Miyerkules, Agosto 22, 2012

Isang Paanyaya Para Maging Lingkod Ng Diyos


Isang Paanyaya Para Maging Lingkod Ng Diyos
                   
Pangulong Tudling
Pasugo God’s Message
July 2012
Pages 31-32



Ang mundo sa kabuuan, ay larawan ng isang malungkot at nakalulunos na trahedya—makikita rito sa araw-araw ang kahapisan, poot, pagdurusa, kaguluhan, karamdaman, at kamatayan sa iba’t-ibang di-mailarawang paraan.  At walang ibang maaaring sisihin ang tao sa mga pangyayaring ito kundi ang kaniyang sarili.
     Ipinahayag ng propetang si Isaias:  “Ang lupain ay nagdurusa dahil sa kasalanan ng mga naninirahan dito.  Ang daigdig ay natutuyo, ang mga pananim ay nalalanta… Ang lupain ay dinumhan ng krimen; binaluktot ng mga tao ang batas ng Diyos at sinira ang Kaniyang walang hanggang mga utos.  Kaya naman ang sumpa ng Diyos ay sumasa kanila” (Isa. 24:4-6, Living Bible, isinalin sa Filipino).
     Tunay nga, sinira ng tao ang mga banal na kautusan ng Diyos kaya siya naman ay tinakdaan ng hatol na kamatayan (Rom. 5:12) na itinaan sa Araw ng Paghuhukom (Apoc. 21:8), maliban na lamang kung matamo niya ang pagpapatawad ng Diyos.  Ang Diyos ay pag-ibig.  Kaya, upang ang tao ay makaligtas sa mabigat na parusa dahil sa kaniyang kasalanan, buong pagkahabag na nagpanukala ang Diyos ng paraan para ang tao’y mapatawad nang ayon sa itinuturo ng ebanghelyo.
      Bagama’t totoong hindi nakalulugod sa Diyos ang kapalaluan, kahalayan, pagmamataas, at kahambugan ng tao, makikita pa rin ang Kaniyang habag nang Kaniyang isugo ang Kaniyang Anak (Gawa 4:10-12) upang maging pampalubag-loob sa kasalanan ng tao—na pumayag na mamatay sa krus upang matupad ang kalooban ng Diyos—na siyang nagbibigay ng pagkakataon sa mga makasalanan upang muling makasundo ng Diyos.
     Kaya, ano ang paanyaya ng Tagapaglitas sa lahat ng tao upang makabahagi sa dakilang habag na ito ng Diyos?  Ganito ang pahayag ng Panginoong Jesucristo.  “Ako ang pintuan; ang sinomang taong pumasok sa akin, ay siya’y maliligtas, at papasok at lalabas, at makasusumpong ng pastulan… Muli ngang sinabi sa kanila ni Jesus, Katotohanan, katotohanang sinasabi ko sa inyo, Ako ang pintuan ng mga tupa” (Juan 10:9, 7).
     Ang paanyaya ng Tagapagligtas ay malinaw at magiliw:  “pumasok sa Akin.”  Pansinin din ang  paanyaya ay para sa “sinoman” o kaninuman, na ang kahuluga’y para sa lahat—anumang nasyonalidad, kulay ng balat, kalagayan sa lipunan o antas ng pinag-aralan.  Tiyak din ang pangako sa tutugon:  “siya’y maliligtas.”
     Hindi magagawa ng sinuman na literal na “pumasok kay Cristo yamang Siya ay nasa langit na at nakaupo sa kanan ng Diyos (Awit 80:17).  Ang pagtugon sa panawagang ito ni Cristo ay sa pamamagitan ng pagsangkap o pag-anib sa Kaniyang katawan na ito nga ay ang Iglesia (Col. 1:18), na ang pangalan ay Iglesia ni Cristo (Gawa 20:28, Lamsa Translation).  Ang nakatugon sa Kaniyang panawagang ito na umanib sa Iglesia ni Cristo ang tunay na nakinabang sa Kaniyang kamatayan.
     Tandaan na ang pagkabuhos ng dugo ang kahayagan na ang parusang nakalaan para sa kasalanan ay nabayaran na; isang buhay ang isinakripisyo alang-alang sa buhay ng mga makasalanan bilang pagtugon sa paraang itinakda ng Diyos upang mapawalang-sala ang tao.  Walang kapangyarihan ni karapatan ang tao na baguhin ang itinuturo ng Biblia ukol sa paraan ng pagtatamo ng kaligtasan.
