Kung Saan
Naroon Ang Mga Patay
Isang Pagbubunyag
Sa Iglesia Ni Cristo
Copyright
1964 by
Iglesia Ni Cristo
Pahina
106-111
Sa tanong
na: “Saan naroon
ang mga patay?” ay may iba’t ibang mga tugon ang iba’t ibang
nagtataguyod ng relihiyon sa kasalukuyang panahon. May mga nagsasabi na may tatlong dako na
pinaglalagyan sa mga taong nangamamatay.
Ang mga banal daw ay sa langit o glorya, banal man at hindi naman lubos
o ganap na nakapagkawas o nakapaglinis sa pamamagitan ng pagkukumpisal ay sa
purgatoryo raw at ang mga makasalanan ay sa impiyerno. Ang iba naman ay nagtuturong may dalawang
dakong pinaglalagyan ng mga namamatay ngayon:—sa langit at sa impiyerno. Naniniwala rin silang ang mga patay ay
tumatanggap na ng kagantihan pagkatapos na mamatay. Mayroon din namang mga nagtuturo na ang
espiritu na siya rin daw kaluluwa ng mga taong nangamamatay ay narito rin sa
mundo, na nagpapalipat-lipat daw sa mga bungangkahoy na kung sakali na ang
nasabing bungangkahoy ay makain ng isang babaing naglilihi, ang espiritung yaon
ang tataglayin ng sanggol na ipanganganak.
Ang Iglesia ni Cristo ay
walang anumang pagpapalagay na ilalahad ukol sa mga taong patay at maging sa
kanilang kaluluwa at espiritu. Mayroon
lamang sinasabi ang Iglesia ni Cristo
kung may sinasabi ang Biblia. Kailanma’t
tahimik ang Biblia ay tahimik din kami.
Ang tawag ni Jesus at
ng mga Apostol
Sa mga taong patay
Bago natin
liwanagin mula sa Biblia kung saan napapatungo ang mga patay, sa lalong
ikatitiyak at ikalulutas ng ating suliranin, ang dapat munang malaman ay kung
ano ang tawag ni Jesus at ng mga Apostol sa mga patay ng tao. Kung hindi natin malalaman ang tawag ni Jesus
at ng mga Apostol sa mga patay na tao, hindi rin natin ganap na mauunawa kung
saan naroon ngayon ang mga taong nangamatay.
Sa Juan 11:11-14, mauunawaan natin sa pahayag sa pahayag
ni Jesus kung ano ang tawag niya sa patay:
“Ang mga bagay na ito'y sinalita niya: at pagkatapos
nito'y sinabi niya sa kanila, Si Lazaro na ating kaibigan ay natutulog; nguni't
ako'y paroroon, upang gisingin ko siya sa pagkakatulog.
“Sinabi nga ng mga alagad sa kaniya,
Panginoon, kung siya'y natutulog, ay siya'y gagaling.
“Sinalita nga ni Jesus ang tungkol sa
kaniyang pagkamatay: datapuwa't sinapantaha nila na ang sinalita ay ang
karaniwang pagtulog.
“Nang magkagayon nga ay sinabi sa kanila
ni Jesus ng malinaw, Si Lazaro ay patay.”
Malinaw ang
pahayag na ito ng ating Panginoong Jesucristo.
Ang tawag Niya sa taong patay ay natutulog. Ganito rin kaya ang
natutuhan ng mga Apostol kay Cristo? Sa I Tes. 4:13,
ganito ang turo ni Apostol Pablo ukol sa mga taong patay:
“Nguni't hindi namin ibig na kayo'y di makaalam, mga
kapatid, tungkol sa nangatutulog; upang kayo'y huwag mangalumbay, na gaya
Sa pamamagitan ng
mga talatang ito ng Biblia ay mauunawaan natin na si Jesus at ang mga Apostol
ay iisa sa tawag nila sa taong patay—natutulog.
Saan naroroon ang mga natutulog o ang mga patay? Nasa glorya kaya ang mga banal? Nasa purgatoryo kaya ang mga banal na hindi
lubos na nakapaglinis o hindi lubos na nakapagkawas ng kasalanan ayon sa mga
pari? Nasa impiyerno kaya naman ang mga
makasalanan?
