Ang marapat na pag-anib sa Iglesia ni Cristo

Ang marapat na

pag-anib sa Iglesia ni Cristo

Ni DANIEL D. CATANGAY

“Sapagka't ang lalake ay pangulo ng kaniyang asawa, gaya naman ni Cristo na pangulo ng iglesia, na siya rin ang tagapagligtas ng katawan.” (Efe. 5:23)  Ang Panginoong Jesucristo ang Tagapagligtas at ang ililigtas Niya ay ang lglesia na Kaniyang katawan.  Ito ang itinuro ni Apostol Pablo.  Ayon pa sa kaniya, ang Diyos ay dapat luwalhatiin dahil sa Kaniyang pangunahing panukala ng kaligtasan para sa Iglesia sa pamamagitan ng Panginoong Jesucristo:

     “Now glory be to God… May he be given glory forever and ever through endless ages because of his master plan of salvation for the church through Jesus Christ.” [Ngayon ay luwalhatiin nawa ang Diyos… Nawa ay mabigyan ng kaluwalhatian magpakailan-kailan man, sa walang katapusang panahon, dahil sa kaniyang pangunahing panukala ng kaligtasan para sa iglesia sa pamamagitan ni Jesucristo.] (Efe. 3:20-21, Living Bible)

     Sa panukala ng Diyos ukol sa kaligtasan ng tao ay kasama ang Iglesia dahil ito ang ililigtas ni Cristo  Dahil dito, dapat pumasok sa kawan ang lahat ng tao—sa Iglesia ni Cristo na tinubos Niya ng Kaniyang dugo:

     “I am the door; anyone who comes into the fold through me will be safe.” [Ako ang pintuan; sinumang pumasok sa kawan sa pamamagitan ko ay magiging ligtas.] (Juan 10:9, Revised English Bible)

     “Take heed therefore to yourselves and to all the flock over which the Holy Spirit has appointed you overseers, to feed the church of Christ which he has purchased with his blood.” [Ingatan ninyo kung gayon ang inyong mga sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo.] (Gawa 20:28, Lamsa Translation)

     Ang nagnanais na maligtas ay dapat umanib sa Iglesia ni Cristo.  Ngunit, ano ang dapat na maging dahilan sa pag-anib sa Iglesia ni Cristo?

Kailangan ang pananampalataya

     Ang pananampalataya ang pangunahing dapat mag-udyok sa sinuman sa pag-anib sa Iglesia ni Cristo sapagkat ang hindi sumasampalataya ay hindi maaaring maging kalugod-lugod sa Diyos (Heb. 11:6).  Kaya, umanib man ang tao sa tunay na Iglesia, kapag ang layunin ng pag-anib niya ay hindi dahil sa pananampalataya ay hindi rin siya maliligtas:

     “Ang sumasampalataya sa kaniya ay hindi hinahatulan; ang hindi sumasampalataya ay hinatulan na, sapagka't hindi siya sumampalataya sa pangalan ng bugtong na Anak ng Dios.” (Juan 3:18)

     Ayon mismo sa Tagapagligtas, ang hindi sumasampalataya ay hinatulan na at ang hatol na ito ay ang walang hanggang parusa sa dagat-dagatang apoy:

     “Nguni't sa mga duwag, at sa mga hindi mananampalataya, at sa mga kasuklamsuklam, at sa mga mamamatay-tao, at sa mga mapakiapid, at sa mga manggagaway, at sa mga mapagsamba sa diosdiosan, at sa lahat na mga sinungaling, ang kanilang bahagi ay sa dagatdagatang nagniningas sa apoy at asupre; na siyang ikalawang kamatayan.” (Apoc. 21:8)

Halimbawa ng maling pagsunod

     Maging sa panahon ng pangangaral ni Cristo noong una ay may mga nagsisunod sa Kaniya nang hindi dahil sa pananampalataya:

     “At nang siya'y kanilang masumpungan sa kabilang ibayo ng dagat, ay kanilang sinabi sa kanila, Rabi, kailan ka dumating dito?

     “Sinagot sila ni Jesus at sinabi, Katotohanan, katotohanang sinasabi ko sa inyo, Ako'y inyong hinahanap, hindi dahil sa inyong nangakitang mga tanda, kundi dahil sa kayo'y nagsikain ng tinapay, at kayo'y nangabusog.” (Juan 6:25-26)

     May mga sumunod kay Cristo noon na hindi wasto ang layunin.  May iba silang motibo.  Hinahanap nila ang Panginoon dahil sa sila’y nagsikain ng tinapay at nabusog.  Sumunod sila kay Cristo dahil sa pansariling pakinabang.  Ang maling layuning ito ay itinuwid ni Jesus.  Sinabi Niya sa kanila ang dapat maging dahilan ng kanilang paggawa o pagsunod sa Kaniya:

     “Magsigawa kayo hindi dahil sa pagkaing napapanis, kundi dahil sa pagkaing tumatagal sa buhay na walang hanggan, na ibibigay sa inyo ng Anak ng tao: sapagka't siyang tinatakan ng Ama, sa makatuwid baga'y ang Dios.