     Subalit bakit sa Iglesia ni Cristo dapat umanib ang tao upang maligtas?  Ayon sa talinghaga ng Panginoong Jesucristo, sa ano itinulad ang kaharian ng langit o ang Iglesia ni Cristo?  Ganito ang isinasaad ng talinghaga:  “At sumagot si Jesus at muling pinagsalitaan sila sa mga talinghaga, na sinasabi, Tulad ang kaharian ng langit sa isang hari na naghanda ng piging ng kasalan ng kaniyang anak na lalake, At sinugo ang kaniyang mga alipin upang tawagin ang mga inanyayahan sa piging ng kasalan:  at sila’y ayaw magsidalo” (Mat. 22:1-3).
     Ang kaharian ng langit ay inihalintulad sa isang hari na naghanda ng magarbong piging para sa kasal ng kaniyang anak na lalake.  Hindi matututulang ang tinutukoy na Anak ay ang Panginoong Jesucristo.  Nakalulungkot, subalit may binabanggit din ang talinghaga na mga taong walang interes na tugunin ang paanyaya.  Maraming panauhin ang inanyayahan—nagsugo pa nga ng mga alipin ang hari upang sabihan ang mga inanyayahan na panahon na para dumalo sa piging—subalit lahat sila ay nagsitanggi.
     Paano ito nakakahalintulad ng ating daigdig sa kasalukuyan?  Isinugo ng Diyos ang Kaniyang mga lingkod—mga sugo sa pangalan ni Cristo (II Cor. 5:18-20)—upang akitin ang mga tao na magsisi, sa maaabot ng kanilang pangngaral.  Marapat lamang na tugunin ng tao ang paanyaya, ngunit lubhang nakalulungkot na sa maraming pagkakataon, ang mga sinugo ay binabalewala.  Ang pagiging abala ukol sa mga pakinabang na panlaman ay nagiging hadlang sa marami upang tumugon sa paanyaya ng Diyos.  Kadalasan, ang mas pinipili ng mga tao na hanapin ay ang karangyaan ng buhay dito sa mundo.
     Naging masyadong abala ang mga tao sa kanilang makalupang gawain at hanapbuhay para mapakinggan ang mensahe ukol sa kaligtasan—kaya ang paanyaya ay winawalang-halaga nila.  Sadya man o hindi, marami ang tumatangging pakinggan ang alok ng Diyos dahil sa kanilang kawalan ng interes at hayagang paghihimagsik sa Diyos na kahit nalalaman nilang lubos ang Kaniyang kalooban (I Tim. 2:3-4) ay tinatanggihan pa rin ang kasaganaan ng Kaniyang kahabagan.
     Ang iba naman, dahil hindi nila nakilala ang katuwiran ng Diyos ay nagtayo ng sarili nilang katuwiran, gaya ng patotoo ni Apostol Pablo:  “Sapagka’t sila’y pinatotohanan ko na may mga pagmamalasakit sa Dios, datapuwa’t hindi ayon sa pagkakilala.  Sapagka’t sa hindi nila pagkaalam ng katuwiran ng Dios, at sa pagsusumakit na maitayo ang sariling kanila, ay hindi sila napasakop sa katuwiran ng Dios” (Rom. 10:2-3).
     Ito ang hayagang ginagawa ng mga tao sa kasalukuyan—naghahangad ng kaligtasan ngunit ang kanilang paraan para ito matamo ay taliwas sa itinuturo ng mga Banal na Kasulatan.  Maaari silang magkunwari, subalit hindi nila makikita ang katuparan ng kanilang pag-asa—sapagkat ang Diyos ay hindi maaaring linlangin.
     Ang iba naman ay ipagpaparangalan ang kanilang mga gawa sa Panginoong Jesus sa pag-asang sila ay Kaniyang tatanggapin, gayunma’y hindi sila kikilalanin bagkus ay itataboy pa, gaya ng sinabi mismo ng Tagapagligtas:  “Hindi lahat ng mga wari’y relihiyoso ay totoo ngang mga taong banal.  Maaaring tinatawag nila Akong ‘Panginoon,’ ngunit hindi pa rin sila mapupunta sa langit.  Sapagkat ang napakahalagang tanong ay kung sinusunod nila ang Aking Ama na nasa langit.  Sa paghuhukom, maraming magsasabi sa Akin, ‘Panginoon, ipinahayag namin sa iba ang tungkol sa Iyo at ginamit ang Iyong pangalan sa pagpapalayas ng mga demonyo at paggawa ng marami pang ibang dakilang himala.  Ngunit sasagot Ako, ‘Kailanman ay hindi kayo naging Akin.  Lumayas kayo, sapagkat masasama ang inyong mga gawa” (Mat 7:21-23, isinalin mula sa Living Bible).
