa mga anak, hanggang sa ikatlo at ikaapat na salin ng lahi ng mga napopoot sa akin.”

Aling mga larawan?  Ang mga larawang ginawa upang yukuran at paglingkuran na sinasambang tulad sa Diyos.  Ang mga larawang ito ang tinatawag na IBANG mga diyos o mga DIYUS-DIYUSAN (Awit 115:2-7).  Ano ang parusang itinataan ng Diyos sa mga sumasamba, yumuyukod at naglilingkod sa larawan o diyus-diyusan?  Sa Apoc. 21:8, ay ganito ang sinasabi:

     “Nguni't sa mga duwag, at sa mga hindi mananampalataya, at sa mga kasuklamsuklam, at sa mga mamamatay-tao, at sa mga mapakiapid, at sa mga manggagaway, at sa mga mapagsamba sa diosdiosan, at sa lahat na mga sinungaling, ang kanilang bahagi ay sa dagatdagatang nagniningas sa apoy at asupre; na siyang ikalawang kamatayan.”

     Ang mga sumasamba sa mga larawan o sa mga diyus-diyusan ay parurusahan sa nagniningas na apoy at asupre na siyang ikalawang kamatayan.  Bakit parurusahan sa apoy at asupre ang mga sumasamba at naglilingkod sa mga larawan?

Ikinapopoot Ba Ng Diyos Ang Pagsamba Sa Mga Larawan At Ang Paglilingkod Dito?

     Sa Rom. 1:18, ay ganito ang sinasabi:

    “Sapagka't ang poot ng Dios ay nahahayag mula sa langit laban sa lahat na kasamaan at kalikuan ng mga tao, na mga sinasawata ang katotohanan ng kalikuan.”

      Tinitiyak sa talatang ito na ang poot ng Diyos ay nahayag mula sa langit laban sa lahat ng kasamaan at kalikuan ng mga tao, na sinasawata ang katotohanan ng kalikuan.  Paano sinasawata ang katotohanan ng kalikuan?  Sa Rom. 1:25, ay ipinakikilala ang ganito:

     “Sapagka't pinalitan nila ang katotohanan ng Dios ng kasinungalingan, at sila'y nagsisamba at nangaglingkod sa nilalang kay sa Lumalang, na siyang pinupuri magpakailan man. Siya nawa.”

     Paano?  Pinalitan ang katotohanan ng Diyos ng kasinungalingan, at sila’y nagsisamba at  naglingkod sa nilalang kaysa Lumalang.  Kaya ang Diyos ay napopoot sa mga tao, na sa halip na ang Diyos na Lumalang ang pag-ukulan ng kanilang pagsamba at paglilingkod, ang mga nilalang ang kanilang sinamba at pinupuri magpakailanaman.  Alin-alin ba ang mga nilalang na pinag-uukulan ng pagsamba at pagpupuri ng mga tao?  Sa Rom. 1:23, ay ganito ang tinitiyak:

     “At pinalitan nila ang kaluwalhatian ng Dios na hindi nasisira, ng isang katulad ng larawan ng tao na nasisira, at ng mga ibon, at ng mga hayop na may apat na paa, at ng mga nagsisigapang.”

     Alin-alin?  Ang mga larawan ng mga tao na may kasamang iba’t-ibang uri ng hayop.  Kanino natin nasusumpungan ang mga larawang ito?  Sa Iglesia Katolika.  Mayroon silang tinatawag na larawan ni San Roque raw na may kasamang larawan ng isang aso, hayop na may apat na paa.  Mayroon din silang larawan na tinatawag nilang San Isidro na may kasamang larawan ng isang baka, hayop na may apat na paa.  Nasa kanila rin ang larawan ng tinatawag nilang San Nicolas, na may kasamang larawan ng isang ibon, hayop na may pakpak.  Nasa kanila rin ang larawan ng tinatawag nilang San Pedro na may kasamang larawan ng isang manok, hayop din na may pakpak.  Masusumpungan din sa kanila ang larawan ng isang babae na tinatawg nilang La purisima Concepcion na may kasamang larawan ng isang ahas, hayop na gumagapang.  Tangi pa rito, marami pang iba’t-ibang uri ng mga larawang sinasamba, niyuyukuran at pinaglilingkuran ang matatagpuan natin sa Iglesia Katolika, na ikinapopoot ng Diyos sa kanila.

    

 Anong Paglilingkod Sa Mga Larawan Ang Ikinapopoot Ng Diyos Sa Mga Naglilingkod Dito?

     Sa Rom. 1:21, ay sinasabi ang ganito:

     “Sapagka't kahit kilala nila ang Dios, siya'y hindi niluwalhati nilang tulad sa Dios, ni pinasalamatan; kundi bagkus niwalang kabuluhan sa kanilang mga pagmamatuwid at ang mangmang nilang puso ay pinapagdilim.”

     Anong paglilingkod?  Kahit kilala nila ang Diyos, ang  Diyos ay hindi nila niluwalhati na tulad sa Diyos at hindi man lamang pinasalamatan.  Ipinalit nila ang mga larawan ng mga tao na may kasamang iba’t-ibang uri ng mga hayop sa Diyos na Lumalang at ang mga ito ang kanilang sinamba, pinaglingkuran at pinupuri magpakailan man (Rom. 1:25).  Paano nila sinasamba, pinaglilingkuran, pinupuri at pinasasalamatan ang kanilang mga larawan o mga diyus-diyusan?  Ang mga larawang ito ang kanilang tinatawagan, niluluhuran, ipinagpipista at ipinagdiriwang.  Sa larawan ng kanilang si San Isidro humihingi sila ng ulan.  Sa larawan naman ng kanilang si San Roque dumadalangin sila na iligtas sila sa salot.  Kung sila’y magkasakit at gumaling ay kung kani-kaninong larawan sila nagpapanata at nagpapasalamat.  Hindi sa Diyos sila nagpapasalamat.  Hindi ang Diyos ang kanilang pinaglilingkuran.  Hindi nila ipinagpipista ang Diyos.  Ang kanilang mga larawan ang kanilang pinupuri at pinararangalan.  Sa ganitong paglilingkod sa mga larawan napopoot ang Diyos.  At dahil sa hindi nila minagaling na kilalanin ang Diyos, sa anong pag-iisip sila ibinigay ng Diyos upang gawin na nila ang mga bagay na hindi nararapat?  Sa Roma 1:28-31, ay ganito ang sinasabi:

     “At palibhasa'y hindi nila minagaling na kilalanin ang Dios, ibinigay sila ng Dios sa isang mahalay na pagiisip, upang gawin yaong mga bagay na hindi nangararapat; Nangapuspus sila ng buong kalikuan, ng kasamaan, ng kasakiman, ng kahalayan; puspos ng kapanaghilian, ng pagpatay sa kapuwa tao, ng pagtatalo, ng pagdaraya, ng mga kasamaan; mga mapagupasala, Mga mapanirang puri, mga napopoot sa Dios, mga manglalait, mga palalo, mga mapagmapuri, mga mangangatha ng mga kasamaan, mga masuwayin sa mga magulang, Mga haling, mga hindi tapat sa tipanan, mga walang katutubong paggiliw, mga walang habag.”

    Sa anong pag-iisip?  Sila’y ibinigay ng Diyos sa mahalay na pag-iisip upang gawin na nila ang lahat ng mga bagay na hindi nararapat.  Ang iba’t ibang kasamaan sa ibabaw ng lupa ay sa kanilang buhay at pamumuhay natin nakikita.  Sa mga tao nga bang nasa sinapupunan ng Iglesia Katolika na mga nagsisisamba at naglilingkod sa mga larawan masusumpungan ang lahat ng mga kasamaan at kalikuan?  Si James Cardinal Gibbons ang sumasagot sa atin ng ganito:

     “Nalulungkot akong ipagtapat ang kabulukan sa moral ay malimit masumpungan sa sinapupunan ng nangagsasabing sila’y Katoliko.  Di natin maipipikit ang ating mga mata sa harap ng katotohanang maraming-marami sa kanila ang di nabubuhay ayon sa mga ipinaguutos ng kanilang Iglesia, kundi bagkus nagiging sanhi pa ngkalungkutlungkot na eskandalo.  Dapat na ang eskandalo’y dumating, ngunit sa aba niya na magiging daan ng mga ito.  Tinatanggap ko rin naman na ang kasalanan ng mga Katoliko ay lalong karimarimarim sa mata ng Diyos kaysa kasalanan ng nahihiwalay nilang mga kapatid, sapagka’t lalong maraming grasya ang sinasayang nila” (Ang Pananampalataya  Ng Ating Mga Ninuno, p. 30)