Sa Dan. 12:2, ganito ang sagot sa mga tanong na iyan:
“At marami sa kanila na
nangatutulog sa alabok ng lupa ay mangagigising, ang iba'y sa walang hanggang
buhay, at ang iba'y sa kahihiyan at sa walang hanggang pagkapahamak.”
Alinsunod sa
talatang ito’y nasa alabok ng lupa ang nangatutulog o ang mga patay. Dito rin sa talatang ito’y ipinahahayag na sa
alabok ng lupa magmumula ang magtatamo ng walang hanggang buhay at ang iba
nama’y sa walang hanggang pagkapahamak.
May dalawa lamang na hahantungan ang mga patay ayon sa talatang ito ng
Biblia.
Hanggang kalian kaya manantili sa alabok ng lupa o sa libingan ang mga
patay? Gaano katagal mananatili sa
libingan ang mga patay na tao? Sa Job.
14:12, ganito ang sagot:
“Gayon ang tao ay nabubuwal at hindi na bumabangon:
hanggang sa ang langit ay mawala, sila'y hindi magsisibangon, ni mangagigising
man sa kanilang pagkakatulog.”
Dito’y
nililiwanag na ang mga patay o ang mga natutulog ay hindi magsisibangon
hanggang sa mawala ang langit. Kaya
hanggang nananatili pa ang langit, ang mga patay ay namamalagi pa sa
libingan. Hindi totoo kung gayon ang
itinuturo ng iba na pagkamatay ng tao’y tumatanggap na agad ng kagantihan.
Kailan
kaya mawawala ang langit na siyang panahon ng pagbangon ng mga taong
nangamamatay?
“Datapuwa't darating ang araw ng Panginoon na gaya ng
magnanakaw; na ang sangkalangitan sa
araw na iyan ay mapaparam na kasabay ng malaking ugong, at ang mga bagay sa
langit ay mapupugnaw sa matinding init, at ang lupa at ang mga gawang nasa lupa
ay pawang masusunog.” (II Pedro 3:10)
Iyan ang pahayag
ni Apostol Pedro tungkol sa panahon ng pagkawala ng langit na siya ring panahon
ng pagbangon ng mga patay na tao sa kanilang libingan. Pagdating ng
ating Panginoon, sa araw na iyan ay mapaparam ang langit at ang mga
bagay sa langit ay mapupugnaw dahil sa matinding init. Ito ang araw ng paghuhukom—sa ikalawang
pagparito ni Cristo. Kaya kabulaanan ang
pagtuturo ng iba na hinuhukuman na ang mga tao pagkamatay. Iyan ay malinaw na pagdaraya!
May sinasabi pa ba ang Diyos kung hanggang kalian mananatili
sa libingan ang mga patay na tao?
Ganito ang sabi sa Job. 14:14:
“Kung ang isang tao ay mamatay, mabubuhay pa ba siya?
Lahat ng araw ng aking pakikipagbaka ay maghihintay ako, hanggang sa dumating ang pagbabago.”
Sa talatang iyan
ng Santong Sulat ay hindi kailangan ang pagpapaliwanag, sapagka’t malinaw ang
pahayag. Mananatili ang mga patay sa
libingan hanggang sa panahon ng pagbabago.
Ang panahon ng pagbabago’y gaya
“Narito, sinasaysay ko sa inyo ang isang hiwaga: hindi
tayong lahat ay mangatutulog, nguni't tayong lahat ay babaguhin,
“Sa isang sangdali, sa isang kisap-mata, sa huling pagtunog ng pakakak:
sapagka't tutunog ang pakakak, at ang mga patay ay mangabubuhay na maguli na
walang kasiraan, at tayo'y babaguhin.
“Sapagka't kinakailangan na itong may
kasiraan ay magbihis ng walang kasiraan, at itong may kamatayan ay magbihis ng
walang kamatayan.”