     “Sinabi nga nila sa kaniya, Ano ang kinakailangan naming gawin, upang aming magawa ang mga gawa ng Dios?

     “Sumagot si Jesus at sa kanila'y sinabi, Ito ang gawa ng Dios, na inyong sampalatayanan yaong kaniyang sinugo.” (Juan 6:27-29)

     Ang dapat maging dahilan ng paggawa ay ang pagkaing tumatagal sa buhay na walang hanggan—ang mga salita ng Diyos.  Kaugnay nito, sinabi ni Jesus na dapat sampalatayanan ang sinugo ng Diyos na siyang nagtuturo ng Kaniyang mga salita.  Kaya, mahalaga at kailangan ang pananampalataya.  Paano makikilala ang hindi sumasampalataya?

     “Kaya’t sinabi ni Jesus, “Tandaan ninyo: malibang kanin ninyo ang laman ng Anak ng Tao at inumin ang kanyang dugo, hindi kayo magkakaroon ng buhay’.” (Juan 6:53, Magandang Balita Biblia)

     “Marami nga sa kaniyang mga alagad, nang kanilang marinig ito, ay nangagsabi, Matigas ang pananalitang ito; sino ang makaririnig noon?

     “Datapuwa't pagkaalam ni Jesus sa kaniyang sarili na nagbubulongbulungan ang kaniyang mga alagad tungkol dito, sa kanila'y sinabi, Ito baga'y nakapagpapatisod sa inyo?” (Juan 6:60-61)

     Ang hindi sumasampalataya ay matitisurin, gaya ng mga sumusunod kay Jesus dahil sa pagkain na nagbulung-bulungan at nagsabing “Matigas ang pananalitang ito; sino ang makaririnig noon?”  Dahil sa hindi wasto ang kanilang layunin, natisod sila sa sinabi ni Jesus:

     “Dahil dito'y marami sa kaniyang mga alagad ay nagsitalikod, at hindi na nagsisama sa kaniya.” (Juan 6:66)

     Samakatuwid, ang may maling layunin sa pagsunod ay hindi rin makapananatili.  Sila’y matitisod at mahihiwalay tulad ng nangyari sa mga sumunod kay Cristo dahil sa hangad na pakinabang.

     Sa kabilang dako, ano naman ang kabutihan ng pag-anib sa Iglesia ni Cristo nang dahil sa pananampalataya?

     “Sinabi nga ni Jesus sa labingdalawa, Ibig baga ninyong magsialis din naman?

     “Sinagot siya ni Simon Pedro, Panginoon, kanino kami magsisiparoon? ikaw ang may mga salita ng buhay na walang hanggan.

     “At kami'y nagsisisampalataya at nakikilala namin na ikaw ang Banal ng Dios.” (Juan 6:67-69)

     Ang tagpong ito ay naganap nang tumalikod na ang mga sumunod kay Jesus dahil sa pagkain.  Ang mga sumasampalataya tulad ni Apostol Pedro ay hindi tumalikod kahit pa wari’y ipinagtabuyan sila ng Panginoong Jesucristo.  Hindi sila humiwalay dahil sa sumasampalataya silang na kay Cristo ang salita ng buhay na walang hanggan.  Ganito ang dapat maging paninindigan ng sinumang aanib at kaanib sa Iglesia ni Cristo.

Kahulugan ng pananampalataya

     “Ngayon, ang pananampalataya ay siyang kapanatagan sa mga bagay na hinihintay, ang katunayan ng mga bagay na hindi nakikita.” (Heb. 11:1)

     Ang mga kaanib sa Iglesia ni Cristo ay naghihintay sa muling pagparito ni Cristo, sa pagtahan nila sa Bayang Banal, at sa pagtatamo nila ng buhay na walang hanggan.  Sila na sumasampalataya ay panatag na naghihintay at umaasa sa mga pangakong ito.

     Si Abraham ay mabuting halimbawa ng lingkod ng Diyos na sumampalataya at naging panatag sa kaniyang inaasahan (Roma 4:18-21).  Ipinangako ng Diyos sa kaniya na siya’y magiging ama ng maraming bansa noong siya’y matanda na—may 100 taon na.  Baog ang kaniyang asawang si Sara.  Sa kalagayang ito, walang aasa pa na magkakaanak sina Abraham at Sara.  Subalit, dahil ang Diyos ang nangako, hindi nag-alinlangan si Abraham.  Inasahan niya ang pangako.  Lubos siyang nanalig sa kapangyarihan ng Diyos—na walang imposible sa Diyos at lahat ay magagawa Niya.  Kaya, ang pananampalataya niya ay tinawag na pag-asa laban sa pag-asa.  Ang pag-asa ng tao na hindi siya magkakaanak ay nilabanan niya ng pag-asa sa magagawa ng Diyos.  Natupad ang pag-asa ni Abraham.  Si Sara ay nagdalantao at si Isaac ang naging anak.  Naging anak naman ni Isaac sina Esau at Jacob.  Si Jacob ay nagkaroon ng 12 anak na lalake na siyang pinagmulan naman ng 12 lipi ng bayang Israel.