     Ano ang pagtatapat ni James Cardinal Gibbons?  Nasa Iglesia Katolika nga raw ang kabulukan sa moral.  Ang mga tao raw na nasa sinapupunan ng kanilang Iglesia ay hindi  nabubuhay sa katuwiran ng Diyos kundi siyang nagiging sanhi ng mga kalungkut-lungkot na eskandalo.  Ang kasalanan daw ng mga Katoliko ay lalong karimarimarim sa mata ng Diyos kaysa sa kasalanan ng mga taong hiwalay sa kanilang Iglesia.  Sa pagtatapat na ito ni Gibbons ay hindi niya sinisiraan ang Iglesia katolika, kundi sinasabi lamang niya ang katotohanan.  Ang mga pusakal na mamamatay-tao, magnanakaw, manghaharang, manghoholdap, magdaraya, manlilinlang, mga nabubuhay sa kahalayan at iba’t iba pa ay pawang mga kaanib nga naman sa Iglesia Katolika.  Sa harap ng mapait na katotohanang ito’y inanamin ni Cardinal Gibbons na hindi nila maaaring ipikit ang kanilang mga mata.  Saan nagmumula ang malabis na pagsama ng mundo na ang nangunguna sa mga kasamaang ito’y ang mga nabibilang sa Iglesia Katolika?  Walang ibang pinagmumulan nito kundi ang pagtatakwil ng mga tao sa Diyos upang Siyang sambahin at paglingkuran at ang pinag-ukulan ng kanilang pagsamba at paglilingkod ay ang mga larawan o mga diyus-diyusan.  Dahil dito’y nahayag ang poot ng Diyos mula sa langit laban sa kalikuan ng mga tao, kaya sila’y ibinigay sa mahahalay na pag-iisip upang gawin na nia ang lahat ng mga bagay na hindi nararapat.  Hindi maaapula kundi lalong lalala ang kasamaan sa mundo kapag ipagpapatuloy pa ng mga tao ang kanilang pagsamba at paglilingkod sa mga larawan.  Kaya dapat nang itakuwil ang Iglesia Katolika at ang kanilang likong aral na pagpupuri, paglilingkod, pagpipista at pagdiriwang sa mga larawang kanilang dinidiyos, upang lubos na makatakas sa lahat ng mga kalikuan at kasamaan.  Bakit?  Sapagka’t ang lahat ng mga nagsisigawa at namumuhay sa mga gawa ng laman na labag sa kalooban ng Diyos ay hindi magmamana ng kaharian ng langit (Gal. 5:19-21).  Ayon sa turo ng mga Apostol, ilan at sino ang Diyos na dapat kilalanin, sambahin at paglingkuran?  Sa I Cor. 8:5-6, ay sinasabi ang ganito:

     “Sapagka't bagama't mayroong mga tinatawag na mga dios, maging sa langit o maging sa lupa; gaya nang may maraming mga dios at maraming mga panginoon; Nguni't sa ganang atin ay may isang Dios lamang, ang Ama, na buhat sa kaniya ang lahat ng mga bagay, at tayo'y sa kaniya; at isa lamang Panginoon, si Jesucristo, na sa pamamagitan niya ang lahat ng mga bagay, at tayo'y sa pamamagitan niya.”

     Ayon sa turo ng mga Apostol, mayroon lamang isang Diyos, ang Ama na buhat sa Kanya ang lahat ng mga bagay, at isa lamang Panginoon, ang ating Panginoong Jesucristo na Tagapamagitan ng lahat ng mga bagay at tayo’y sa pamamagitan Niya.  Ang Ama na iisang Diyos na tunay ang ang dapat sambahin, paglingkuran at pasalamatan.

Mayroon Bang Pagsuway Sa Kautusan Ang Aral Na Sinusunod Ng Mga Katoliko?

    Mayroon.  Ano ang isang aral na sinusunod ng mga Katoliko na ito’y pagsuway sa kautusan ng Diyos?  Sinasagot tayo ni James Cardinal Gibbons ng ganito:

     “Nalalaman ng mga Katolikong Kristiano na ang mga mahal na larawan ay walang pagiisip o kapangyarihang duminig at tumulong sa kanila.  Wala silang ibinibigay sa mga larawan kundi ang kaukulang galang lamang—alalaong baga’y ang pagpipitagan nila sa larawan ay nababagay sa pagpipitagang iniuukol nila sa may larawang nasa langit na kanila ring pinatutungkulan noon”  (Ang Pananampalataya Ng Ating Mga Ninuno, p. 200)

     Ayon kay Gibbons, nalalaman daw ng ng mga Katoliko na ang larawan ay walang pag-iisip at walang kapangyarihang duminig at tumulong sa kanila, kaya daw ang ibinibigay nila sa larawan ay ang kaukulang paggalang lamang, na hindi raw sa larawan, kundi sa may larawan ipinatutungkol nila.  Samakatuwid, ayaw tanggapin ni Gibbons na sila’y  sumasamba sa larawan, kundi sila’y gumagalang lamang.  Ngunit talaga bang sila’y hindi sumasamba sa larawan?  Sumasamba.  Sino ang nagtuturo nito?  Si Pari Enrique Demond.  Ano ang turo ni pari Demond?    

     “Kung ating sinasamba ang larawan ni Kristong napapako sa krus…” (Aral na Katoliko, p. 12).  Kung gayon, hindi lamang gumagalang ang mga Katoliko sa larawan, kundi sila’y sumasamba rin sa larawan.  Ang aral na pagsamba sa larawan na sinusunod ng mga Katoliko ay pagsuway sa kautusan ng Diyos.  Bakit?  Sapagka’t ipinagbabawal ng Diyos ang yumukod at maglingkod sa mga larawang ginawa ng mga tao upang diyusin at paglingkuran (Exo. 20:4-5; Deut. 5:9).

     Ano ang iminamatuwid ng Iglesia Katolika sa kanilang ginagawang paggalang at pagsamba sa mga larawan?  Sinasabi nilang ang kanilang paggalang at pagsamba sa larawan ay hindi raw nauukol sa larawan, kundi doon sa may larawan.  Pumapayag ba ang may larawan na pag-ukulan sila ng paggalang at pagsamba?  Si Apostol Pedro noong nabubuhay pa, ay pumayag bang siya’y sambahin at yukuran?  Sa Gawa 10:25-26, ay ganito ang ipinakikilala:

     “At nangyari, na pagpasok ni Pedro, ay sinalubong siya ni Cornelio, at nagpatirapa sa kaniyang paanan, at siya'y sinamba.  Datapuwa't itinindig siya ni Pedro, na sinasabi, Magtindig ka; ako man ay tao rin.”

      Si Apostol Pedro noong nabubuhay pa’y hindi pumayag na siya’y yukuran at sambahin ni Cornelio.  Ang mga banal na anghel na taga langit, pumayag ba silang yukuran at sambahin ?  Sa Apoc. 19:10, ay sinasabi ang ganito:

     “At ako'y nagpatirapa sa kaniyang paanan upang siya'y aking sambahin. At sinasabi niya sa akin, Ingatan mong huwag gawin iyan: ako'y kapuwa mo alipin at ng iyong mga kapatid na mayroong patotoo ni Jesus: sumamba ka sa Dios: sapagka't ang patotoo ni Jesus ay siyang espiritu ng hula.”

          Maging ang mga anghel na taga langit ay hindi pumapayag na sila’y yukuran at sambahin.  Ano ang sama kung sambahin ang mga anghel?  Sa Col. 2:18, ay tinitiyak ang ganito:

     “Sinoman ay huwag manakawan ng ganting-pala sa inyo sa pamamagitan ng kusang pagpapakababa at pagsamba sa mga anghel, na nananatili sa mga bagay na kaniyang nakita, na nagpapalalo ng walang kabuluhan sa pamamagitan ng kaniyang akalang ukol sa laman.”

     Ang sumasamba sa mga anghel ay hindi magtatamo ng gantimpala, kaya ang mga anghel mismo ay hindi pumupayag na sila’y pag-ukulan ng pagsamba.  Maging ang mga banal na gaya ng mga Apostol ay hindi rin pumapayag na sila’y sambahin at yukuran.  Kaya ang pagsamba at paglilingkod sa larawan na itinuturo ng Iglesia Katolika na iniuukol daw nila sa may larawan ay labag din s autos ng Diyos.  Bakit naman ipinipilit ng Iglesia katolika ang pagsamba at paglilingkod sa kanilang tinatawag na mga santo at santa at pikit-matang sinusunod naman ng mga Katoliko?  Sapagka’t naniniwala sila na ang larawan ng kanilang mga kinikilalang santo at santa ay nagmimilagro raw.

Totoo Ba Ang Paniniwala Ng Mga Katoliko Na Ang Mga Larawan Ng Mga  Santo’y Tinutulungan Ng Diyos Sa Pagmimilagro?