Ayon sa mga
talatang ito ng Biblia, sa pahayag ni Apostol Pablo, ang panahon ng pagbabago’y
sa huling pagtunog ng pakakak, at ayon sa pahayag ni Apostol Pablo ang panahon
ng huling pagtunog ng pakakak ay sa
pagbaba ni Cristo mula sa langit (I Tes. 4:16). Diyan din sa panahong iyan bubuhayin ang mga
patay. Ang mga unang mabubuhay na
mag-uli ay ang mga kay Cristo. Sapagka’t
sa panahong ito lamang bubuhayin ang mga patay, papaano magiging katotohanan pa
rin ang sinasabi ng mga ibang tagapagturo gaya
Ang kalagayan ng mga
taong patay
Datapuwa’t sa
kabila ng mga katotohanang inilalahad ng Biblia ukol sa kalagayan ng mga taong
patay, ang mga pari ng Iglesia Katolika’y ipinipilit pa rin na ang mga banal
daw na nangamatay ay nasa langit na nga at maaaring dalanginan upang sila’y
ipamagitan sa Diyos. Mayroon bang kamalayan ang mga patay na nasa libingan? Sa araw na ang tao’y mamatay, mayroon pa ba
siyang pag-iisip? Sa Awit 146:4,
ganito ang pahayag:
“Ang hininga niya ay
pumapanaw, siya'y nanunumbalik sa kaniyang pagkalupa; sa araw ding yaon ay mawawala ang kaniyang pagiisip.”
Paano kaya
mapananalanginan ang taong wala nang hininga at bumalik na sa kaniyang
pagkalupa o naging alabok na muli?
Papaano makasasagot ang walang pag-iisip? Ang taong namatay ay wala nang hininga,
nalulusaw at nagiging lupa at wala nang pag-iisip. Yaon lamang sira ang bait o baliw ay hindi
dapat pakipag-usapan sapagka’t sira nga ang isip. Hindi kaya ibayong sira ang tumawag o
manalangin sa walang pag-iisip? Kayo na
ang humatol. At upang patibayan pa ng
Santong Sulat na talagang walang malay at ni walang bahagi ang mga patay sa mga
ginagawa sa ilalim ng araw ay ganito ang mababasa sa Ecles.
9:5-6:
“Sapagka't nalalaman ng mga buhay, na sila'y
mangamamatay: nguni't hindi nalalaman ng
patay ang anomang bagay ni mayroon pa man silang kagantihan; sapagka't ang
alaala sa kanila ay nakalimutan.
“Maging ang kanilang pagibig, gaya
Napakalinaw ng
mga pangungusap na iyan ng Bibliya. Ang
patay ay walang anumang nalalaman; kahit ang kanilang kagantihan, sapagka’t ang
alaala sa kanila ay nakalimutan ng lahat.
Anumang gawin ng mga buhay patungkol sa mga patay, gaya Israel
Namamatay ang kaluluwa
Ngunit ang mga
tagapagturo na nagsasabing ginanti na raw ang mga taong namatay, ay
nagmamatuwid ng ganito: Na di-umano ang
mananatili raw sa libingan ay ang katawang lupa lamang, datapuwa’t ang kaluluwa
raw ang umaakyat sa langit. Kung ang tao kaya’y mamatay, ano ang nangyayari sa kaluluwa? Sa Ezek. 18:4, ganito ang patotoo ng Diyos:
“Narito, lahat ng kaluluwa ay
akin; kung paano ang kaluluwa ng ama, gayon din ang kaluluwa ng anak ay akin: ang kaluluwa na nagkakasala ay mamamatay.”
Tiyak ang pahayag
ng Diyos na ang kaluluwa na nagkakasala ay mamamatay. Kaya kapag ang tao’y namatay, kasamang
namamatay ang kanyang kaluluwa. Kung ang namatay ay inilibing, saan kaya naroroon ang
kaluluwa? Ang kaluluwa ay dumidikit sa alabok (Awit
119:25, 26). Dito’y may
pagmamatuwid ang mga pari ng Iglesia Romana.
Ano ang kanilang pagmamatuwid?