     Ang sumasampalataya, kung gayon, ay hindi nag-aalinlangan sa magagawa ng Diyos.  Nananalig siya sa kapangyarihan at magagawa ng Dakilang Lumikha.

Ang sumasampalataya

     Paano makikilala ang taong sumasampalataya?  Ganito ang sabi ng Biblia:

     “Kung tunay na kayo'y mamamalagi sa pananampalataya, na nababaon at matitibay, at di makilos sa pagasa sa evangelio na inyong narinig, na ipinangaral sa lahat ng mga nilalang sa silong ng langit; na dito akong si Pablo ay ginawang ministro.” (Col. 1:23)

     Ang ebanghelyo ay ang mga salita ng Diyos at siyang kapangyarihan Niya sa ikaliligtas ng tao.  Ang sumasampalataya ay matibay at hindi makikilos sa pag-asa sa ebanghelyo.  Ngunit paano magiging matibay ang sumasampalataya?

     “Kaya't ang bawa't dumirinig ng aking mga salitang ito at ginaganap, ay matutulad sa isang taong matalino, na itinayo ang kaniyang bahay sa ibabaw ng bato:

     “ At lumagpak ang ulan, at bumaha, at humihip ang mga hangin, at hinampas ang bahay na yaon; at hindi nabagsak: sapagka't natatayo sa ibabaw ng bato.” (Mat. 7:24-25)

     Upang maging matibay ang tao sa kaniyang pananampalataya ay hindi sapat na pakinggan lamang niya ang mga aral ng Diyos.  Ang mga ito ay kailangan niyang tuparin o sundin.  Ang ganito ay itinulad sa isang taong matalino na nagtayo ng bahay sa ibabaw ng bato, sa matibay at matatag na pundasyon.  Bumuhos man ang ulan, bumaha, at umihip ang hangin na ang isinasagisag ay mga pagsubok sa buhay, ay hindi siya babagsak.

     Sa kabilang dako, ang hindi tumupad o sumunod sa aral na napakinggan ay magiging marupok:

     “At ang bawa't dumirinig ng aking mga salitang ito at hindi ginaganap, ay matutulad sa isang taong mangmang, na itinayo ang kaniyang bahay sa buhanginan:

     “At lumagpak ang ulan, at bumaha, at humihip ang mga hangin, at hinampas ang bahay na yaon; at nabagsak: at kakilakilabot ang kaniyang pagkabagsak.” (Mat. 7:26-27)

     Ang katulad niya’y taong nagtayo ng bahay sa buhanginan, sa isang mahina at marupok na pundasyon.  Kapag dumating ang mga pagsubok, siya’y babagsak, katumbas ng mahihiwalay—hindi rin siya magtatamo ng kaligtasan.  Samakatuwid, pananampalatayang may kalakip na gawa ang dapat taglayin ng tao sa pag-anib sa Iglesia ni Cristo upang makatiyak ng kaligtasan.*****

PASUGO/February 2001, Pages 12-13, 24

____________________________________________________
Malugod po namin kayong inaanyayahan sa mga pagsamba ng Iglesia ni Cristo sa ating Lumikha.
Kung mayroon po kayong mga katanungan ukol sa mga aral na sinasampalatayanan ng Iglesia ni Cristo, maaari po kayong magtungo sa kapilya o bahay-sambahan na malapit sa inyo at makipag-ugnayan po kayo sa ministrong nakadestino rito.  Nagagalak po silang kayo'y paglingkuran.  Sa Diyos po ang lahat ng kapurihan!
________________________________________________________________________________-

Bakit Hindi Nagdiriwang ng "Pasko" Ang Iglesia Ni Cristo?

Ang Pasko, Parol, At Aginaldo

Ni DANIEL D. CATANGAY

____________________________

ANG MGA PAROL na nakasabit sa mga bintana ng mga bahay at gusali at maging ang iba’t ibang dekorasyong makikita sa ating paligid kapag dumarating ang buwan ng Disyembre ay nagsasabing malapit na naman ang “Pasko,” ang pinakamasayang kapistahang ipinagdiriwang ng mga naniniwala na ang ika-25 ng Disyembre ang petsa ng kapanganakan ng Panginoong Jesucristo.

     Sa panahong ito ay marami ang gawaing panlipunan ang ginagawa ng tao na naglalayong maipakita at maipadama sa kapuwa ang pag-ibig at diumano’y “diwa ng kapaskuhan.”

      Madalas makatawag ng pansin ang hindi pakikiisa ng Iglesia ni Cristo sa pagdiriwang na ito.  Kaya, karaniwang itinatanong ng marami:  “Hindi ba mahalaga sa inyo ang  kapanganakan ni Jesus?”

Kung Bakit Hindi Disyembre 25

     Ang kapanganakan ni Jesus ay lubhang mahalaga at ito’y dapat ikagalak ng lahat ng tao, gaya ng mababasa sa Biblia:

     “Ngunit sinabi sa kanila ng anghel, ‘Huwag kayong matakot!  Ako’y may dalang mabuting balita para sa inyo na magdudulot ng malaking kagalakan sa lahat ng tao.  Sapagkat isinilang ngayon sa bayan ni David ang inyong Tagapagligtas, ang Cristong Panginoon.