     Sa Isa. 42:8 at 48:11, ay ganito ang sinasabi:

     “Ako ang Panginoon; na siyang aking pangalan: at ang aking kaluwalhatian ay hindi ko ibibigay sa iba, o ang akin mang kapurihan sa mga larawang inanyuan.”

     “Dahil din sa akin, dahil din sa akin, aking gagawin yaon; sapagka't, bakit lalapastanganin ang aking pangalan? at ang kaluwalhatian ko ay hindi ko ibinigay sa iba.”

          Hindi totoo ang paniniwala ng mga Katoliko na ang mga larawan ng kanilang mga santo’y tinutulungan ng Diyos sa pagmimilagro.  Bakit?  Sapagka’t ang sabi ng Diyos ay hindi Niya ibibigay ang Kanyang kaluwalahatian at kapurihan sa mga larawang inanyuan.  Kung gayon, sino ang tumutulong sa pagmimilagro ng mga larawan ng mga santong Katoliko?  Sa II Tes. 2:9-10, ay ganito ang ipinakikilala:

     “Siya, na ang kaniyang pagparito ay ayon sa paggawa ni Satanas na may buong kapangyarihan at mga tanda at mga kahangahangang kasinungalingan, At may buong daya ng kalikuan sa nangapapahamak; sapagka't hindi nila tinanggap ang pagibig sa katotohanan, upang sila'y mangaligtas.”

     Ayon sa mga Apostol, si Satanas ang tumutulong sa mga sinasabing milagro na ginagawa diumano ng mga larawan ng mga santong Katoliko.  Maging ang mga paring Katoliko ba’y nagtuturo rin na talagang ang mga milagrong ginagawa ng larawan ng kanilang mga santo ay tinutulungan ng demonyo?  Opo.  Sinasabi ni Pari Mariano Pilapil sa kaniyang Pasion Genesis, sa dahong 208, ang ganito:

“Ang mga pagmimilagro

tutulungan ng demonyo

 siya ay magkakabayo,

 ano pa’t sa boong mundo

 maghahari itong lilo”

     Si Pari Aniceto de la Merced, sa kanyang Pasion Kandaba, sa dahong 25, ay nagtuturo naman ng ganito:

     “Sa dioses nila’y ang demonio’y nasok

 sa canilang tawag siyang sumasagot

 nang palisya lisya’t nang huag matalos

 ang cabulaanan nang canilang Dios.”

     Maliwanag  ang itinuturong ito ng dalawang paring Katoliko, na ang larawan ng kanilang mga santo ay gumagawa ng milagro sa pamamagitan ng tulong ng demonyo.  Samakatuwid, ang sinasabing pagmimilagro ng mga santong Katoliko ay di tunay na milagro.  Kabulaanan lamang sapagka’t ang demonyo ang tumutulong at hindi ang Diyos.  Kaya hindi dapat paniwalaan ng mga Katoliko ang mga pagmimilagro ng kanilang mga santo.  Nadaraya lamang sila ng kanilang bulag na pagtitiwala sa mga larawang ito na kanilang tinatawagan, sinasamba at pinaglilingkuran.  Dapat na nilang itakuwil at kasuklaman ang pagsamba sa mga larawang ito, sapagka’t ang gayong uri ng pagsamba ay labag sa kalooban ng Diyos.  Ito’y isang pagsambang kasinungalingan sa harap ng Diyos.  At habang nananatili at pinasisigla ng Iglesia Katolika ang kanilang ginagawang pagsamba at paglilingkod sa larawan ng kanilang santo ay lalong hindi maaapula ang paglago ng sarisaring kasamaan sa mundo.  Bakit?  Sapagka’t napopoot ang Diyos sa gayong pagsamba at ibinibilang Niya na ito’y kalikuan ng mga tao na isinasawata sa kaniyang katotohanan.  Kaya ang mga sumasamba s larawan ay ipinauubaya ng Diyos sa mahahalay na pag-iisip upang gawin nila ang mga bagay na hindi nararapat.  Ano ang katunayan nito?  Ayon kay Kardinal Gibbons, ang mga Katoliko na siyang sumasamba sa larawan ay ipinauubaya ng Diyos sa mahahalay na pag-iisip na namumuhay sa mga kasalanang karimarimarim sa mata ng Diyos.  Ang kabulukan daw sa moral ay sa kanilang mga Katoliko nakikita.  Kaya dapat nang iwan ng mga Katoliko ang pagsamba at paglilingkod sa kanilang larawang sinasanto at dinidiyos.  Ang lahat ng sumasamba at naglilingkod sa mga larawan o sa mga diyus-diyusan ay parurusahan sa nagniningas na apoy at asupre sa araw ng paghuhukom.

     Dahil dito, hindi na dapat mag-atubili o mag-alinlangan ng pag-alis at paghiwalay sa Iglesia katolika.  Itakuwil ang Iglesia Katolika at ang kanyang mga aral na kasinungalingan at pumasok sa Iglesia ni Cristo.  Ang Iglesia ni  Cristo ang tunay na Iglesia na itinayo ni Cristo.  Ito ang tanging Iglesia na kay Cristo at sa Diyos.

Hango mula sa aklat na Isang Pagbubunyag Sa Iglesia Ni Cristo/Copyright 1964/Kabanatang VIII/Pahina 67-75

Bakit Nakagawa Si Cristo Ng Mga Kababalaghan?

Bakit Nakagawa Si Cristo Ng Mga Kababalaghan?

Ni JOSE R. BERNISCA

ANG MGA KABABALAGHANG nahayag kay Cristo ay ginagawang batayan ng iba sa pagtuturong Siya ay Diyos.  Ang katuwiran nila:  “Kung si Cristo ay hindi Diyos, bakit Siya nakagawa ng mga kababalaghan?”

     Tunay na maraming himala at mga tanda ang nahayag sa pamamagitan ng Panginoong Jesucristo—ang bulag ay napadilat, ang pilay ay napalakad, ang may ketong ay nilinis at pinagaling, ang bingi ay nakarinig, at maging ang patay ay binuhay.  Nakalakad din si Jesus sa tubig, nagawa Niyang alak ang tubig, at nahayag sa Kaniya ang marami pang ibang kababalaghan.  Subalit nagawa ba Niya ang mga himalang ito dahil sa Siya ay Diyos?  Nagawa ba Niya ang mga ito sa ganang Kaniyang sarili lamang?

     Sa Bagong Tipan na isinalin ng Paring Katoliko na si Juan Trinidad ay ganito ang sinasabi: 

     “Mga lalaking taga Israel pakinggan ninyo ang pananalitang ito:  Si Jesus na taga-Nazaret, taong pinatunayan sa inyo ng Diyos sa pamamagitan ng himala at mga kababalaghan at mga tanda na ginawa ng Diyos sa gitna ninyo sa pamamagitan Niya, gaya ng alam na ninyo.”  (Gawa 2:22)

Ang inihahayag ng mga ginawa ni Cristo

     Ang may gawa ng mga himala at tandang nahayag sa pamamagitan ni Cristo ay ang Diyos.  Si Cristo ay kinasangkapan ng Diyos sa paggawa ng mga kababalaghan, at sa kabila nito namamalaging tao ang Kaniyang likas na kalagayan.

     Kaya nga, ipinahayag ng Panginoong Jesucristo na sa Kaniyang sarili ay wala Siyang anumang magagawa:

     “Hindi ako makagagawa ng anoman sa aking sarili; humahatol ako ayon sa aking narinig:  at ang paghatol ko’y matuwid; sapagka’t hindi ko pinaghahanap ang aking sariling kalooban, kundi ang kalooban niyaong nagsugo sa akin.”  (Juan 5:30)

     Ang Panginoong Jesucristo mismo ang nagsabi na, “Hindi ako makagagawa ng anoman sa aking sarili.” Ito’y maliwanag na katunayan na si Cristo ay tao at hindi Diyos.  Subalit iminamatuwid ng mga naniniwalang si Cristo ay Diyos na may dalawa raw Siyang kalikasan—Diyos na totoo at taong totoo—at ang gumawa diumano ng kababalaghan ay si “Cristo na Diyos.”  Ang ganitong paniniwala ay salungat sa aral ng Diyos.  Sinabi ng Diyos na Siya ay Diyos at hindi tao (Ose. 11:9) ni anak ng tao (Blg. 23:19), at ang tao ay hindi Diyos (Ezek. 28:2, 9).