Ang kaluluwa raw na mamamatay ay yaong sa mga nagkasala. Iyan ay tama!
Ngunit ilan ba ang nagkasala? Sa Roma 5:12
ay sinasabi ang ganito:
“Kaya, kung paano na sa pamamagitan ng isang tao ay
pumasok ang kasalanan sa sanglibutan, at ang kamataya'y sa pamamagitan ng
kasalanan; at sa ganito'y ang kamatayan ay naranasan ng lahat ng mga tao, sapagka't ang lahat ay nangagkasala.”
Sapagka’t ayon sa
talatang ito ng Biblia ang lahat ng tao’y nagkakasala, kaya ang lahat ng mga
kaluluwa ng mga taong nagkakasala ay tiyak na mamamatay rin.
Iba ang kaluluwa sa
espiritu
Dahil sa talaga
namang masuwayin sa Diyos ang mga tagapagturo ng maling pananampalataya, kaya
isinisiksik na pilit ang kanilang mga maling aral. Iyon daw kaluluwa ay siya ring espiritu, at
ang espiritu ay siya ring kaluluwa.
Pagkatapos ay kukunin ang nasa Ecles. 12:7
na ang diwa o espiritu ay bumabalik sa Diyos.
Totoo ang nasa Ecles. 12:7, na ang diwa
o espiritu ay bumabalik sa Diyos, datapuwa’t ang maling-mali ay ang pagtuturong
ang espiritu’y siya ring kaluluwa.
Bakit? Mayroon
bang tiyak na pagtuturo ang Diyos sa pamamagitan ng mga Apostol na iba ang
kaluluwa sa espiritu?
Tunghayan natin
ang talatang ito na ipinahayag ni Apostol Pablo sa I
Tes. 5:23, ganito ang mababasa:
“At pakabanalin kayong lubos
ng Dios din ng kapayapaan; at ang inyong espiritu
at kaluluwa at katawan ay ingatang buo, na walang kapintasan sa pagparito
ng ating Panginoong Jesucristo.”
Sa Heb. 4:12, ganito pa ang sabi:
“Sapagka't ang salita ng Dios ay buhay, at mabisa, at
matalas kay sa alin mang tabak na may dalawang talim, at bumabaon hanggang sa paghihiwalay ng kaluluwa at
espiritu, ng mga kasukasuan at ng utak, at madaling kumilala ng mga
pagiisip at mga haka ng puso.”
Diyan sa mga
talatang iyan ay malinaw na iba nga ang espiritu sa kaluluwa. Ang espiritu at ang kaluluwa ay dalawang
magkaibang sangkap ng tao, sapagka’t malinaw na sinasabing ang tao’y may
tatlong dakilang sangkap: ang espiritu,
kaluluwa at katawan, na dapat ingatang buo na walang kapintasan hanggang sa
pagparito ni Cristo at dahil sa bisa ng salita ng Diyos ang espiritu at
kaluluwa ay mapaghihiwalay. Tunay nga na
magkaibang bagay ang espiritu at kaluluwa.
Dahil dito, ang espiritu lamang ang bumabalik sa Diyos pagkamatay ng tao
at ang kanyang kaluluwa ay dumidikit sa alabok hanggang sa panahon ng pagbabago
sa ikalawang pagparito ni Cristo sa araw ng Paghuhukom.
Kaya isang
malaking pagdaraya sa mga tao ang pagpapanggap na may kaluluwang hinahango sa
purgatoryo. Iya’y isang malaking
komersiyo ng mga bulaang ministro. Pati
mga kaluluwa ng mga tao’y kinakalakal.
Huwag kayong padaya. (Apoc. 18:13; II Pedro 2:3).
___________________________________________________________
Basahin din: [Mayroon Bang Purgatoryo?]
Inaanyayahan ka naming dumalo
sa mga pagsamba ng
Iglesia ni Cristo.
________________________________________________________________________________
Bible Study Suggestion: If you have further questions, please feel free to visit the Iglesia ni Cristo congregation nearest you. A minister or an evangelical worker would be happy to answer any biblical question you have in mind.
_______________________________________________________________________