     “Biglang lumitaw sa tabi ng anghel ang isang malaking hukbo ng kalangitan, na nagpupuri sa Diyos:  ‘Papuri sa Diyos sa kaitaasan, At sa lupa’y kapayapaan sa mga taong kinalulugdan niya!’” (Lu. 2:10-11, 13-14, Magandang Balita Biblia)

     Ang kapanganakan ni Jesus ay isang mabuting balita na ang hatid ay malaking kagalakan sa lahat ng tao, sapagkat noong ipanganak si Jesus ay isinilang ang Tagapagligtas ng tao.  Kaya nga, nang ipanganak si Jesus ay malaking hukbo ng kalangitan ang nagpuri sa Diyos.  Ngunit bakit hindi nakikiisa ang Iglesia ni Cristo sa pagdiriwang ng diumano’y kapanganakan ni Jesus tuwing Disyembre 25?  Ang kapanganakan ni Jesus ay talagang dapat ikagalak ng lahat, ngunit maling ipalagay na ito’y naganap sa petsang Disyembre 25.  Alamin natin ang tala sa Biblia:

     “Nang panahong yaon, iniutos ng Emperador Augusto na magpatala ang lahat ng nasasakupan ng Imperyo ng Roma.  Ang unang pagpapatalang ito’y ginawa nang si Cirenio ang gobernador ng Siria.  Kaya’t umuwi ang bawat isa sa sariling bayan upang magpatala.

     “Mula sa Nazaret, Galilea, si Jose’y pumunta sa Betlehem, Judea, ang bayang sinilangan ni Haring David, sapagkat siya’y mula sa angkan at lahi ni David.  Kasama niyang umuwi upang magpatala rin si Maria na kanyang magiging asawa na noo’y kagampan.  Samantalang naroroon sila, dumating ang oras ng panganganak ni Maria at isinilang niya ang kanyang panganay at ito’y lalaki.  Binalot niya ng lampin ang sanggol at inihiga sa isang sabsaban, sapagkat wala nang lugar para sa bahay-panuluyan.” (Lu. 2:1-7, Ibid.)

     Nang ipanganak ang Panginoong Jesus ay panahon ng patalaan ng mga mamamayang sakop ng Imperyo ng Roma sa ilalim ng pamumuno ni Emperador Augusto.  Bilang pagsunod sa utos, ang mag-asawang Jose at Maria ay pumunta sa Betlehem, Judea upang doon magpatala (dahil sila’y mula sa angkan ni David).  Si Maria noon ay nasa kaniyang kabuwanan, at samantalang sila’y nasa Betlehem ay dumating ang oras ng kaniyang panganganak.  Isinilang niya si Jesus.

     Bakit ang pangyayaring ito ay hindi maaaring naganap sa buwan ng Disyembre?

     “Sa lupain ding yaon ay may mga pastol na nasa parang, nagpupuyat sa pagbabantay ng kanilang mga tupa.  Biglang lumitaw sa harapan nila ang isang anghel ng Panginoon at lumaganap sa paligid nila ang nakasisilaw na kaningningan ng Panginoon.  Natakot sila nang gayon na lamang.” (Lu. 2:8-9, Ibid.)

     Nang si Jesus ay ipanganak ay may mga pastol ng tupa na nasa parang na nagpupuyat sa pagbabantay ng kanilang mga tupa.  Hindi ito gagawin ng mga pastol sa Betlehem sa buwan ng Disyembre dahil ito ay panahon ng taglamig at kadalasang umuulan ng yelo sa gabi:

     “Sa panahon ng kapanganakan [ni Cristo], ang mga pastol ay doon nakatahan sa kabukiran at nagbabantay sa kanilang mga kawan sa gabi. (Lukas 2:8)  Samantalang ang mga tupa ay maaaring manginain sa parang kung araw sa anumang panahon sa buong taon, ang pangyayaring ang mga pastol ay nasa parang at nagpalipas ng gabi roon sa pagbabantay sa kanilang mga tupa ay nagbibigay ng katiyakan sa panahon ng kapanganakan ni Jesus.  Ang tag-ulan sa Palestina ay nagsisimula sa huling bahagi ng Oktubre at tumatagal nang ilang buwan.  Pagsapit ng Disyembre, ang Betlehem, tulad ng Jerusalem, ay madalas na nakararanas ng pamumuo ng manipis na yelo sa gabi.  Kaya ang katotohanang ang mga pastol sa Betlehem ay nasa parang sa gabi ay nagpapahiwatig sa isang panahon bago magsimula ang tag-ulan.  Imposible ring pagalitin ni Augusto Cesar ang mga Judio nang walang mahalagang kadahilanan sa pamamagitan ng pag-uutos na sila’y magpatala sa buwan ng Disyembre na isang panahong malamig at maulan, kung kalian ang paglalakbay ay totoong napakahirap.” (Aid to Bible Understanding, p. 223, isinalin mula sa Ingles)

     Sa makatuwiran at makatotohanang dahilan na inilahad sa itaas ay natitiyak nating hindi nga maaaring Disyembre 25 ang petsa ng kapanganakan ni Jesus.  Kaya maling ipalagay, paniwalaan, at tanggapin na ito ang petsa ng kapanganakan ng Tagapagligtas.