Hindi lamang si Cristo

     Kung ang paggawa ng mga himala ay katunayan ng pagiging Diyos, tiyak na darami ang Diyos dahil hindi lamang si Cristo ang nakagawa ng mga himala.  Ganito ang pinatutunayan ng Biblia:

     “At gumawa ang Dios ng mga tanging himala sa pamamagitan ng mga kamay ni Pablo:

     “Ano pa’t ang mga panyo o mga tapi na mapadaiti sa kaniyang katawan ay dinadala sa mga maysakit, at nawawala sa kanila ang mga sakit, at nangagsisilabas ang masasamang espiritu.”  (Gawa 19:11-12)

     Si Apostol Pablo man ay nakagawa ng mga himala.  Ngunit dahil ba rito ay Diyos na siya?  Gaya ng Panginoong Jesus, si Apostol Pablo ay kinasangkapan din ng Diyos.  Hindi siya ang may gawa ng mga himala sa ganang kaniyang sarili kundi ang Diyos sa pamamagitan niya.

      Si Apostol Pedro man ay ginamit na kasangkapan ng Diyos sa paggawa ng mga himala.  Isang lalaking ipinanganak na lumpo na araw-araw ay namamalimos sa pintuan ng templo ang napalakad ni Apostol Pedro (Gawa 3:1-8).  Sinabi lamang niya sa pilay:

     “Pilak at ginto ay wala ako; datapuwa’t ang nasa akin, ay siya kong ibinibigay sa iyo.  Sa pangalan ni Jesucristong taga Nazaret, lumakad ka.”  (Gawa 3:6)

     Sapat ang pananalitang ito upang ang lumpo ay makalakad at pumasok sa templo na lumulukso at nagpupuri sa Diyos.

     Binuhay rin ni Apostol Pedro ang isang babae na nagngangalang Tabita:

     “ … Tabita, magbangon ka.  At iminulat niya ang kaniyang mga mata, at nang makita niya si Pedro, ay naupo siya.

     “At iniabot ni Pedro sa kaniya ang kaniyang kamay, at siya’y itinindig … at siya’y iniharap niyang buhay.

     “At ito’y nabansag sa boong Joppe:  at marami ang mga nagsisampalataya sa Panginoon.”  (Gawa 9:40-42)

     Dalawang malaking himala ang naganap sa pamamagitan ni Apostol Pedro.  Gayunman, hindi nangangahulugang Diyos sina Apostol Pedro at Pablo dahil sa mga nagawa nilang himala.  Tao sina Apostol Pedro at Pablo, subalit sila’y ginamit ng Diyos sa paggawa ng mga himala—gaya rin ng Panginoong Jesus.

     Kaya, hindi mapagbabatayan ang mga himalang naganap sa pamamagitan ni Cristo upang paniwalaan at iturong Siya ay Diyos.

Pasugo God’s Message/February 2001/Volume 53/ Number 2/Pages 14-15

                                                                                                                                                    

Ang Nakinabang Sa Muling Pagkabuhay Ni Cristo

Ang Nakinabang Sa Muling Pagkabuhay Ni Cristo

ANG IBA’T IBANG pangkatin ng pananampalataya na nagpapakilalang sila’y Cristiano ay may isinasagawang paggunita at pag-aala-ala sa kamatayan at muling pagkabuhay ng Panginoong Jesucristo.  Ito’y sa paniniwalang sila ay nakinabang sa kamatayan at muling pagkabuhay ng Panginoon.  Ngunit sino  ang mga tunay na nakinabang sa kamatayan at pagkabuhay na muli ni Cristo?

     Alamin muna natin kung ano ang kahulugan ng pagkabuhay na muli ni Cristo ayon sa Biblia.  Sa unang sulat ni Apostol Pablo sa mga Cristiano sa Corinto ay sinabi niya:

     “Ngunit ang totoo, si Cristo’y muling binuhay bilang katibayan na muling bubuhayin ang mga patay.

     “Sapagkat kung paanong mamamatay ang lahat dahil sa kanilang kaugnayan kay Adan, gayon din naman, mabubuhay ang lahat dahil sa kanilang kaugnayan kay Cristo, ngunit ang bawat isa’y sa kanya-kanyang takdang panahon:  si Cristo ang pinakauna sa lahat; pagkatapos, ang mga kay Cristo sa panahon ng pagparito niya.” (I Cor. 15:20, 22-23, Magandang Balita Biblia)

     Ayon kay Apostol Pablo, ang muling pagkabuhay ni Cristo ay nagpapatunay na talagang may magaganap na muling pagkabuhay o resureksyon ng tao.  Ang Panginoong Jesucristo ang pinakaunang binuhay na mag-uli at susunod namang bubuhayin ang mga taong may kaugnayan sa Kaniya sa takdang panahon.   

Ang mga bubuhaying muli

     Si Cristo mismo ang nagpakilala kung sino ang mga taong may kaugnayan sa Kaniya at muling mabubuhay sa takdang panahon na katulad  ng Kaniyang pagkabuhay:

     “At sinasabi ko naman sa iyo, ikaw ay Pedro, at sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang aking iglesya, at hindi makapananaig sa kanya kahit ang kapangyarihan ng kamatayan.” (Mat. 16:18, Ibid.)

     Ang tiniyak ni Cristo na may kaugnayan sa Kaniya ay ang Iglesia na Kaniyang itinatag.  Ito ang Kaniyang pinangakuang hindi pananaigan ng kapangyarihan ng kamatayan.  At bagaman sa kasalukuyan ay napakaraming iglesiang nakatatag sa mundo, tiniyak ng Biblia kung alin ang tunay na Iglesia na tumanggap ng pangakong ito.  Ganito ang patotoo ni Apostol Pablo:

     “Take heed therefore to yourselves and to all the flock over which the Holy Spirit has appointed you overseers, to feed the church of Christ which he has purchased with his blood.” [Ingatan ninyo kung gayon ang inyong mga sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo.] (Acts 20:28, Lamsa Translation)

     Kung gayon, ang Iglesia na tinubos ng dugo ni Cristo o pinaghandugan ng Kaniyang buhay ay walang iba kundi ang Iglesia ni Cristo.  Ito lamang ang pinangakuang hindi pananaigan ng kapangyarihan ng kamatayan.

     Sa pagsasabing ang Iglesia ni Cristo ay hindi pananaigan ng kapangyarihan ng kamatayan ay hindi nangangahulugang imortal o walang kamatayan ang mga kaanib nito.  Ang tao, anuman ang kaniyang relihiyon, ay maaaring mamatay anumang oras dahil sa siya’y nilikha ng Diyos na mortal.  Ngunit ang pangako ni Cristo na ang Kaniyang Iglesia ay hindi pananaigan ng kapangyarihan ng kamatayan ay nangangahulugan lamang na hindi mamamalagi sa libingan ang mga kaanib nitong namatay.  Ganito ang paliwanag ng ating Panginoong Jesucristo:

     “Huwag ninyo itong pagtakhan, sapagkat darating ang oras na maririnig ng mga patay ang kanyang tinig.

     “Sila’y muling mabubuhay at lalabas sa kinalilibingan nila.  Lahat ng gumawa ng mabuti ay pagkakalooban ng buhay na walang hanggan at lahat ng masama ay parurusahan.” (Juan 5:28-29, MB)

     Bagaman kapuwa may pagkabuhay na muli ang mga taong mabuti at mga taong masama sa paningin ng Diyos, kung sila’y abutan ng kamatayan, ay magkaiba naman ang inilalaan ng ating Panginoon sa kanila.  Ang mga sumunod sa mga utos ng Diyos na gumawa ng mabuti (Roma 7:12) sa Kaniyang paningin ay bubuhayin upang gantimpalaan ng buhay na walang hanggan, samantalang ang mga nagsigawa ng masama ay bubuhayin upang parusahan.

May mauuna at may mahuhuli

     Ang muling pagkabuhay ng mga namatay na may kaugnayan kay Cristo ay sa kaniyang ikalawang pagparito:

     “Sapagka’t ang Panginoon din ang bababang mula sa langit, na may isang sigaw, may tinig ng arkanghel, at may pakakak ng Dios:  at ang nangamatay kay Cristo ay unang mangabubuhay na maguli.” (I Tes. 4:16)

     Hindi magkasabay na magaganap ang pagkabuhay na mag-uli ng mga gagantimpalaan at ng mga parurusahan.  Mauunang bubuhayin ang mga kay Cristo.  Ito’y sa kaniyang ikalawang pagparito o sa Araw ng Paghuhukom (Juan 6:39, MB)

     Sa kabilang dako, maghihintay pa ng 1,000 taon mula sa unang pagkabuhay na muli ang mga parurusahan dahil sa kanilang mga gawang masama.  Ang mga ito’y ang hindi nakinabang sa pagkabuhay na mag-uli ni Cristo:

     “Ito ang unang pagkabuhay sa mga patay.  Bubuhayin ang iba pang mga patay pagkaraan ng sanlibong taon.”  (Apoc. 20:5, Ibid.)