     Hindi lahat ng wari’y relihiyoso ay tunay ngang maka-Diyos, ayon sa Panginoong Jesus.  Oo nga’t tinatawag nila Siya na Panginoon, subalit hindi pa rin sila makapapasok sa langit sapagkat ang hindi nila sinusunod ay ang kalooban ng Amang nasa langit.  Tangi rito, marami ang nag-aakala na dahil sila diumano ay mabubuting magulang sa kanilang mga anak o kaya naman ay mabubuting kapitbahay, ang gayong mga gawa ay ibibilang nang kanilang kabanalan sa paningin ng Diyos.  Ang totoo, maaaring buong taimtim na sinusunod ng iba ang tinatawag na “golden rule” na nagsasaad na huwag gawin ng tao sa iba ang ayaw niyang gawin nila sa kaniya (batay sa Mat. 7:12), gayunma’y hindi pa rin sila kabilang sa mga lingkod na hinirang ng Diyos.  Ang pagtanggap ng lipunan ay hindi nangangahulugang katanggap-tanggap ito sa Diyos.
      Mayroon din namang nagsisikap magtamo ng kaligtasan sa pamamagitan lamang ng pagpapahayag ng kanilang pananampalataya ngunit wala namang kalakip na gawa na nagpapatunay dito, gaya ng itinuro ni Apostol Santiago“Anong pakikinabangin, mga kapatid ko, kung sinasabi ng sinoman na siya’y may pananampalataya, nguni’t walang mga gawa? Makapagliligtas baga sa kaniya ang pananampalatayang iyan?... Gayon din naman ang pananampalataya na walang mga gawa, ay patay sa kaniyang sarili… Ikaw ay sumasampalataya na ang Dios ay iisa:  mabuti ang iyong ginagawa:  ang mga demonio man ay sumasampalataya, at nagsisipanginig” (Sant. 2:14, 17, 19).   
     Malinaw ang pasiya sa sinumang nag-aangking may pananampalataya at diumano’y Cristiano ngunit hindi naman pinatutunayan sa gawa—ang gayong uri ng pananampalataya ay hindi makapagliligtas.  Ang gayong pananampalataya ay patay at walang silbi.  Ang mga gawang pagsunod ay kailangan upang patunayan ng isang tao ang kaniyang pananampalataya.  Kaya, ang pananampalatayang hindi pinatutunayan ng mabubuting gawa ay hindi tunay na pananampalataya—bakus ay walang kabuluhan.
     Ang tunay na pananampalataya kay Cristo ay ang pananampalatayang may kalakip na “pagtalima” (Rom. 1:5).  Ang sumasampalataya, tumatalima, at nabubuhay nang matuwid—ang mga tunay na hinirang ng Diyos.
     Subalit dapat itimo sa isipan at puso ng bawat isa na ang pagiging hinirang ay hindi lamang isang pribilehiyo kundi isa ring pananagutan.  Ito ay napakahalaga mula pa sa pasimula:  “Kundi ang bagay na ito ang iniutos ko sa kanila, na aking sinasabi, Inyong dinggin ang aking tinig, at ako’y magiging inyong Dios, at kayo’y aking magiging bayan…sa ikabubuti ninyo” (Jer. 7:23)
     Tunay ngang ang pagiging hinirang ay may kaakibat na pananagutan at mga pagpapala, gaya ng inilarawan ng tipan ng Diyos na nakasulat sa Biblia.  Ang mga sumasampalataya na tumanggap sa paanyaya ng Diyos at naging mga sangkap ng katawan ni Cristo—ang Iglesia ni Cristo—ay makakabilang sa mga pinili o hinirang ng Diyos (I Ped. 2:9-10) na magtatamo ng Kaniyang habag at kaligtasan sa Araw ng paghuhukom, upang makasalo sa piging kapiling ng Panginoong Jesus sa Kaniyang banal na kaharian.*****



--RICHARD J. RODAS
   Editor-in-Chief
_______________________________________________
Basahin din: 
Bisitahin: 
_____________________________________________________________________________________