Impluwensiyang Pagano

     Bagaman walang binabanggit sa Biblia ukol sa tiyak na petsa ng kapanganakan ni Jesus, ito ngayo’y ipinagdiriwang tuwing Disyembre 25.  Ano ba ang nakaimpluwensiya sa pagkakatakda ng petsang ito bilang araw ng kapanganakan ni Jesus?

     “Walang anumang mapagtitiwalaang patotoo ng kasaysayan tungkol sa araw o buwan ng kapanganakan ni Cristo sa Jerusalem.  Ang ika-25 ng Disyembre ay petsa ng isang kapistahang pagano ng mga Romano na ipinagdiriwang noong 274 bilang kapanganakan ng hindi mapapanaigang araw. … Bago  ang taong 336 ang Iglesia sa Roma, dahil sa hindi niya masugpo ang pistang paganong ito, ay pinapaging espirituwal ito bilang Kapistahan ng Kapanganakan ng Araw ng Katuwiran.”  (The New International Dictionary of the Christian Church, p. 223, isinalin mula sa Ingles)

     Bago pa ang taong 336, ang mga paganong Romano ay nagdiriwang na tuwing Disyembre 25 ng kapistahan ng itinuturing nilang “hindi mapananaigang araw.”  Kaya, kapistahang pagano ang nakaimpluwensiya sa pagkakatakda ng Disyembre 25 bilang araw daw ng kapanganakan ng Panginoong Jesus.  Ang ginawa ng Iglesia Katolika ay itinakda ang Disyembre 25 bilang Kapistahan ng Kapanganakan ng Araw ng Katuwiran, na lalong kilala sa tawag na “Pasko.”

     Kahit pa sabihing bagaman galing sa pagano ay “isinakristiyano” na ang pagdiriwang na ito at ito ay para kay Cristo ay hindi pa rin makatuwiran.  Ganito ang mariing sinasabi ng Biblia ukol sa mga pagano:

     “Kaya’t ito ang masasabi ko, sa pangalan ng Panginoon:

     “Huwag na kayong mamuhay na gaya ng mga paganong walang kabuluhan ang mga iniisip at nadirimlan ang kaisipan.  Dahil wala silang pagkaunawa at matigas ang kanilang puso, hiwalay sila sa buhay na mula sa Dios.

     “Manhid na sila, at isinuko ang kanilang mga sarili sa malalaswang gawain.  Nasugapa na sila sa paggawa ng lahat ng karumihan.

     “Subalit hindi ganyan ang inyong natutuhan kay Cristo!”  (Efe. 4:17-20, Salita ng Buhay)

     Ang mga tunay na Cristiano ay hindi kailanman dapat makiayon ni kumuha ng paniniwala at gawain mula sa mga pagano dahil ang mga pagano’y hiwalay sa buhay na mula sa Diyos; nadirimlan ang kanilang mga kaisipan.  Ang totoo, pinuna ni Apostol Pablo                ang mga kaanib sa unang Iglesia na maraming ipinagpipista—sari-saring araw, buwan, panahon, at taon—na kanilang talikdan ang mga gayong gawain dahil ang gayon ay pagbabalik sa pagiging alipin (Gal. 4:7-11).

Kalayaang bigay ni Cristo

     Sa Banal na Kasulatan ay may binigyang-diin ang mga apostol ukol sa kapanganakan ni Cristo.  Ganito ang sabi ni Apostol Pablo:

     “Ngunit nang dumating ang takdang panahon, sinugo ng Diyos ang kanyang Anak.  Isinilang siya ng babae, at namuhay sa ilalim ng Kautusan upang palayain ang mga nasa ilalim ng Kautusan.  Sa gayon, tayo’y mabibilang na mga anak ng Diyos.”  (Gal. 4:4-5, MB)

     Ang kapanganakan ng Tagapagligtas ay isang mabuting balita sa lahat ng tao.  Ipinanganak Siya ay namuhay sa ilalim ng kautusan upang palayain ang mga nasa ilalim ng kautusan.  Ang lahat ng mapapalaya ay mabibilang na mga anak ng Diyos.  Sino ba ang mga nasa ilalim ng kautusan at bakit mahalaga na ang tao’y palayain sa kautusan?  Ipinaliwanag ni Apostol Pablo ang ganito:

     “Ang lahat ng nananangan sa pagsunod sa Kautusan ay nasa ilalim ng isang sumpa.  Sapagkat nasasaad sa Kasulatan, ‘Sumpain ang hindi tumutupad sa lahat ng nasusulat sa aklat ng Kautusan’.” (Gal. 3:10, Ibid.)