     Tunay na nakapanaig sa kanila ang kapangyarihan ng kamatayan sapagkat ganito pa ang sinasabi ng Biblia na kanilang huling hantungan:

     “Pagkatapos ng 1,000 taon palalayain si Satanas.  Lalabas siya upang dayain ang mga bansa sa buong sanlibutan—ang Gog at Magog.  Titipunin sila ni Satanas at isasama sa pakikidigma.  Kasindami ng buhangin sa tabing-dagat ang hukbong ito.  Kumalat sila sa buong sanlibutan at pinaligiran ang kuta ng mga hinirang ng Diyos at pinakamamahal niyang lunsod.  Ngunit bumaba ang apoy mula sa langit at tinupok sila.  At ang Diyablong nandaya sa kanila ay itinapon sa lawang apoy at asupre na pinagtapunan din sa halimaw at sa mga bulaang propeta; magkakasama silang pahihirapan, araw at gabi, magpakailanman.” (Apoc. 20:7-10, Ibid.)

     Pagkalipas pa ng 1,000 taon mula sa unang pagkabuhay ng mag-uli magkakaroon ng dagat-dagatang apoy na siyang dakong parusahan ng mga hindi maliligtas o mga hindi nakinabang sa muling pagkabuhay ni Cristo sapagkat wala silang kaugnayan sa Kaniya.  Samantala, tinitiyak naman ng Biblia na:

     “Mapalad at pinagpalang lubos ang mga nakasama sa unang pagbuhay sa mga patay.  Walang kapangyarihan sa kanila ang pangalawang kamatayan; sila’y magiging mga saserdote ng Diyos at ng Mesias, at maghahari silang kasama niya sa loob ng sanlibong taon.” (Apoc. 20:6, Ibid.)

     Walang kapangyarihan sa mga kay Cristo o sa Iglesia Niya ang ikalawang kamatayan na siyang kaparusahan sa apoy.  Sa halip na mapahamak, dadalhin sila sa Bayang Banal upang makapiling ng Diyos at ni Cristo magpakailan man:

     “Pagkatapos nito, nakita ko ang isang bagong langit at isang bagong lupa.  Wala na ang dating langit at lupa; wala na rin ang dagat.  At nakita ko ang Banal na Lunsod, ang bagong Jerusalem, bumababang galing sa langit buhat sa Diyos, gaya ng babaing ikakasal, gayak na gayak sa pagsalubong sa lalaking mapapangasawa niya.  Narinig ko ang isang malakas na tinig mula sa trono, ‘Ngayon, ang tahanan ng Diyos ay nasa piling na ng mga tao!  Mananahan siyang kasama nila, at sila’y magiging bayan niya.  Makakapiling nila nang palagian ang Diyos [at siya ang magiging Diyos nila].  At papahirin niya ang  kanilang mga luha.  Wala nang kamatayan, dalamhati, pag-iyak, at sakit sapagkat lumipas na ang dating mga bagay’.” (Apoc. 21:1-4, Ibid.)

     Kakaiba sa kasalukuyang pamumuhay ang magiging pamumuhay ng mga maliligtas.  Sa Bayang Banal ay wala nang kalungkutan, kahirapan, at kamatayan.

     Kaya upang makinabang tayo sa kamatayan  at muling pagkabuhay ng ating Panginoong Jesucristo, dapat tayong umanib at manatili sa Iglesia ni Cristo.  Sa pamamagitan ng pagiging kaanib natin sa tunay na Iglesia na katawan ni Cristo (Col. 1:18) ay may kaugnayan tayo sa Panginoon na dahil dito’y hindi tayo pananaigan ng kamatayan kundi gagantimpalaan ng walang hanggang buhay.

Christian Readings/Pasugo God’s Message

Inaanyayahan ka naming dumalo sa mga pagsamba ng Iglesia ni Cristo.

Ang Hindi Madadaig Ng Kamatayan

Ang Hindi Madadaig Ng Kamatayan

“ABANG TAO AKO!  Sino ang magliligtas sa akin sa katawan nitong kamatayan?  (Roma 7:24)

     Ang pahayag na ito ni Apostol Pablo ay isang katotohanang hindi matatakasan ng lahat ng tao.  Walang pinipili ang kamatayan.  Ito ay dumarating sa sinumang tao anuman siya sa daigdig na ito.  Sa harap ng kamatayan ay aba o kaawa-awa ang kalagayan ng tao.  Kaya kailangan ng tao ng magliligtas sa kaniya.  Ganito pa ang sinasabi sa Biblia tungkol sa tao sa harap ng kamatayan:

     “Ipinahahayag ko alangalang sa ikaluluwalhati ninyo, mga kapatid, na taglay ko kay Cristo Jesus na Panginoon natin na araw-araw ay nasa panganib ng kamatayan ako.

     “Bakit baga naman tayo’y nanganganib bawa’t oras?”  (I Cor. 15:31, 30)

     Araw-araw at oras-oras ay nanganganib ang tao sa kamatayan, anuman ang kalagayan niya sa mundo:

     “Isang tao ang namatay sa gitna ng kasaganaan, Panatag ang katayuan, maginhawa nga ang buhay.

     “Mayroon namang ibang namatay sa kahirapan, ni hindi nakalasap ng bahagyang kabutihan.

     “Ngunit sila ay parehong sa alabok  nahihimlay At kapwa inuuod ang kanilang katawan.”  (Job 21:23, 25-26, Magandang Balita Biblia)

     Pagdating ng kamatayan ay magkakatulad ang sasapitin ng lahat, mayaman man o mahirap.  Ang lahat ay uuwi sa alabok—at ito ay hindi mapipigilan ng sinumang tao:

     “Kung paanong di mapipigil ng tao ang hangin, gayon din hindi niya mapipigil ang pagdating ng kamatayan.”  (Ecles. 8:8, Ibid.)

     Malaki na ang iniunlad ng kabihasnan at isinulong ng karunungan ng tao, ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin natutuklasan kung paano mapipigil ang pagdating ng kamatayan.  Hindi kayang pigilin ng sinuman ang pagdating ng kamatayan.

     Ang Paghuhukom

     Bukod sa kamatayang pagkalagot ng hininga ay mayroon pang lalong hindi kayang pigilin ang tao:

     “At kung paanong itinakda sa mga tao ang mamatay na minsan, at pagkatapos nito ay ang paghuhukom.”  (Heb. 9:27)

     Ang kamatayan at Araw ng Paghuhukom ay kapuwa itinakda ng Diyos kaya hindi mapipigil ng tao ang mga ito.  Kapuwa darating ang mga  ito sa tao, hindi niya maiiwasan o matatakasan. 

     Bakit itinakda ng Diyos sa tao ang mamatay?

     “Kaya, kung paano na sa pamamagitan ng isang tao ay pumasok ang kasalanan sa sanglibutan, at ang kamataya’y sa pamamagitan ng kasalanan; at sa ganito’y ang kamatayan ay naranasan ng lahat ng mga tao, sapagka’t ang lahat ay nangagkasala.”  (Rom. 5:12)

     Itinakda ng Diyos na mamatay ang tao dahil sa kasalanan niya.  Ito rin ang dahilan kaya siya nahiwalay sa Diyos:

     “Kundi pinapaghiwalay ang inyong mga kasamaan at ang inyong Dios, at ang inyong mga kasalanan ay siyang nagpakubli ng kaniyang mukha sa inyo, upang siya’y huwag makinig.”  (Isa. 59:2)

     Dahil dito, ang pagtuturing ng Diyos sa mga taong nagkasala ay patay:

     “Noong una’y mga patay kayo dahil sa inyong pagsuway at mga kasalanan.”  (Efe. 2:1, MB)

     Sa ganitong kalagayan ng tao sa harap ng Diyos, tanggapin kaya Niya ang gagawing paglilingkod sa Kaniya?  Hindi, sapagkat ang Diyos ay hindi Diyos ng mga patay, gaya ng sinasabi sa Mateo 22:32:

     “ ‘Ako ang Diyos ni Abraham, Diyos ni Isaac, at Diyos ni Jacob’.  Ngunit ang Diyos ay hindi Diyos ng mga patay, kundi ng mga buhay.”  (Ibid.)

Ang pakikipag-isa kay Cristo

     Kahit itinuring ng Diyos na patay ang tao dahil sa kasalanan, muli silang magkakaroon ng kapayapaan sa buhay kung makikipag-isa sila kay Cristo:

     “Subalit napakasagana ang habag ng Diyos at napakadakila ang pag-ibig na iniukol niya sa atin.

     “Tayo’y binuhay niya kay Cristo kahit noong tayo’y mga patay pa dahil sa ating pagsuway.  (Naligtas nga tayo dahil sa kanyang kagandahang loob.)

     “Dahil sa ating pakikipag-isa kay Cristo Jesus, tayo’y muling binuhay na kasama niya at pinaupong kasama niya sa kalangitan.”  (Efe. 2:4-6, Ibid.)