     Ang lahat ng tao ay nananagot sa pagsunod sa kautusan; ang hindi tumutupad ay nasa ilalim ng sumpa.  Ang sumpang ito ay ang kamatayan na siyang kabayaran ng kasalanan:

     “Sapagka't ang kabayaran ng kasalanan ay kamatayan; datapuwa't ang kaloob na walang bayad ng Dios ay buhay na walang hanggan kay Cristo Jesus na Panginoon natin.” (Roma 6:23)

     Ang kasalanan ay ang paglabag at ang hindi pagtupad sa kautusan.  Ang kabayaran ng kasalanan ay kamatayan.  Kaya, sa kabayaran ng kasalanan—sa kamatayan—ay iniligtas o pinalaya ni Cristo ang tao.  Itinuro ng Bibliya kung paano pinalaya ni Cristo sa sumpa ng kautusan ng tao at kung sino ang mga pinalaya Niya sa parusang kamatayan:

     “Tinubos tayo ni Cristo sa sumpa ng Kautusan nang siya’y magdusa na parang isang sinumpa.  Sapagkat nasasaad sa kasulatan, ‘Sinumpa ang bawat ibinitin sa punongkahoy’.” (Gal. 3:13, MB)

     Ang tinubos ni Cristo ang  napalaya o naligtas sa sumpa ng kautusan.  Nakalaya na sila sa kabayaran ng kasalanan dahil si Jesus na ang nagbayad nito:

     “Ngunit ipinadama ng Diyos ang kanyang pag-ibig sa atin nang mamatay si Cristo para sa atin noong tayo’y makasalanan pa.  At ngayong napawalang-sala na tayo sa pamamagitan ng kanyang dugo, lalo nang tiyak na maliligtas tayo sa poot ng Diyos sa pamamagitan niya.” (Roma 5:8-9, Ibid.)

     Ang mga tinubos ni Cristo ay napawalang-sala sa pamamagitan ng Kaniyang mahalagang dugo.  At dahil dito, “Sino ang maghaharap ng sakdal laban sa mga hinirang ng Diyos, gayong ang Diyos ang nagpapawalang-sala sa kanila?  Sino nga ang hahatol ng kaparusahan?” (Roma 8:33-34, Ibid.)

     Ang mga tinubos ni Cristo ay napawalang sala na.  Kaya, wala nang maghaharap pa ng sakdal ni hahatol man ng kaparusahan sa kanila.  Sila rin ang lalo nang tiyak na maliligtas sa poot ng Diyos.  Ang pinatutunayan ng Biblia na tinubos ng dugo ni Cristo ay ang Iglesia ni Cristo:

     “Ingatan ninyo kung gayon ang inyong mga sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo na mga katiwala, upang pakanin ang iglesia ni Cristo na binili niya ng kaniyang dugo.” (Gawa 20:28, Lamsa Translation, isinalin mula sa Ingles)

     Bagaman isang malaking kagalakan ang pagkapanganak kay Jesus na ating Tagapagligtas, ang Kaniyang kamatayan ang dapat gunitain dahil iyon ang ipinag-utos.

     Bilang tinubos ni Cristo, ginugunita ng Iglesia ni Cristo ang kamatayan ng Tagapagligtas tuwing Banal na Hapunan.  Ito’y pag-aalaala sa mga hirap na tiniis ni Cristo alang-alang sa kaligtasan ng mga taong nakinabang nito.

Ang ipinamamahagi

ng Iglesia ni Cristo

     Ang pinakamabuting maipagkakaloob ng mga kaanib ng Iglesia ni Cristo sa kanilang kapuwa sa lahat ng panahon ay ibahagi sa kanila ang pagliligtas:

     “Ako'y nagpahayag ng mabuting balita ng katuwiran sa dakilang kapisanan; narito, hindi ko pipigilin ang aking mga labi, Oh Panginoon, iyong nalalaman.

     “Hindi ko ikinubli ang iyong katuwiran sa loob ng aking puso; aking ibinalita ang iyong pagtatapat, at ang iyong pagliligtas: hindi ko inilihim ang iyong kagandahang-loob at ang iyong katotohanan sa dakilang kapisanan.” (Awit 40:9-10)

     Ang kaligtasan ay biyayang galing sa Diyos.  Kaya, ito ang pinakamabuting ibahagi ng mga kaanib sa Iglesia sa mga taong hindi pa kabilang dito.  Tinutupad ito ng mga kaanib sa Iglesia ni Cristo sa pamamagitan ng masiglang pagtulong sa gawaing pagpapalaganap ng ebanghelyo.  Sa ganito ay naihahayag sa lalo pang maraming tao ang katotohanan ukol sa kaligtasan.

     Bakit ang mga kaanib sa Iglesia ni Cristo ay walang sawa sa pakikiisa sa pagpapaalam ng katotohanang kailangan ng tao sa kaligtasan?  Ang mga kaanib sa Iglesia ni Cristo ay ginawang ilaw ng sanlibutan at inuutusang lumiwanag sa harap ng mga tao:

     “Kayo ang ilaw ng sanglibutan. Ang isang bayan na natatayo sa ibabaw ng isang bundok ay hindi maitatago.

     “Hindi rin nga pinaniningasan ang isang ilawan, at inilalagay sa ilalim ng isang takalan, kundi sa talagang lalagyan ng ilaw; at lumiliwanag sa lahat ng nangasa bahay.