     Kailangan ng tao si Cristo, ngunit hindi sapat na maniwala o sumampalataya lamang sa Kaniya.  Ang kailangan ay makipag-isa ang tao sa Kaniya.  Ito ang paraan upang matamo ang habag at pag-ibig ng Diyos.

     Paano magiging isa kay Cristo ang mga tao?  Sa Efeso 2:14-15 ay ganito ang itinuturo ng Biblia:

     “Sapagka’t siya ang ating kapayapaan, na kaniyang pinagisa ang dalawa, at iginiba ang pader na nasa gitna na nagpapahiwalay,

     “Na inalis ang pagkakaalit sa pamamagitan ng kaniyang laman, kahit kautusan na may mga batas at ang palatuntunan, upang sa dalawa ay lalangin sa kaniyang sarili ang isang taong bago sa ganito’y ginagawa ang kapayapaan.”

     Upang maging isa kay Cristo ang mga tao, kailangang mapabilang sila sa isang taong bago na ginawa ni Cristo.  Ang kabalangkasan ng taong bago ay ulo at katawan—si Cristo at ang Iglesia:

     “At siya ang ulo ng katawan, sa makatuwid baga’y ng iglesia.”  (Col. 1:18)

Ano ang pangako ni Cristo sa Iglesia na Kaniyang itinayo?  Sa Mateo 16:18 ay ganito ang sinasabi:

     “At sinasabi ko naman sa iyo, ikaw ay Pedro,  at sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang aking iglesya, at hindi makapananaig sa kanya kahit ang kapangyarihan ng kamatayan.”  (MB)

     Ang kapangyarihan ng kamatayan ay hindi makapananaig sa Iglesia na itinayo ni Cristo.  Sa Gawa 20:28 ay nilinaw ng mga apostol kung aling iglesia ang itinayo ng Panginoong Jesus:

          “Take heed therefore to yourselves and to all the flock over which the Holy Spirit has appointed you overseers, to feed the church of Christ which he has purchased with his blood.”  [Ingatan ninyo kung gayon ang inyong mga sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo.]  (Lamsa Translation)

     Ang kamatayan na hindi kayang daigin ng tao sa ganang kaniyang sarili ay magagawa niyang daigin kung siya’y nasa Iglesia ni Cristo.  Si Cristo mismo ang nangako na ang kapangyarihan ng kamatayan ay hindi makapananaig saKaniyang Iglesia.  Kung totoo ito, bakit may mga kaanib sa Iglesia ni Cristo na namamatay?  Nangahulugan ba ito na nadaig sila ng kamatayan?

     “Sapagka’t ang Panginoon din ang bababang mula sa langit, na may isang sigaw, may tinig ng arkanghel, at may pakakak ng Dios:  at ang nangamatay kay Cristo ay unang mangabubuhay na maguli;

     “Kung magkagayon, tayong nangabubuhay, na nangatitira, ay aagawing kasama nila sa mga alapaap, upang salubungin ang Panginoon sa hangin:  at sa ganito’y sasa Panginoon tayo magpakailan man.”  (I Tes. 4:16-17)

     Ang mga kay Cristo o mga kaanib sa Iglesia ni Cristo, bagaman mamatay, ay hindi pa rin napagtagumpayan ng kamatayan sapagkat sa ikalawang pagparito ng Panginoon sila ang unang bubuhaying mag-uli.  Sa dakilang araw na yaon, ang mga nakasama sa unang pagkabuhay ay hindi lamang nakapagtagumpay sa kamatayang pagkalagot ng hininga, kundi maging sa ikalawang kamatayan:

     “Mapalad at banal ang makalakip sa unang pagkabuhay na maguli:  sa mga ito’y walang kapangyarihan ang ikalawang kamatayan; kundi sila’y magiging mga saserdote ng Dios at ni Cristo, at mangaghaharing kasama niya sa loob ng isang libong taon.

     “At ang kamatayan at ang Hades ay ibinulid sa dagatdagatang apoy.  Ito ang ikalawang kamatayan , samakatuwid ay ang dagatdagatang apoy.”  (Apoc. 20:6, 14)

     Hindi ito pangako para sa lahat ng namatay na naniniwala kay Cristo kundi ito ang pangako ni Cristo sa Kaniyang Iglesia.  Sa I Juan 5:11-12 ay ganito ang sinasabi:

     “At ito ang patotoo, na tayo’y binigyan ng Dios ng buhay na walang hanggan, at ang buhay na ito ay nasa kaniyang Anak.

     “Ang kinaroroonan ng Anak ay kinaroroonan ng buhay, ang hindi kinaroroonan ng Anak ng Dios ay hindi kinaroroonan ng buhay.”

     Ang kinaroroonan ng Anak ng Diyos ay ang Iglesia sapagkat Siya ang ulo nito.  Kaya mapalad ang nasa Iglesia ni Cristo sapagkat dito ay mapagtatagumpayan niya ang kamatayan.

Polyeto/Pasugo God’s Message/April 2001/Pages 19-20

Immanuel

Immanuel

By RUBEN D. AROMIN

THE BELIEF OF THE  Iglesia ni Cristo regarding the Lord Jesus Christ nature—that He is a man as He Himself taught (John 8:40)­—has put us at loggerheads with those who uphold a different view—that He is also God. As we firmly uphold the  biblical teaching that Christ is man and therefore not God, proponents of the Christ-is-God doctrine are also insisting in their belief because they are convinced that they also have biblical proofs to back up their claim.

     However, if we are to examine closely the supposed biblical basis of their erroneous understanding of the Bible.  There are verses that they have misunderstood to mean that Christ is God, as they would like to believe He is. One of these verses is Matthew 1:23 which says:

     “A virgin will become pregnant and have a son, and he will be called Immanuel (which means, ‘God is with us’).” (Todays English Version)

     Apostle Matthew was actually quoting here a prophecy of Prophet Isaiah (Is. 7:14) which was fulfilled in the Lord Jesus Christ. Since it was foretold that the name of the Son, the Lord Jesus Christ, would be called Immanuel, meaning “God is with us,” believers in the deity of Christ hastily jumped into the conclusion that Christ is God.

     Ascribing the name Immanuel (meaning “God is with us”) to Christ does not imply that Christ Himself is God who is with us.   The meaning of one’s name does not denote one’s nature or state of being.  For instance, a lady may be named Rose or Daisy but this doesn’t mean that she is a literal flower.  We can site so many names of biblical characters whose meanings do not in any way denote the state of being of the persons bearing them.  Apostle Peter’s name means rock (Jn. 1:42) but He is not a literal stone.  The Lord Jesus gave the brothers James and John the name “Boanerges” meaning the sons of thunder (Mk. 3:17); but they were not literally  born to a thunder.  And here is another which should make the proponents of the Christ-is-God doctrine rethink their stand:  the last of the 13 sons born to King David was named Eliphelet, meaning “the God of deliverance” (Smith’s Bible Dictionary, p. 167); but this doesn’t mean that David’s son is the god of deliverance Himself.

Reconciled to God through Christ

     Why is it then that Christ was named Immanuel which means, “God is with us”?  This signifies that God is with us through the Lord Jesus Christ.  God is in Christ and through Him, we have been reconciled to God as what Apostle Paul taught:

     “Now all things are of God, who has reconciled us to Himself through Jesus Christ and has given us the ministry of reconciliation”

     “that is, that God was in Christ reconciling the world to Himself, not imputing their trespasses to them, and has committed to us the word of reconciliation,  Therefore, we are ambassadors for Christ, as though God were pleading through us:  we implore you on Christ’s behalf, be reconciled to God.”   (II Cor. 5:18-20, New King James Version)

     Apostle Paul explained that God who is in Christ is reconciling the world to Himself.  Man needs to be reconciled to God through the Lord Jesus because man was separated from God and became His enemy on account of man’s sins and evil works:

     “It is because of your sins that he doesn’t hear you.  It is your sins that separate you from God when you try to worship him.” (Is. 59:2, TEV)

     “At one time you were far away from God and were his enemies because of the evil things you did and thought.” (Col. 1:21, Ibid.)

     As to how man can be brought near or reconciled to God through Jesus, Apostle Paul explained further:

     “But now in Christ Jesus you who once were far away have been brought near through the blood of Christ.” (Eph. 2:13, New International Version)

     Man must be redeemed by the blood of Christ to be reconciled to God.  Apostle Paul testified that it is the Church of Christ which has been redeemed or purchased by the blood of Christ (Acts 20:28, Lamsa Translation).  And once man is reconciled to god through redemption by Christ blood in the Church of Christ and continues to obey His teachings, man will receive the love of the Father and promise that God and Christ will dwell in him and make him their home:

     “Jesus answered him, ‘Whoever loves me will obey my teaching.  My Father will love him, and my Father and I will come to him and live with him’.” (Jn. 14:23, TEV)

     Not only will Christ and the Father love and dwell in him; he will also be one with Christ and the Father:

     “I pray that they may all be one.  Father!  May they be in us, just as you are in me and I am in you.  May they be one, so that the world will believe that you sent me.  I gave them the same glory you gave me, so that they may be one, just as you and I are one:  I in them and you in me, so that they may be completely one, in order that the world may know that you sent me and that you love them as you love me” (Jn. 17:21-23, Ibid.)