     “Lumiwanag na gayon ang inyong ilaw sa harap ng mga tao; upang mangakita nila ang inyong mabubuting gawa, at kanilang luwalhatiin ang inyong Ama na nasa langit.” (Mat. 5:14-16)

     Sa ganito ay makikita ng mga tao ang mabubuting gawa ng mga tunay na hinirang ni Jesus upang kanilang luwalhatiin ang Diyos.  Kaya, ang lahat ng kaanib sa Iglesia ay magsisilbing ilaw sa mga tao sa pamamagitan ng paghahatid ng balita ng kaligtasan:

     “Upang kayo’y maging ulirang mga anak ng Diyos, malinis at walang kapintasan sa gitna ng mga taong liko at masasama.  Sa gayon, magsisilbi kayong ilaw sa kanila, tulad ng talang nagniningning sa kalangitan, samantalang inihahatid ninyo sa kanila ang balita ng kaligtasan.” (Filip. 2:15-16, MB)*****

PASUGO/December 1999, pages 14-16

___________________________________________            

Malugod po namin kayong inaanyayahan sa mga pagsamba ng Iglesia ni Cristo sa ating Lumikha.
Kung mayroon po kayong mga katanungan ukol sa mga aral na sinasampalatayanan ng Iglesia ni Cristo, maaari po kayong magtungo sa kapilya o bahay-sambahan na malapit sa inyo at makipag-ugnayan po kayo sa ministrong nakadestino rito.  Nagagalak po silang kayo'y paglingkuran.  Sa Diyos po ang lahat ng kapurihan!
_______________________________________________________________________
 INDEX

Kung May Kapatid Na Nasumpungan Sa Pagsuway

Kung May Kapatid Na

Nasumpungan Sa Pagsuway

Sinulat ni EMILIANO P. MAGTUTO SR.

“Mga kapatid, kung ang sinoman ay masumpungan sa anomang pagsuway, kayong mga sa espiritu, ay inyong papanumbalikin ang gayon sa espiritu ng kahinhinan…”

-     Galacia 6:1

Ang isa sa mahalaga at pangunahing aral ng Diyos na tinutupad sa loob ng Iglesia ni Cristo ay ang nauukol sa pag-iibigang magkakapatid.  Ang pag-ibig sa kapatid ay napatutunayan at nahahayag sa pamamagitan ng gawa at hindi ng salita lamang.  Hindi nagkakapootan ang magkakapatid na nag-iibigan.  Hindi gumagawa ng masama ang sinuman sa kaninuman.  Sa halip, ang nakikita sa kanila ay ang pagdadamayan—nagtutulungan ang isa’t isa sa abot ng makakaya lalo na sa panahon ng matitinding kalamidad.

     Subalit hindi sa gayong paraan lamang natin mapatutunayan ang pag-ibig sa ating mga kapatid.  Kung may nakikita tayong nasa pagsuway o hindi nabubuhay nang ayon sa mga aral na itinuro sa atin, mayroon ding inaasahan ang Diyos na ating gagawin.

Ang dapat gawin kung may

masumpungan sa pagsuway

Itinuro ito ng mga apostol sa atin:

     “Mga kapatid, kung ang sinoman ay masumpungan sa anomang pagsuway, kayong mga sa espiritu, ay inyong papanumbalikin ang gayon sa espiritu ng kahinhinan; na iyong pagwariin ang iyong sarili, baka ikaw naman ay matukso.” (Gal. 6:1)

     Kung may masumpungan tayong kapatid sa anumang pagsuway, ipakita at ipadama natin sa kaniya ang ating pag-ibig.  Sa paanong paraan?  Hindi sa pamamagitan ng pagkunsinti o pagtatakip sa kaniyang kasalanan na anupa’t tayo ay “magtago sa piging ng pagiibigan” (Jud. 1:12).  Bagkus, gaya ng ipinahayag ni Apostol Pablo, “papanumbalikin ang gayon” at himukin natin na talikuran at iwaksi niya ang mga gawang kadiliman upang siya’y mabuhay nang matuwid at may kabanalan.  Huwag natin siyang kamumuhian o lalayuan.  Sa halip ay atin siyang kaawaan at matiyagang akayin hanggang sa siya’y makapanumbalik.

     Si Apostol Pablo ay patuloy na nagturo tungkol sa mga sumasalangsang:

     “Na sawaying may kaamuan ang mga nagsisisalangsang; baka sakaling sila'y pagkalooban ng Dios ng pagsisisi sa ikaaalam ng katotohanan,

     “At sila'y makawala sa silo ng diablo, na bumihag sa kanila ayon sa kaniyang kalooban.” (II Tim. 2:25-26)

     Gaya ng sinabi ni Apostol Pablo, ang kapatid na nasa pagsalangsang o pagsuway ay nasa silo o bihag ng diablo kaya kailangang siya’y kaawaan.  Dapat nating maunawaan na hindi rin nais ng kapatid ang nangyari sa kaniya.  Nadaig lamang siya at napagtagumpayan ng silo ng diablo.  Paano natin siya maililigtas at mapalalaya sa silo ng diablo?  Sawayin natin siyang may kaamuan at paalalahanan nating may pag-ibig upang madama ang ating buong pusong pagmamalasakit sa kaniya.  Huwag natin siyang susumbatan, sisigawan, o kagagalitan.  Buong giliw natin siyang payuhan na manumbalik sa aral ng Diyos.