     To be one with Christ is to be one with the Father because the Father is in Christ.  On the other hand, Christ is in those who are one with Him and with the Father.  Indeed, God is with us through the Lord Jesus Christ.  God’s sending of the Lord Jesus has made it possible for us to receive the many blessings which we should have been otherwise denied because of our sins.  Hence, if one rejects Christ, he also  rejects God:

    “For whoever rejects the Son rejects also the Father; whoever acceps the Son has the Father also.” (I Jn. 2:23, Ibid.)

     God is with us through Christ.  Thus, anyone who is separate from Christ—one who does not belong to the Church of Christ which He redeemed with His precious blood and which reconciled with God—is without God.  This is underscored by Apostle Paul in Ephesians 2:12:

     “Remember that at that time you were separate from Christ, excluded from citizenship in Israel and foreigners to the covenants of the promise, without hope and without God in the world” (NIV)

     Hence, the name “Immanuel” does not in any way prove the alleged deity of Christ.  It simply means that God is with us through the Lord Jesus Christ.

PASUGO/January 1999/Volume 51/Number 1/ISSN 0116-1636/Pages 4-5

    

On Marriage & Salvation

On Marriage & Salvation

By LEVI M. CASTRO



GOD HIMSELF instituted marriage. This biblical teaching shows that marriage, and the family that results from such a union, are not just man-made institutions. Hence it is but proper and fitting for people to make resolute efforts in safeguarding their stability. As such, one of the foci of concerned countries and organizations, such as the UN, is the protection and preservation of the family. They know very well that when this basic social unit disintegrates or becomes dysfunctional, for sure, that will lead to serious consequences.

Scholars of family studies note that there is no other social unit that can fulfill the vital functions that the family performs for society. They say that, as the first social group to which the individual is exposed, the family is the link between the individual and the larger society. Its influence on personality and character is pervasive, and it is a major agent in the transmission of culture (Medina, Belen T. G. The Filipino Family, pp. 2, 7) especially the fundamental values.

‘Let not man separate’
Taking a biblical perspective makes us discern that preserving the family starts with preserving marriage. Sad to say, many people today do not accord marriage its true meaning and value by living together like what husbands and wives do without the benefit of marriage, or by divorcing or separating from their spouse. For true Christians, however, the union of husband and wife through marriage is sacred, holy, and inviolable. Furthermore, there is a deeper truth to be learned concerning the bond of marriage that has something to do with our salvation.

And because it is God who instituted marriage and the family, it is His laws concerning these that ought to be followed, especially now that many problems beset families. This is the law that God decreed concerning the union of a man and a woman in marriage since the beginning according to the Lord Jesus Christ:

“…He who made them at the beginning ‘made them male and female, and said, “For this reason a man shall leave his father and mother and be joined to his wife, and the two shall become one flesh’? So then, they are no longer two but one flesh. Therefore what God has joined together, let not man separate. ” (Matt. 19:4-6, New King James Version)

It is against the will of God for a man and woman to live together as though they were husband and wife without God’s blessing or sanctioning by marriage. Even if others may consider it socially or culturally acceptable, only those who have been joined by God through marriage, can live as true husband and wife, and God’s law is clear that “what God has joined together, let not man separate.”

How does God unite a man and a woman through marriage? He binds them by means of His laws and ordinances, which they ought to fulfill:

“For the woman who has a husband is bound by the law to her husband as long as he lives. But if the husband dies, she is released from the law of her husband. So then if, while her husband lives, she marries another man, she will be called an adulteress; but if her husband dies, she is free from that law, so that she is no adulteress, though she has married another man.” (Rom. 7:2-3, Ibid.)

Marriage, therefore, is a lifetime covenant that must be governed by God’s laws. Hence, before anyone decides to get married, he or she should give this a serious thought. If grave problems arise after marriage, the husband and the wife cannot simply separate and live with someone else. Doing so while the spouse is still alive, is committing an act of adultery, and, those who practice such a thing “will not inherit the kingdom of God” (Gal. 5:19, 21, Ibid.) and shall have their part in the lake which burns with fire and brimstone, which is the second death” (Rev. 21:8, Ibid.). Therefore, it is a grave sin, a capital offense, in God’s sight to separate from one’s spouse, and live with someone else while he or she is still alive. God also decreed:

“… A wife must not separate from her husband. But if she does, she must remain unmarried or else be reconciled to her husband. And a husband must not divorce his wife.” (I Cor. 7:10-11, New International Version)

God Hates divorce
What if marital problems arise? Divorce or separation is not the solution. The husband and the wife should put aside their differences, and let God’s will prevail and be the guideline and the foundation of their marital relationship, their “common ground.”

Others may argue that they are already divorced and, therefore, free from any marital responsibility and can remarry according to the laws of a particular country. God, however, declares:

“I hate divorce," says the LORD God of Israel. "I hate it when one of you does such a cruel thing to his wife. Make sure that you do not break your promise to be faithful to your wife.” (Mal. 2:16, Today’s English Version)

This is why for the true people of God, His law reigns definite and supreme—that man should not separate those who have been joined together by Him.

This law of God does not just apply to the kind of marriage that people commonly understand. As mentioned, there is a deeper truth to be learned concerning the marriage bond.

Also joined by God to be one
There are people whom the Apostle Paul refers to as “called [by God] into the fellowship of His Son” (I Cor. 1:9, NKJV. The Jerusalem Bible renders the verse: “ … God by calling you has joined you to His Son …” Those who were called by God were joined together with Christ, so that they became one. Apostle Paul explains further:

“ … you are like a pure virgin whom I have promised in marriage to one man only, Christ himself.” (II Cor. 11:2, TEV)

In this verse, Apostle Paul was referring to Christ and those who were promised n marriage to Him. They are the ones who are “lawfully” bound to Christ:

“That’s why a man will leave his father and mother and be united with his wife, and the two will be one. This is a great mystery. (I’m talking about Christ’s relationship to the church.)” (Eph. 5:31-32, God’s Word)

Joined together by God, Christ and His Church for whom He gave His life are a “married couple.” That Church is none other than the Church of Christ:

“Take heed therefore to yourselves and to all the flock over which the Holy Spirit has appointed you overseers, to feed the church of Christ which he has purchased with his blood.” (Acts 20:28, Lamsa Translation)

Being Christ’s spouse, the Church of Christ is the one that has a relationship with Him and is joined to Him. And so, those who say that they have already accepted Christ but refuse the Church of Christ are practically trying to separate Him from His spouse, and are in effect violating God’s law that no man should separate those who have been joined together by God. Christ will never acknowledge as His those who say that they are related to Him, yet are not in His Church, His spouse, because it would be an “illegal” or “illicit” relationship for anyone to have relationship with one who is not his legal spouse. How firm and strong is the bond or relationship between Christ and His Church? Christ values and loves the Church so much:

“Husbands, love your wives just as Christ loved the church and gave his life for it.” (Eph. 5:25, TEV)

Christ loved the Church that He provides and takes care for the need of His Church (Eph. 5:29) and even gave his life for it. But, the irony is that there are those who cast aspersions to the Church, persecute it, and want it destroyed by making a mockery out of God’s plan and are deceiving others by preaching that it is enough to accept the Lord Jesus and that the Church is no longer needed. Such acts are truly violative of God’s will because Christ and His Church are together even in God’s plan regarding the way salvation is achieved:

“Now to Him who is able to do exceedingly abundantly above all that we ask or think, according to the power that works in us, to Him be glory in the church by Christ Jesus to all generations, forever and ever. Amen.” (Eph. 3:20-21, NKJV, [See also Living Bible Translation])

These biblical truths prove the importance of being in the Church “married” to Christ in order to be joined together with Him in God’s sight. Hence, one needs to enter the true Church of Christ, which is the spouse of our Lord Jesus Christ. And once inside the true Church of Christ, one must continue to abide in Christ by obeying God’s commandments. By this, one is assured of salvation and of entrance into the Holy City (Rev. 21:1-4), a place prepared for Christ’s spouse.

Pasugo God’s Message/July 2006/Volume 58/Number 7/ ISSN 0116-1636/Pages 12-13

WE CORDIALLY INVITE YOU TO JOIN US IN OUR WORSHIP SERVICES TO OUR ALMIGHTY GOD.

Bible Study Suggestion: If you have further questions, please feel free to visit the Iglesia ni Cristo congregation nearest you. A minister or an evangelical worker would be happy to answer any biblical question you have in mind. For the latest Worship Service Directory of Iglesia ni Cristo Locales and Congregations worldwide, please visit http://iglesianicristo.net/directory

Email us:
pasugo@iglesianicristo.org.ph or
pasugo@inc.org.ph

Visit:
http://www.iglesianicristo.net/#1
www.incmedia.org

Watch:
INCTV--Propagating the True Message of Salvation
UHF - Channel 49
Destiny Cable - Channel 18
Home and Sky Cable Metro Manila - Channel 20
[https://www.facebook.com/INCTVOfficial?ref=ts&fref=ts]

Listen:
INCRadio / DZEM 954kHz
http://www.dzem954.com/
[https://www.facebook.com/INCRadio?ref=ts&fref=ts]

The Final Good For Us

The Final Good For Us

MANY OF US equate the good life with the provision of the prime necessities and the other amenities.  We tend to believed that food, shelter, and clothing coupled with knowledge, wealth, and physical strength can secure for us a  happy, peaceful, and prosperous life; that these can solve our problems and give meaning to our existence. 

     Our experience belies such thinking.  It instead proves that earthly knowledge, wealth, and physical strength are unreliable and insufficient in securing life, much less in solving its problems. 

     The learned King Solomon said:

     “For with much wisdom comes much sorrow; the more knowledge, the more grief.”  (Eccl. 1:18, New International Version)

     And neither could riches and strength be relied upon securing life and in solving its problems.  The rich and the strong have as much troubles and worries as do the ordinary individuals.  Again, King Solomon rightly observed:

     “A working man may or may not have enough to eat, but at least he can get a good night’s sleep.  A rich man, however, has so much that he stays awake worrying.”  (Ecc. 5:12, Today’s English Version)

     This is not to impugn, however, the fact that there are people who luckily enjoy the luxury of health, wealth, wisdom, and knowledge.  But them, the complete meaning and significance of life lies not in the possession of these things.  God has this to say to those who cling and give so much value to their earthly advantages:

     “Wise men should not boast of their wisdom, nor strong men of their strength, nor rich men of their wealth.”  (Jer. 9:23, Ibid.)

     God reminds us that we should not think too highly of our wisdom, strength and riches.  These are not the foundation of our life and, therefore, they are not the final good for us.

What we should understand

     However well-planned and well-intentioned our courses of action in pursuing our aspirations are, more often than not, we fall short of the expected outcomes.  And granting that we have achieved our present desires, there still is no telling when our craving for more will finally end.  Yet, we can only achieve and do so much.  In fact, by ourselves alone, we cannot be certain of what is good for us in this life.  This was underscored in Ecclesiastes 6:12, which says:

     “For who knows what is good for a man in life, during the few and meaningless days he passes through like a shadow?  Who can tell him what will happen under the sun and after he is gone?”  (NIV)

     Indeed, there are limitations as to what we may know and do in life.  Besides our being mortal (Job 4:17-21), we also do not know when and how death would come (Eccl. 8:8; 9:12).  And the most debilitating reality is whatever earthly possession we may enjoy in life, we will not take anything with us when we die (Ps. 49:16-20).

     Our limitations and frailties deny us of a complete control over our own lives.  The prophet Jeremiah, recognizing this truth, wrote:

     “Lord, I Know that no one is the master of his own destiny; no person has control over his own life.”  (Jer. 10:23, TEV)

     Does this mean then that we are forever doomed and helpless in our situation?  Are we in a tight fix where there is no way out?  What ought we to know with regard to our life and that which is good for us?  In Isaiah 48:17, God says:

     “I am the Lord your God, the one who wants to teach you for your own good and direct you in the way you should go.” (Ibid.)

     We should understand that only through God can we find certainty with regard to what is good for us.  We cannot just disregard God and live by ourselves for He said:

     “I alone know the plans I have for you, plans to bring you prosperity and not disaster, plans to bring about the future you hope for.”  (Jer. 29:11, Ibid)

     We need God’s guidance if we want to attain what is truly good for us.  Even if we acquire all the material wealth in this world, if we do not have God in our life, we would only end up in perdition.  Our Lord Jesus Christ clearly portrayed this in His parable of the rich fool (Lk. 12:16-21).  After having acquired the things which he thought could assure him all the comforts of this life, the rich man in the parable said this to himself:

     “Lucky man!  You have all the good things you need for many years.  Take life easy, eat, drink, and enjoy yourself!”  (Lk. 12:19, TEV)

     In the midst of his abundance, the rich man forgot God.  He thought he already had all “the good things” with the material wealth in his possession, and thus called himself lucky.  Yet God said otherwise.  He called him a fool.  And, indeed, he was, for his wealth would not save his life.  Furthermore, he wouldn’t know what would become of his riches after his death.  Such is the fate of “those who pile up riches for themselves but are not rich in God’s sight”  (Lk. 12:21, Ibid.).

What we should seek first

     There is nothing wrong with having all the essential requisites of life augmented by knowledge, wealth, and sound health.  However, we should not worry so much about these things as though our entire life depended on them.  Our Lord Jesus Christ emphatically taught that “one’s life does not consist in the abundance of the things he possesses” (Lk. 12:15, New King James Version).  There is something above all these.  And this is that which we should seek before anything else.  Our Lord Jesus Christ emphasized this to His disciples:

     “So do not worry, saying, ‘What shall we eat’ or ‘What shall we drink?’ or ‘What shall we wear?’ … But seek first his kingdom and his righteousness, and all these things will be given to you as well.”  (Mt. 6:31, 33, NIV)

     We should seed first the kingdom of God and His righteousness.  Once we find these, we need not have to worry anymore about our needs in this life.  God will surely provide us these things, knowing fully that we need them also (Mt. 6:32).

     What is God’s righteousness which we should seek first together with His kingdom?  This is the Gospel or His words written in the Bible (Rom. 1:16-17).  The kingdom He was referring to was given to the flock (Lk. 12:32).  The flock, as clarified by Apostle Paul in Acts 20:28, is the Church of Christ:

    “Take heed therefore to yourselves and to all the flock over which the Holy Spirit has appointed you overseers, to feed the church of Christ which he has purchased with his blood.”  (Lamsa Translation)

     The members of the Church of Christ, therefore, are the ones who have found this kingdom.

Importance of the Church of Christ

     Why did Christ set God’s righteousness and His kingdom to be on top of our priorities?  What makes the kingdom or the Church of Christ the most important in life?  Apostle Paul’s letter to the Collosians provides us with the answer:

     “Giving thanks to the Father, who has qualified you to share in the inheritance of the saints in the kingdom of light.  For he has rescued us from the dominion of darkness and brought us into the kingdom of the son he loves, in whom we have redemption, the forgiveness of sins.”  (Col. 1:12-14, NIV)

     Those who have found the kingdom or who have joined the Church of Christ are rescued from the dominion of darkness and are brought into the kingdom of light.  Redeemed by Christ and forgiven of their sins, they qualify as heirs of God’s promises.  No amount of wisdom and wealth could provide us all these spiritual blessings.

That which is good for us

     What promise did Christ give His Church which is actually the best assurance we can get in this short and problem-filled life?  Apostle Matthew recorded Christ’s enduring promise to His Church:

     “And I tell you, you are Peter, and on this rock I will build my church, and the powers of death shall not prevail against it.”  (Mt. 16:18, Revised Standard Version)

     The powers of death shall not prevail over the members of the Church founded by Christ.  This does not mean that they will no longer die.  Just like other mortal beings, members of the Church of Christ also experience death.  But, the psalmist explains how death will not prevail over those who are of God:

     “But God will rescue me; he will save me from the power of death.”  (Ps. 49:15, TEV)

     Even if the people of God die, they will be rescued from the power of death.  They will be resurrected (I Thess. 4:16-17) and saved from eternal punishment which is the second death in the lake of fire (Rev. 20:14), such death being the payment for man’s sins (Rom. 6:23).

     The Church of Christ, therefore, is the only solution to our greatest problem which is death.  This is why we should seek first the true Church first because this is where we can attain what is good for us, that is, the salvation of our souls from the second death, the eternal punishment in the lake of fire.

Pamphlet/Pasugo God’s Message/May 2001/Pages 21-22

    Email us:

pasugo@iglesianicristo.org.ph or
pasugo@inc.org.ph

Visit:
http://www.iglesianicristo.net/#1
www.incmedia.org

Watch:
INCTV--Propagating the True Message of Salvation
UHF - Channel 49
Destiny Cable - Channel 18
Home and Sky Cable Metro Manila - Channel 20
[https://www.facebook.com/INCTVOfficial?ref=ts&fref=ts]

Listen:
INCRadio / DZEM 954kHz
http://www.dzem954.com/

[https://www.facebook.com/INCRadio?ref=ts&fref=ts]