     Napakahalaga ng gawang pagpapabalik-loob ng isang makasalanan.  Sa sulat ni Apostol Santiago ay maliwanag ang sinasabi:

     “Mga kapatid ko, kung ang sinoman sa inyo ay nalilihis sa katotohanan, at siya'y papagbaliking loob ng sinoman;

     “Ay alamin nito na ang nagpapabalik-loob ng isang makasalanan, mula sa kamalian ng lakad niya ay magliligtas ng isang kaluluwa sa kamatayan, at magtatakip ng karamihang kasalanan.” (Sant. 5:19-20)

Paraan ng pagpapanumbalik  

Nagturo si Apostol Pablo tungkol sa pagpapanumbalik sa kapatid na nakagawa ng kasalanan:

     “Ngunit huwag naman ninyo siyang ituturing na kaaway; sa halip, pangaralan ninyo bilang kapatid.” (II Tes. 3:15, Magandang Balita Biblia)

     Huwag nating ituturing na kaaway ang kapatid na nagkasala.  Kapag nilayuan, kinamuhian, at itinuring natin siyang kaaway at hindi kapatid, paano natin siya mapanunumbalik?  Gaano kasama kung ariin nating kaaway ang ating kapatid at mapoot sa kaniya dahil sa siya’y nagkasala?  Maliwanag na sinabi ni Apostol Juan:

     “Ang sinomang napopoot sa kaniyang kapatid ay mamamatay-tao: at nalalaman ninyong sinomang mamamatay-tao ay hindi pinananahanan ng buhay na walang hanggan.” (I Juan 3:15)

     Kaya, upang mapanumbalik natin ang kapatid na nasa pagsuway, huwag mawawala ang pag-ibig natin sa kaniya.  Kaawaan natin siya at sundin ang sinabi ni Apostol Pablo na “pangaralan ninyo bilang kapatid.”

Ang dapat gawin sa mahihinang kapatid

Hindi lamang ang mga kapatid na nasa pagsuway ang pananagutan ng bawat isa sa atin na akayin upang makapanumbalik.  May mga kapatid tayong mahina pa sa pananampalataya kaya hindi pa nila lubos na napagtatalagahan ang kanilang paglilingkod at pagsamba sa Diyos.

     Dahil dito, ano naman ang dapat gawin sa mahihinang kapatid?  Sa Roma 15:1, sinasabi:

     “Dapat pagtiisan nating malalakas ang mahihina sa pananampalataya, at huwag ang sariling kasiyahan lamang ang isipin.” (MB)

     Huwag natin silang lalayuan o kaiinisan kung hindi natin makita sa kanila ang katulad ng taglay nating kasiglahan at kalakasan sa pananampalataya.  Maging matiyaga tayo sa pagdadala at pagtuturo sa mga kapatid nating mahihina pa sa pananampalataya.  Sa halip na sila’y kayamutan, sundin natin ang pamanhik ng mga apostol:

     “At aming ipinamamanhik sa inyo, mga kapatid, na inyong paalalahanan ang mga manggugulo, palakasin ang mga mahihinang-loob, alalayan ang mga mahihina, at maging mapagpahinuhod kayo sa lahat.” (I Tes. 5:14)

     Dapat nating pagmalasakitan ang ating mahihinang kapatid sapagkat, bilang mga kaanib sa tunay na Iglesia, pinamuhunan din sila ng buhay ng ating Panginoong Jesucristo:

     “Sapagka't sa pamamagitan ng iyong kaalaman ay napapahamak ang mahina, ang kapatid na dahil sa kaniya'y namatay si Cristo.” (I Cor. 8:11)

Ang kapatid na dapat itakuwil o alisin

Itinuro ng mga apostol kung sinu-sinong kapatid ang dapat itakuwil:

     “Ang taong may maling pananampalataya pagkatapos nang una at ikalawang pagsaway ay itakuwil mo;

     “Yamang nalalaman mo na ang gayon ay napahamak, at nagkakasala at siya'y hinahatulan ng kaniyang sarili.” (Tito 3:10-11)

     Ang kapatid na may maling pananampalataya, kung hindi magbago, ang sabi ng talata, “pagkatapos…ay itakuwil mo.”  Ang ganito ay inaalis sa Iglesia dahil itinakuwil nila ang tunay na pananampalataya, gaya ng nangyari kay Himeneo at Alejandro sa panahon ng mga apostol (I Tim. 1:19-20).  Sila’y ibinigay kay Satanas upang huwag nang makapamusong sa loob ng Iglesia;  ang kahulugan nito’y hindi na sila maliligtas.

     Sa kabilang dako, kaawaan naman natin ang mga kapatid na nakikita nating nasa pagsuway o mahina sa pananampalataya.  Hindi sila maliligtas kung hindi sila makapanumbalik at hindi magpakatatag.  Kung sila’y ating pagmalasakitang papanumbalikin, mapatutunayan natin ang pag-ibig natin sa ating kapatid na kahayagan ng ating pag-ibig sa Diyos (I Juan 4:21, MB). *****

GOD’S MESSAGE/February 2008, Pages 21-22

___________________________________________